kabullenmenin verdiği huzur

mutlu olmanın en büyük erdem olduğu evrendeki en kutsal farkındalıktır.

-o beni sevmiyor!
-asla deniz kenarında bir villam olmayacak.
-ben de öleceğim.
-ben öldükten bir kaç on yıl içinde adım unutulacak.
-insanlar çok cahil ve aptal.
-çocukluğumdaki bayramları bir daha göremeyeceğim.
-...........

aklımıza gelen bir çok negatif düşünce (aslında negatif değil, herkes bunu yaşıyor) bizi mutsuz edebilir ama değiştiremeyeceğimiz gerçeklere takılıp kalmak, onları dert edip sürekli düşünmek sadece ve sadece bize zarar verir.

gerçekleri kabullenin güzel insanlar

her yürek atışınız, her nefes alışınız, her sevişmeniz, her su içmeniz, her yağmur kokusu, her güneş yanığı, her kuş sesi, her çiçek kokusu, her bal tadı, her düşünceniz,
her umudunuz, her manzara görüşünüz. her ....... güzel ne varsa

hayat çok güzel. negatif olsa da pozitif olsa da hayatı kabullenin.

kabullenmek netlik getirir. netlik huzur verir , sonuç kötü olsa bile.

çok büyük huzur verir sağolsun varolsun.

bunu yaptığımdan beri o kadar huzurluyum ki anlatamam size.. hayatın verdiklerine teşekkür edip, geri çekiliyorum. mutluluğu yakalamak daha da kolay oldu benim için. her zaman kötü şeyler olacaktır ama önemli olan en az hasarla atlatmak. yaşayın ya, ne olursa olsun. bir daha mı geleceğiz dünyaya? üzülmek için çok kısa bir hayatımız var arkadaşlar..

kabullenmeyi mağlubiyet olarak görenlerin yaşayamayacağı huzur.
ööff şu işe başka bir kelime yok mu?

insanda huzur olsunda ne olursa olsun.

vizelerden kalacağını kabullenip öylesine girdiğim sınavdan 11 almaktaki şey huzur değil göt rahatlığı galiba

ayrılığı,kızgınlığı,öfkeyi içine atıp kabullenmek hiçbirşey olmamış gibi derin bir nefes alup etrafa gülücekler atıp sanırım ya kendimizi kandırıyoruz ya da deliriyoruz .terapistim öyle diyor.

yoğun bakımdan ortopedi servisine çıktığım zaman kuzenim refakatçi olarak yanımda kalmıştı. ayak ucumda otururdu her zaman. bir gün dedi ki bak ayak parmaklarını oynattın gördün mü? gerçekten mi dedim? evet dedi istersen sen de bak ayaklarına, uzun uzun baktım ama parmaklarımda kıpırdama olmadı. kuzenime bakıp dedim ki umutlanayım diye mi dedin? az önce gerçekten oynadılar dedi ve tam bu esnada ayak baş parmağımda gerçekten bir hareketlenme oldu. bak işte dedi kuzenim hareket etti gördün mü? iyi de bunu ben yapmıyorum kendisi yapıyor dedim. olsun dedi bu iyi bir şey doktor da öyle dedi. işte ben o andan itibaren hep iyileşeceğime inandım. fizik tedaviler gördüm. ailem evde sürekli o fizik tedavi hareketlerini yaptırdı. ufak tefek gelişmeler de oldu ama bir türlü o iyileşme olmadı. artık ayaklarım beni dinlemiyor, beynimin verdiği komutları uygulamıyor, uygulayamıyordu. aradan 5 yıl geçmişti başka bir yerde yeni bir fizik tedaviye başladım ve ilk defa erkek fizyoterapist ile çalışıyordum bir de aynı yaştaydık. bir gün dedi ki azmine hayranım ama şunu da anlaman lazım sadece yürümeye odaklanma, sen yürümeye odaklanmışsın olmaması durumunu hiç düşünmüyorsun. senin için hayatı kolaylaştıran yöntemler geliştirmeliyiz, onların üzerine çalışmalıyız, tekerlekli sandalye ile kendi işlerini nasıl ve ne kadarını yapabilirsin bunları çalışmalıyız. tabi ki diğer fizik tedavi hareketlerini çalışacağız ama bunları da bence düşün dedi. sonuna kadar haklıydı adam. işte ben o gün bugündür kabullenmenin verdiği huzur ve huzursuzluğu yaşıyorum. bazen olmayacağını anlarsınız ama kendinize itiraf edemezsiniz, birilerinin sizi ikna etmesine ihtiyaç duyarsınız

yaşayamadıkları, insanın kalbini yorar durmadan. sanki her şey daha başka olabilirdi; başka bir yerde ya da başka bir merhalede, daha farklı olabilirdi her şey. ama olmadı değil mi? olamazdı. insan yaşayamadıklarından yontudur; yarım kalanlarından, hayallerinden, ukdelerinden.