kendini bu dünyaya ait hissetmemek

bir arayış aktivitesi.

bence ait olunan yer arayıp bulunacak bir şey değil. insan bulunduğu yere verdiği emekle, birlikte yaşadığı insanlara atfettiği güzelliklerle kendi aidiyet halkasını çizer. çaba gösterilmeden sadece fiziken yer değiştirip ruhu adapte etmeye çalışmak mantıksız.

bugüne kadar hiçbir yere ait hissetmedim. hiçbir yeri sahiplenmedim. ancak günün birinde ansızın bir aydınlanma yaşamayacağım.

hem taşı, kuşu, kelebeği sahiplenecekmişim, mantıklı.

dünyayla ilgili bir mesele değil de ben daha çok insan olmayı ya da komple var oluşu benimseyemedim. işte bunlar hep simülasyon.

üzücü olsa da arada hissedilen durumdur.

sanki uzaylı ailem beni buraya bırakıp kaçmış, öyle bir aidiyetsizlik içindeyim.

kendini bu evrene ait hissetmemek*

bir dünya yarattım yalnız kendim için.

bir de bunu dene genç adam/hanım.

ekleme ve itiraf,
sesli kutsal kitap dinleyince rahatlıyorum, uyuyorum. eski ahit ve incil'i birleştirip muhteşem iş yapmışlar.
yaşar nuri'nin kuran çevirisi sesli kitap haline getirilse onu da dinlerim. lakin tevrat işimi görüyor. yusuf ve pek çok peygamberin hikayesini tevrattan dinlemek daha güzel.

bütün hayatınızın yokuş aşağı yuvarlanmasına sebep olacak en tehlikeli duygu durum hali. kendinize şunları hatırlatın. bu dünya değerlidir, hayatınız biriciktir, ölümden sonra bütün istediklerinize kavuşacağınız yalanı sizi daha iyi sömürmek içindir, size sürekli ahiretten bahsedip hayatınızı önemsizleştirmeye çalışanlar düşmanınızdır.

ciddi bir depresyon içindesiniz demektir. bir psikiyatriste başvurmanız yerinde olur.

torbacınız hile yapıyordur.

kütüğünde 'yozgat' yazar

başka dünya yok. çekilen sıkıntıların her birinin bir gün mükâfatı verilecek. işte o zamana kadar sadece sabır ve dua ile yaşamaya devam etmeliyiz.

ben başka bir dünyaya gitme niyetindeydim ama ebe bacağımdan tutup çekti ve sonuç buradayım.
o yüzden hep uzaylı hissindeyim. çünkü varlığım burada gibi görünse de ben başka yerlere ait gibiyim...

her zaman profesyonel bir mental desteğin çözebileceği bir his değildir ancak dünyayı ele aldığınız yola bağlı olarak barışabileceğiniz bir histir.

hatrı sayılır bir dönem önce klinik depresyon nedeniyle gördüğüm tedavi sırasında bu gerçekle de yüzleşmem gerekti. hastalığın getirdiği yan etkilerin her birinden bir bir arınmayı* başardım ancak bu his bir daha içimden gitmedi. uzunca bir süre bunun beni nasıl yorduğunu çok iyi hatırlıyorum ama günün birinde bu hisle yaşama devam edebilmenin ne demek olduğunu da gözlemleme şansım oldu.

bu dünyaya ait hissetmiyorum ama bu dünyada olmamak için bir gerekçem de yok. bir şekilde buradayım ve madem buradayım, bir gezgin gibi burada geçen süre boyunca edinebileceğim tüm güzel deneyimleri heybeme doldurmaktan daha iyi ne yapabilirim ki?