kendi şüpheciliğinden bile şüphe etmek

yaman bir paradokstur.
herşeyden şüphe edersen şüphelerinden ve hatta kendi şüpheciliğindne de şüphe etmen gerekecektir.

(bkz: sokrates sen misin)

kendi şüpheciliğinden şüphe etmenden de şüphe etmen gerekir diye uzar gider.

eğer salt şüphe etmis olmak icinse septisizmin nirvanasidir sanirim bu durum.

gelgelelim şüphe ettiğinden şüphe ederken de şüphe etmektedir.çelişki değil istikrardir.

kulağa hiç "sağlıklı" gelmiyor.

ben mesela şüpheciyim ve şüpheciliğimin tam idrakındayım. dünyanın en aşmış ingiliz profesörünün bir yazısını bile okusam, oradan kendi kelime veya "phrase" hazineme eklemeyi düşüneceğim şeyleri önce iyice araştırırım, sözlüklerden kontrol ederim ve örnek cümlelerine bakarım. beşer şaşar. bu adeta kendi felsefemde kanunumdur.

felsefi bakarsak... yani hangi konularda şüpheci olup olmadığımın tam idrakında olmayabilirim, hatta muhtemelen değilimdir. kendi bilincimin kısıtlılığının farkındayım. "psyche"'ım tabii ki bilincimden daha farklı/geniş bir "şey". bazen birine güvendiğimi düşünürüm ama sezgilerim veya rüyalarım farklı sinyaller verir ve şeyler gösterir. rüyalarıma teslim olmam ama aklıma bir "şüphe" düşer mutlaka, böyle şeyler yaşadıktan sonra.

bu seviyeye gelmeye ramak kaldı.
deseniz ki ağır bir kazık mi yedin de her şeye karşı şüpheci davranıyorsun, hayır sadece kimseye güvenmiyorum.