iştiğrak-ı zihne müptela olmak
başlık "insan olun biraz" tarafından 25.10.2022 20:23 tarihinde açılmıştır.
1.
recaizade mahmut ekrem'in araba sevdası isimli kitabında geçen sözdür.
yalan yok bu kitabı çok sevmem. lisede sanki okumasak adam olamayacakmışız, sanki dünyanın kurtuluşu buna bağlıymış, sanki bundan iyi bir kitap yazılmamış gibi zorla okutulduğu için de olabilir elbette ama ben bu kitaba ısınamadım. bu cümle hariç.
sözün türkçe karşılığı; derin düşüncelere dalmak, bu düşünceler içinde kaybolmak, bu duruma bağımlı olmak anlamına geliyor.
sözün benim için cazibesi bu hallere gün içinde sıkça düşmem ve bu düşkünlükten zerre gocunmayıp sıkılmayıp bunalmamam.
derin düşünceler dalmakta bir beis yok elbette ama olur olmaz yerlerde insanın kendini bu düşüncelerle dalgalandırması hoş bir şey değil.
yolda yürürken aniden gelen rubens barrichelo’ya haksızlık yapıldığı hissi ile start finish düzlüğüne giriyorum. bazen öyle anlar oluyor ki kapatılmayan parantezin verdiği tamamlanmamışlık duygusu ile semantik fırtınalara kapılıyorum. bazen de sadece kendi kendime iki gözümün çiçeği deyip deyip dolanıyorum ortalarda. kendi kendime konuşmam da cabası. bir de gülümsüyorum üstüne. onu da bir şiire sığınarak affettirmeye çalışıyorum:
sokakta giderken,
kendi kendime
gülümsediğimin
farkına vardığım zaman
beni deli zannedeceklerini düşünüp gülümsüyorum.
orhan veli kanık
yalan yok bu kitabı çok sevmem. lisede sanki okumasak adam olamayacakmışız, sanki dünyanın kurtuluşu buna bağlıymış, sanki bundan iyi bir kitap yazılmamış gibi zorla okutulduğu için de olabilir elbette ama ben bu kitaba ısınamadım. bu cümle hariç.
sözün türkçe karşılığı; derin düşüncelere dalmak, bu düşünceler içinde kaybolmak, bu duruma bağımlı olmak anlamına geliyor.
sözün benim için cazibesi bu hallere gün içinde sıkça düşmem ve bu düşkünlükten zerre gocunmayıp sıkılmayıp bunalmamam.
derin düşünceler dalmakta bir beis yok elbette ama olur olmaz yerlerde insanın kendini bu düşüncelerle dalgalandırması hoş bir şey değil.
yolda yürürken aniden gelen rubens barrichelo’ya haksızlık yapıldığı hissi ile start finish düzlüğüne giriyorum. bazen öyle anlar oluyor ki kapatılmayan parantezin verdiği tamamlanmamışlık duygusu ile semantik fırtınalara kapılıyorum. bazen de sadece kendi kendime iki gözümün çiçeği deyip deyip dolanıyorum ortalarda. kendi kendime konuşmam da cabası. bir de gülümsüyorum üstüne. onu da bir şiire sığınarak affettirmeye çalışıyorum:
sokakta giderken,
kendi kendime
gülümsediğimin
farkına vardığım zaman
beni deli zannedeceklerini düşünüp gülümsüyorum.
orhan veli kanık
devamını gör...