kendinle yüzleşmek

zor eylemdir. hep başkasını suçlarız. hep başkalarında ararız kusuru. bence insan biraz kendisiyle yüzleşecek. yüzleşecek ki kurtulacak bu ikiyüzlü paradokstan.

narsist kimselerin başaramadığı olay.

hakkıyla yapılırsa insanı kendine getiren bir farkındalık yaratır.

dün kendimle yüzleştiğimde fark ettiğim şey beni üzdü. çünkü mantığımla aldığım karar beni çok zorluyor, duygularımla bir değil. ben hala aldığım kararın arkasındayım. hayatımdaki insanla ilgiliydi, artık ona dair umudum, hayalim kalmadı ve görüşmemek için elimden geleni yapıyorum ama bu özlememe engel olmuyor maalesef. yazdığında hala yüzümde salakça bir sırıtış ve yaptığım tek şey bir süreliğine mesajı unutmak ve telefonu kendimden uzak tutmak ama birkaç saat sonra da yazsam anında cevap veriyor ve bazen fark etmeden aralıksız konuştuğumuzu görüyorum. sonra dönüp kendime “sen ne yapıyorsun” diyorum. ülkeden gitme kararı aldım. bu tabii ki sadece onunla ilgili değil, öncesinde de bu niyetim vardı ama onunla gitmeyi daha çok isterdim ve büyük bir ihtimal de yazın burada olmayacağım, başka ülkede yaşamaya başlayacağım ve bugün kendime bunu sorduğumda buruk bir şekilde ayrılacağımı fark ettim çünkü hala bir ihtimal olsa da birlikte gitsek diyorum içten içe. bunların hiçbiri olmayacak, birazcık canım acıyacak, eskilere dalıp gideceğim ama başka bir sayfaya başlayacağım yine, buna eminim ama kendimle yüzleşince aslında içimden geçenle aklımdan geçenin bazen aynı olmadığını fark ediyorum.

tam anlamıyla gerçek çıplak kalmak bu sanırım.

zannımca olgunlaşma alametlerinden biridir.

kendi hakkında yaptığın soruşturmayı derinleştirdikçe bir bir perdelerin kalktığını göreceksin. ama ön şart kusur bulduğun noktaları düzeltme yoluna gideceksin.

insanın kendiyle olan mahkemesi her zaman çok çetin olur en azından kendi adıma öyle.

çünkü kimseye anlatmadığını hakim bilir savcı bilir kaçamazsın. bahanelerinin de geçerliliği yok çünkü senaryoyu yargılayanlar da gayet iyi biliyor.

o halde geriye iki şık kalıyor, ya kendini bile yargılayamayacak ve kusur bulamayacak kadar egonu şişirir kör olursun. ya da şimdiye kadar yaptığın bir çok yanlışın fizana yol olacak kadar uzun olduğunu farkedip en azından bir pişmanlık hissedersin, bu idraktır gerisi gelir.

yani aziz dostum biliyorum bu bayağı zor çünkü bazen bombok bir insan olabildiğini kendine dahi itiraf etmekte zorlanıyor insan, nefsine ağır geliyor.

ama bu eşiği aşarsan varya diyarbakır karpuzu gibi olgun olursun, hem tatlı hem sulu.

hadi selametle.

bazen aynaya bakip naber demektir.

bugün yaşadığım bir olaydan sonra ben de kendimle yüzleştim. bu sefer kendimi kandırmadan, net bir şekilde olanı biteni kafamda tarttım ve bazı konularda aydınlanma yaşadım. anladığım, çıkarım yaptığım noktalar oldu, herkesin hakkını herkese teslim ettim kendi içimde. insanı yükten kurtaran bir durum bu, olanları yok saymak ya da kendini veya insanları kafanda aklamak çok daha zor ve yorucu. ama nedense bunu çok yapıyoruz, gerçekler acıtıyor tabi. bu acıdan kaçmak için de türlü bahanelerle kendimizi kandırıyoruz. ben artık bunu yapmaktan vazgeçtim bir noktada. böyle oldu çünkü böyle olması gerekti ya da böyle olmasını istedim/istediler. arada bir z raporu almak lazım böyle, kendini dinlemek iyi geliyor en azından parçalar birleşiyor, kafada soru işareti kalmıyor.

yüz göz olmadan yapılması gereken iç hesaplaşmadır.

nasıl ki bir başkasıyla olan iletişimimizde sınırları koruyor, yakınlığımıza göre gerçekçi eleştiriler yapıyor ancak incitmemeye özen gösteriyorsak bunu kendimize de borçlu olduğumuzu düşünüyorum.

çünkü şunu bilirim ki insan en çok kendine karşı acımasızdır ve en çok da kendinden kaçar.
bazı anlarda kendimize karşı o toz konduramayışımızın da egodan olduğu kadar, yüzleşmekten kaçınmak, dolayısıyla yine kendimizden kaçmak ile ilişkili olduğunu düşünüyorum.

özetle bu hamle; cesaret, farkındalık, idrak, inanç * ve kabul süreçlerini gerektirir.

kendisiyle yüzleşmek,
cesurların işidir.

egosunu dizginleme becerisine sahip ,insan olduğunun ve kusurlarının olduğunun bilincinde olan muhakeme sahibi her varlığın ineceği önemli duraklardan biridir.bu saydıklarımdan itina ile kaçınan veya yoksun olan eneler en nihayetinde yalnızlık denilen ve aslında hiçte muhteşem olmayan kasvetli saraya hapsolur.