kedisi ölünce ağlayan insan

insan gibi insandır. kaldı mı öyleleri?

kaldı, çok var böyle insan.

birkaç sene önce ne zaman sokakta bir kedi sevsem çevremde herkes ıyy iğrenç bunu mu tatlı buluyorsun derdi. şimdi bakıyorum kedi sevenler çok çoğalmış (yine aynı çevredeyim). bana mı öyle geliyor yoksa siz de fark ettiniz mi?

bu yaklaşık 4 sene önce başıma gelen şeydir. saatlerce ağladım, çok acı bi deneyim. insanın evladı gibi oluyor, can yani bu başka şeye benzemiyor. bunu küçümsüyor bazı insanlar ama yaşamayan bilemez. o hayvana bağlanıyorsun seneler içinde, senin bi parçan oluyor. ondan sonra bi daha hayvan sahiplenmedim. zaten fırsat da olmadı. ama kendi evime çıktığım zaman ilk iş bi kedi sahiplenmek olacak. küsmedim yani bu anlamda, bir canı daha kurtarsam sokaktan kardır. seviyorum kedileri, kesinlikle kedi insanıyım ben.

ağlar tabii ki.

benim sultan papağanım öldü geçtiğimiz aylarda. ağladım. zoruma gitti kaç gün. gittik gömdük otoparka. evcil hayvanı ölerse ağlar insan.

normal insandır. ne piskopatlar var. meftanın 7'si olmadan kıkır kıkır gülüyorlar falan.

olay kedi , çiçek , böcek falan değil . mühim olan değer vermek. kedimin yüzüne bakınca bile gözlerim doluyor çünkü benim için etrafımdaki çoğu insandan daha özel. o yüzden ağlamak normal verilen değer ve bir bağ var ortada.