kar yağdığı zaman sokağa çıkan tipler

yaşamdan tat almayı bilen insandır.

gece..
sokağa çıkıp usul usul mırıldanmak kendine.
ne güzel bir terapi..

gecesine bayılıyorum karlı sokakların.

benim ev yokuşun başında, ne zaman kar yağıp tutsa mahallenin tüm bebeleri palandöken kayak pistine çeviriyor. karanlık çökünce ben de katılıyorum onlara, bir kaç kez kaseyi zedeledim ama yine de kaymak güzel.

5 yıldır kar görmedim, sokağa çıkmak ne demek bir yağsın yuvarlanacağım içinde saatlerce

doğayı seven insanlar.

böyle epey yağıp da ilk başlarda yavaş yavaş tuttuğu saatler vardır onun akşamları. dışarıda çok insan olmaz. kendine özgü bir sesi vardır o yağışın hatta. dışarısı tenha olup kara da pek ayak basılmamış olduğundan tadı bir ayrıdır onun. sessizliğin sesi dedikleri şeyi duyuyorsun o ortamda.

tabii güneş açıp da her yer çamura bulanınca, bütün romantikliği çöp oluyor maalesef.

esasında kar yağarken, sokak lambasını gören bir evdeyseniz, oturup pencere önünde izlemenin zevki daha başka. elinde de içeceğin, atıştıracağın bir şeyler olacak. kurulacaksın pencerenin önüne. saatlerce hayal kura kura izleyeceksin. göğe doğru bakıp karanlık gölgeler olarak yere inişini görmek çok keyif veriyor.

maalesef kış, zengin mevsimi...

ankara'da iken—ki 11 yılım orada geçti—eksi derecelerde dışarı çıkıp gezmek gibi bir hobim vardı. -20'ye kadar müthiş keyif alırdım bundan. ama bir gece -30 derecede dışarıdaydım ve sinemadan yurda yürümem gerekiyordu. o sıkıntılıydı işte. yamulmuyorsam the green mile filmini izlemiştim ve anormal uzun bir film olduğu için gecenin cidden ileri saatlerinde bitmişti. ekleme: bu arada şimdi baktım da o film martta gösterime girmiş ülkemizde. 1999-2000 kışındaki başka bir filmdi o zaman, herhalde. ama çok geç çıkmıştım sinemadan ve anlattıklarımı net hatırlıyorum. o saatlerde de hava iyice soğumuş. 2000 senesiydi herhalde ki tam o gece ölçülen en soğuk gün/gece rekoru kırılmış. sinemadan çıktığımda kafamı hiç hissedemedim. ellerimle kafamı yokladım hatta, yerinde mi diye. ahahashah

kar da seviyordum elbette. ama açıkçası pek rüzgar esmese iyi olurdu, karlı havalarda. rüzgarsız ve buz gibi karlı havaya bayılırdım yoksa.

çocukluğum geldi aklıma.. ankara yılları.. şubat sömestr tatilinde kuzenler gelirdi bize egeden.. (teyzem ve dayılarımın çocukları..) "çocuklar kar görsünler.." derlerdi şaşırırdım..
kuzenler ayrıca şaşırtırlardı cesaretleriyle.. hiçte mevsim ankarasına uygun sayılmayacak kıyafetlerle ve bitmez tükenmez bir oynama isteğiyle, uzatırlardı bahçe oyunlarını. ta ki annemin müdahalesine kadar.
tabi daha ertesi gün ev revire döner, hepimiz hastanelik olurduk.. ilk şoku atlatan kuzenler burunlarını cama yaslar, bahçede birgün önce yaptığımız kardan adamı seyirle geçirirlerdi sonraki günleri.. çocukça bir aptallıkla, annemler ters tarafta kahve keyfi yaparlarken yatak kıyafetiyle hızlıca bahçeye koşulup, kardan adamın havuç burnunu ve bozulan kısımlarını yenileyip dönmek, inanılmaz bir keyif verirdi hepimize. (her ne kadar hastalığımızı tüm sömestre yaysa da..)
kısaca ben, yadırgamam kar yağdığında sokağa çıkanları. alışkınım.. ilk karı hepimiz dışarda karşılardık zaten çocukken.. ve hastalanana kadar da önemsemezdik sanki..
o eski kışlar yok gibi.. bahçeler zaten yok.. kardanadamlar sentetik ve vitrinlerde şimdi..
lapa lapa bembeyaz karlar bile yok.. isli kirli sarı çamur yağıyor caddelerimize.. kimi neden yadırgıyor niye kızıyorsunuz.. sizin hiç çocuk kışlarınız olamadıysa bunun suçlusu onlar değil..