1.
cesaret gerektiren eylemdir.
onlardan kaçarak değil, onlarla yüzleşerek üstesinden gelebiliriz.*
onlardan kaçarak değil, onlarla yüzleşerek üstesinden gelebiliriz.*
devamını gör...
2.
bu aralar yapmaya çalıştığım.
devamını gör...
3.
yüzleşmeler içinde en zor olan yüzleşme çeşididir.
başarısızlıkla yüzleşirsin, sevilmediğinle yüzleşirsin, acıyla yüzleşirsin fakat bir korkak olduğunu ve kötü giden her şeyin sebebinin bu olduğunu kim aynanın karşısına geçip sakince kabullenebilir? bu uğurda neçe aslan yürekler ayna karşısında süt kuzusuna dönmüş ardından neçe aynalar kırılmıştır. zira insanın korkularıyla yüzleşebilmesi için önce korkuları olduğunu kabullenmesi gerekir. ne var ki olgunluğun bu seviyesine ermek öyle kolay değildir.
korku taşımadığına önce kendini sonra herkesi ikna edebilmek için halden hale girer, binbir sebep ve bahane üretir, diretir de diretirsin. çoğu zaman korkuyu açığa çıkaracak şeylerle karşılaşınca buna ateş püskürerek öfke haline geçmek otomatik bir savunma mekanizması olarak yer eder. öfke, korkunun oğludur. böylece korkular bir kez daha görmezden gelinir, yüzleşme belirsiz bir tarihe ertelenir. insan, yüreğinin derinlerinde bir korku taşıdığı için buna öfkelidir aslında. kendi gözünde bir korkak olmak da yine en büyük korkusudur. bunadır nefreti. oysa korku taşıyor olmayı "korkak bir it" olmak şeklinde yorumlamamak bu duruma atılacak ilk pozitif adım olacaktır.
korkuları reddederek cesur olunmaz, en fazla cesur taklidi yapılır. cesaret ise korkusuzluk değil, korkuya rağmen üzerine gidebilmektir. böyle olmasa cesur olmanın da takdire değer pek bir şeyi kalmazdı zaten. neticede "korkunu öldürmek için korkunu öldürmen gerek" gibi paradoks bir sonuç çıkar ortaya. zor iştir. tek çözümü yüzme bilmiyorum diye düşünüp durmaktansa denize atlamaktır. zira yüzme denizde öğrenilir. boğulursan da boğulursun. acaba boğulur muyum diye endişelerle her gün ölmekten evladır. atla bakalım boğulacak mısın yüzecek misin öğrenelim hele.
"kuş havuzunda yüzen korkak bir itin güncesi."
başarısızlıkla yüzleşirsin, sevilmediğinle yüzleşirsin, acıyla yüzleşirsin fakat bir korkak olduğunu ve kötü giden her şeyin sebebinin bu olduğunu kim aynanın karşısına geçip sakince kabullenebilir? bu uğurda neçe aslan yürekler ayna karşısında süt kuzusuna dönmüş ardından neçe aynalar kırılmıştır. zira insanın korkularıyla yüzleşebilmesi için önce korkuları olduğunu kabullenmesi gerekir. ne var ki olgunluğun bu seviyesine ermek öyle kolay değildir.
korku taşımadığına önce kendini sonra herkesi ikna edebilmek için halden hale girer, binbir sebep ve bahane üretir, diretir de diretirsin. çoğu zaman korkuyu açığa çıkaracak şeylerle karşılaşınca buna ateş püskürerek öfke haline geçmek otomatik bir savunma mekanizması olarak yer eder. öfke, korkunun oğludur. böylece korkular bir kez daha görmezden gelinir, yüzleşme belirsiz bir tarihe ertelenir. insan, yüreğinin derinlerinde bir korku taşıdığı için buna öfkelidir aslında. kendi gözünde bir korkak olmak da yine en büyük korkusudur. bunadır nefreti. oysa korku taşıyor olmayı "korkak bir it" olmak şeklinde yorumlamamak bu duruma atılacak ilk pozitif adım olacaktır.
korkuları reddederek cesur olunmaz, en fazla cesur taklidi yapılır. cesaret ise korkusuzluk değil, korkuya rağmen üzerine gidebilmektir. böyle olmasa cesur olmanın da takdire değer pek bir şeyi kalmazdı zaten. neticede "korkunu öldürmek için korkunu öldürmen gerek" gibi paradoks bir sonuç çıkar ortaya. zor iştir. tek çözümü yüzme bilmiyorum diye düşünüp durmaktansa denize atlamaktır. zira yüzme denizde öğrenilir. boğulursan da boğulursun. acaba boğulur muyum diye endişelerle her gün ölmekten evladır. atla bakalım boğulacak mısın yüzecek misin öğrenelim hele.
"kuş havuzunda yüzen korkak bir itin güncesi."
devamını gör...