kendi kendini büyütenler

olgunlaşmamış ebeveynler yüzünden çocukların kendini büyütmesidir. bunlardan biri de ben ve birileri de kardeşlerimdir. aile? çok merkez nokta gibi gösteriliyor ya düşünsenize aileniz kendi sorumluluğunu almayıp hayatta kararları kendileri zor alıyorken gerçek bir ergen olan çocuğa yüklemek ne kadar mantıklı. çocuklar öyle güzeller ki kavga etseler 5 dakika sonra oyuna devam ederler lakin 50 yaşındaki bir çocukla kavga ettiğinizi düşünsenize. söz büyüğün derken burda da düşüncelerini paylaşıp seni susturuyor.
karşıda bir çocuk olmayan çocukla konuşmak ne kadar saçma, anneniz size trip atıyor ah ha ha yaklaşık 10 gündür annemin yaptığı davranıştır ya ne diyorum ' olgunlaşmamış' çocuk! toplumumuzda bir aile büyüğüne nefret duymak hiç hoş karşılanmıyor ya bunu bize onlar sağlatmışken edepsiz ve 'nankör' olan biziz.
'sağ elimizle sol elimizi okşayan insanlarız' ne kadar acı olabilir daha
ve bu neye bağlanıyor neyden geldi kafamda toooonla soru işareti sonra diyorum ki o soru işaretlerine noktalar koyuyorum ya banane diyorum nankör ben olayım da o muazzam bir ebeveyn olsunlar...
anlaşılmak istiyorum,insan anlaşıldığı yerde çiçek atar. anlatınca terbiyesiz susunca cevap ver görmezden gelince nankör evlat oluyorsam ben seni görmezden gelip susmaya içimde cevap vermeye devam edeceğim
o kadar saçma bir durumun içerisindeyim ki
sizde de oluyor mu kendi kendinizi büyütmek?

her insanın anne baba olmadan önce karar vermesi gerekiyor. ben bu dünyaya bir can getirmeli miyim.

çoğu insan bunu sormuyor çünkü çoğu insan diğer herkes gibi olmak yani normal olmak / hissetmek istediği için çocuk sahibi oluyor.

elbette sorarsanız size sevdiğim adamdan / kadından çocuk sahibi olup bu sevgi birlikteliği içinde yavrumuzu büyütmek istiyoruz diyecekler.

peki birini sevmek onunla çocuk yapmak için yeterli midir. birini sevebilirim ama belki benden iyi bir baba olmaz.

olmayacaksa sırf birini sevip onunla evlendim diye bu durumu görmezden gelip çocuk sahibi mi olmalıyım.

görmezden gelip çocuk yapanlar bir çocuğa ne yaptığını umursamadan belki farkında bile olmadan bu dünyadan göçüp gidiyor.

bugün psikolog elinde boyama kağıtları ve renkli kalemlerle boyama yapmak ister misin diye sordu? hocam büyüyene kadar canım çıktı, şimdi tekrar çocukluğa döndürme beni, bir gidersem, geri gelemem dedim. dakika başı travma, öyle bir çocukluk yani. anlatmak istediğimi anlamadı tabii. çocuk olmanın rezaletini bilmeyene nasıl anlatacaksın? herkes çocukluğuna özlem duyuyor. ben asla. çocukluğumu içimde boğup öldürüyorum. iyi ki büyüdüm. çünkü dışarı çıkarsa herkes içinden geçer. ve kendi kendimi bir daha büyütemem. artık yeter.

beş yaşından beri sadece kendi kendimeydim. bir yetişkinin tek başına olması ile bir çocuğun tek başına olması arasında dünyalar kadar fark var. zamanında görmeyen, artık göremez.