kendi zamanını beklemek

biraz içimi dökmek için açtığım başlıktır. annemle babam bir devlet üniversitesinde çalışıyorlardı, biz de o üniversitenin lojmanında büyüdük kardeşimle. herkes akademisyen çocuğu olduğu için bütün çocuklar ilkokuldan beri sıkı çalışan, gözü yükseklerde olan insanlardı veya aileleri öyle yetiştirdi onları bilmiyorum.

hiçbir zaman onlar gibi olamadım, sebebi belki bendim belki ailem bilmiyorum. bugün, dönüp baktığımda hepsinin başarıdan başarıya koştuğunu görüyorum. doktor oldular, avukat oldular belki kendi iş yerlerini açtılar. kimisi benim gibi mühendis oldu ama onlar parmakla gösterilirken, her zamanki gibi, ben işsizlikten kafayı yiyeceğim.

ne işimi yapmak istiyorum ne de yeniden başladığım üniversiteyi okumak istiyorum, daha doğrusu okuyamıyorum da artık kafam kaldırmıyor. çünkü, yıllardır aynı evin içinde aynı masada sınavlara çalıştım. kpss, ales, yökdil, yds.... aklınıza ne gelirse, hepsi elimde patladı.

"herkesin bir zamanı" vardır derler, bu cümle insana umut aşılıyor ama merak ediyorum; benim zamanım ne zaman gelecek?

aklıma bu yazı geldi nedensiz
insan etrafına bakınca hep bi kendine geç kalmış hissediyor
ama aslında herkes kendi zamanında kendi olması gereken yerdedir belki sonuçta hepimize yazılan senaryo farklı degilmi herkesin rolü kendine değilmi

kendi zamanımı bekliyorum gayet olağan bir şekilde, bunalsamda,sıkılsamda