kendini gözlemlemek

insanın insan olabilmesi için gerekli olan durumdur. her gün 10 dakika kendini gözlemlemek çok önemli ve gereklidir.

bir laf vardır annem küçükken ben öküzlük yapınca çok söylerdi "öküz geldin öküz gideceksin" işte kendini gözlemlemek öküz gitmemeni sağlayacak bir durumdur.
kendini tanımak kendini gözlemlemek seni beni bizi sağlıklı bireyler yapıyor yapacak.
uzun süredir düşündüğüm bir konu kendini gözlemleme meselesi.

kendini gözlemlemek kendini tanımak olaylara veya durumlara tepki verirken bizi dizginliyor. bizi güçlü birisi yapıyor.
bizim çevreyi ve kendimizi gözlemleyen bir tarafımız var ama uyuyor horlayarak uyuyor.
onu uyandırmak çok önemli.

peki nasıl yapacağız bunu ?
analiz ederek ve farkında olarak.
o nasıl olacak beyefendi?
şöyle mesela bir olaya sinirlendiğimiz zaman o olaya neden sinirlendiğimizi düşünmeliyiz. neden sinirlendim niçin böyle oldu gibi sorular sorup analiz etmeliyiz.
anlıyorum analiz ettiğimiz zaman bir daha ki sefere daha kontrollü bir tepki vereceğiz değil mi?
evet kesinlikle. bir sonraki olayda sağlıklı seçim yapabileceğiz ve ona göre hareket edebileceğiz.

evet gözlemledik ama bitmedi tabi ki bunu kaydetmemiz çok önemli. kendimizle iletişim halindeyken çıkardığımız dersleri kaydetmeliyiz.
duygularımızı, düşüncelerimizi takip edip kaydedersek başımıza gelen olaylara daha bilinçli şekilde yaklaşırız.

uyan! düşüncelerine tanık ol. sen gözlemleyenin ta kendisinin, gözlemlediğin değil. (bkz: buddha)

uzun zamandır kafa patlattığım ve merak ettiğim bir konuydu. değerli yazarlar fikirlerini belirtirlerse başlık altını okuyacağım.

tanım girerken araştırdığım okuduğum izlediğim kaynaklar.

www.derki.com/ruhsallik/ken...

kendimi gözlemlemeyi epey geç öğrenmiş bir birey olarak(26 yaşında) sonuna kadar katıldığım bir tanım olmuş. kendini gözlemlemeyi bilen insan, öfkesine hakim olabilen insandır. öfkesine hakim olabilen insan düzgün düşünüp doğru kararlar verir ve az hata yapar.

ben daha çok geceleri kafamı yastığa koyduğum zaman bütün bir günün ve kendimin analizini yapmayı seviyorum. sakin ve diniz bir kafayla düşününce gün içinde yaptığım hataları ve bunların sebep olabileceği sorunları daha iyi anlayabiliyor ve ertesi gün için daha hazır uyanıyorum. ve biliyorum ki bunu daha kusursuz yaptığım zaman hayallerime bir adım daha yaklaşacağım, ayrıca daha efektif bir insan olacağım..

edinmesi zor bir beceridir. davranışların ve duyguların anlam kazanması için yapılması şarttır. düşünebilen ve sorgulayabilen varlıklar olarak nefes aldığımız her an bir eylem içindeyiz. eylemlerimizi irdeleyerek gelişebilir, değişimimize olumlu katkıda bulunabiliriz. "ne" oldu, "neden" oldu, "nasıl" oldu, "ne zaman" oldu diye sorular bizim yaptığımız gözlemleri anlamlı bir çerçeveye koymamız için anahtar niteliğindedir. zor değil, neden tam şuan beraber yapmıyoruz?

en yaygın olan sorun öfke kontrolünde yaşanır mesela. kendimize engel olamadığımız o sınıra ulaştığımızda iş işten geçmiş olur. ne oldu da sinirlendin? neden tepki verme ihtiyacı hissettin? ne zaman seni daha fazla etkiliyor? nasıl cevap verdin?... pekiii asıl benim dikkat çekmek istediğim soru ise; daha farklı olması için ne yapmalıydın?

bu sorulara cevap verebilmen için kendini karşına alıp bir kadavra gibi incelemen gerekir. ama unutma, gözlem yapmak zor iş. çünkü bakmak ve görmek farklı kavramlardır, değil mi? yaptığımız değerlendirmeleri yapıcı eleştiri olarak kabul edip kendi gelişimimize katkıda bulunmamız gerekiyor. böylece ne zaman neye nasıl tepki verdiğimizin farkında olup duygu ve düşüncelerimizi daha iyi yönetebiliriz.

söyleyeceklerim bu kadar efendim.

arkadaşı kıskandım başlığı benden önce açmış. empati, sorgulama, kendini yargılama gibi süreçlerden geçtikten sonra kişinin kendisini terbiye etme durumu. mükemmeliyetçiliği de beraberinde getirir.

fazlasi insani sosyal fobik ya da antidepresan bagimlisi yapar.

ilk entrye çok fena gümlemiş olmakla beraber buna epey geç kaldığım (27 yaşında) ve sonuna kadar katıldığım (gülmekten) bi tanım olmuş.. evet geceleri yatmadan önce kendimi gözlemlemiyorum tabi ki benim mallıklarımın bi sınırı var.

kişinin kendisini objektif ve yansız bir bakış açısıyla ele alması; masaya yatırması ve acımasızca eleştirmesi, davranışlarını, ruh hallerini, analizlerini ve kendisinin varlığını, bu güne kadar yaşadıklarını gözden geçirmesi durumu.

kendini gözlemlerken başka bir karaktere bürünmek de mümkündür. (bence)

sağlıklı kişilik belirtisidir. otodenetim, gözlem, analiz, özeleştiri, onarım ve yenilenme süreçleri birlikte işler. bu aşamaların herhangi birindeki aksayış, kesinti ya da yanlış değerlendirme, sorunlu kişilikler yaratır. kuşkusuz ki ideal kusursuz işleyiş, çoğumuz için imkansızdır ancak tolore edilemez, onarılmaz hatalar yapmadan işleyişi normal görülmelidir.