kendini bu dünyaya ait hissetmemek

bir arayış aktivitesi.

bence ait olunan yer arayıp bulunacak bir şey değil. insan bulunduğu yere verdiği emekle, birlikte yaşadığı insanlara atfettiği güzelliklerle kendi aidiyet halkasını çizer. çaba gösterilmeden sadece fiziken yer değiştirip ruhu adapte etmeye çalışmak mantıksız.

bugüne kadar hiçbir yere ait hissetmedim. hiçbir yeri sahiplenmedim. ancak günün birinde ansızın bir aydınlanma yaşamayacağım.

hem taşı, kuşu, kelebeği sahiplenecekmişim, mantıklı.

dünyayla ilgili bir mesele değil de ben daha çok insan olmayı ya da komple var oluşu benimseyemedim. işte bunlar hep simülasyon.

üzücü olsa da arada hissedilen durumdur.

sanki uzaylı ailem beni buraya bırakıp kaçmış, öyle bir aidiyetsizlik içindeyim.

kendini bu evrene ait hissetmemek*

bütün hayatınızın yokuş aşağı yuvarlanmasına sebep olacak en tehlikeli duygu durum hali. kendinize şunları hatırlatın. bu dünya değerlidir, hayatınız biriciktir, ölümden sonra bütün istediklerinize kavuşacağınız yalanı sizi daha iyi sömürmek içindir, size sürekli ahiretten bahsedip hayatınızı önemsizleştirmeye çalışanlar düşmanınızdır.

ciddi bir depresyon içindesiniz demektir. bir psikiyatriste başvurmanız yerinde olur.

torbacınız hile yapıyordur.

kütüğünde 'yozgat' yazar

başka dünya yok. çekilen sıkıntıların her birinin bir gün mükâfatı verilecek. işte o zamana kadar sadece sabır ve dua ile yaşamaya devam etmeliyiz.

ben başka bir dünyaya gitme niyetindeydim ama ebe bacağımdan tutup çekti ve sonuç buradayım.
o yüzden hep uzaylı hissindeyim. çünkü varlığım burada gibi görünse de ben başka yerlere ait gibiyim...

yıllarca yaşadığım eve, şehre, ülkeye, dünyaya yabancı hissettim, aidiyet hissi hiç uğramadı bana. uzaklarda bir yerin özlemi oldu hep yüreğimde. şimdilerde kabullendim belki de ait değilimdir hiçbir yer ve zamana...

her zaman profesyonel bir mental desteğin çözebileceği bir his değildir ancak dünyayı ele aldığınız yola bağlı olarak barışabileceğiniz bir histir.

hatrı sayılır bir dönem önce klinik depresyon nedeniyle gördüğüm tedavi sırasında bu gerçekle de yüzleşmem gerekti. hastalığın getirdiği yan etkilerin her birinden bir bir arınmayı* başardım ancak bu his bir daha içimden gitmedi. uzunca bir süre bunun beni nasıl yorduğunu çok iyi hatırlıyorum ama günün birinde bu hisle yaşama devam edebilmenin ne demek olduğunu da gözlemleme şansım oldu.

bu dünyaya ait hissetmiyorum ama bu dünyada olmamak için bir gerekçem de yok. bir şekilde buradayım ve madem buradayım, bir gezgin gibi burada geçen süre boyunca edinebileceğim tüm güzel deneyimleri heybeme doldurmaktan daha iyi ne yapabilirim ki?

daha ziyade bugünün dünyasına... öyle zannederim.

geçmişe daha fazla ait gibiyim..
hiç dinlemediğim bir müzik olmasına rağmen ninni oluyor bana.. göğsüm daraldığında sığındığım şeylerden biri oldu hocam.

hepimiz bu evrene aitiz.. ayrıntının ne önemi var..?

üstümde birçok zaman ve mekanda bulunmuş, birçok evrende yaşamış, ölüp ölüp dirilmiş birinin yorgunluğu var.

trt belgesel'deki ilkbaharin gelişi temalı belgeseli izlerken orta avrupa'da bir kırsalda çiftçi olarak dogsaydim nasıl olurdu acaba diye düşünüyordum ki başlığı gördüm. tek başına tarla ekip biçip sığır gütmek. belki de bu aralar istediğim yaşam biçimi. ne alakası var diyeceksiniz, şöyle; çoktandır kendimi bu dünyaya değil de bu coğrafyaya ait hissetmiyorum. iş ahlakından yoksun, dini ritüelleri yerine getiren ama başkasının hakkını yemeyi kendine huy edinmiş, saygısız, riyakar, dedikoducu, yalaka tiplerle çalışıyorum. avrupa'da da çalıştım. kimse işten kaytarmiyordu. kiliseye gidip gelen de yoktu. yalaka birine de denk gelmedim. herkes 8 saat çalışıp 1 saat molasini yapıyor sonra evine gidiyordu. böyle bir rutin belki benim istediğim. o da maalesef bu memlekette yok.

ne zaman bir bilim kurgu filminde uzay boşluğunda süzülen bir insan görüntüsü görsem kendimi evimde gibi hissederim. aynı şekilde orta çağ ilahileri, lavta tonu, orta çağ görselleri gördüğümde de. bazen bana da olur ama uzun sürmez.

saat 05.30.

böyle uyutmuyor insanı bu his.

ben kendimi iskandinav ülkelerine ait hissediyorum.