kimin var ki

içli bir aziz nesin şiiridir. şair kendi gerçekliğinin yalnızlık olduğunu kaleme almıştır bu şiirinde. şair kendi lisanınca kendine üzülür, kendiyle dertleşir. aslında dertleşmekle de kalmaz, içinde bulunduğu hal nedeniyle bir hayli gariplenir... sözleri sanki öksüzlüğünü anlatır gibidir.

kimi bekliyorsun hala
evinden kitaplarından uzakta mısın
arada bir telefon et kendine
kendine mektuplar yaz yanıt beklemeden
kartlar gönder kendine her gittiğin uzaklardan
sevgilim diye başlayıp öperim diye biten
senin senden başka kimin var ki arasın

inince trenden ya da uçaktan yalnızlığın
sevinçle karşıla yalnızlığını garlarda hava alanlarında
ayrılışlarda da sarılıp öpüş yalnızlığınla
uğurla kendi kendini dönüşsüz yolculuklara
bekle kendini uzak yolculuklardan dönersin diye
senin senden başka kimin var ki beklesin

içki masalarında bir başına mısın
kendinleysen yetmelisin kendine
çoğaltıp yalnızlığını konuş bir çok kendinle
kaldır içki bardağını kendi şerefine
ağlaşarak gülüşerek tartışarak kendinle
senin senden başka kimin var ki bulasın

düşmanlarının saldırılarından yuvarlandıkça yerlere
tutup kendi saçlarından kaldır kendini
seni sana bildirecek kimsen yok başka kendinden
ölünce senin bile haberin olmayacak öldüğünden
haber ver kendine ki öldüğünü bilesin
kimin var ki senin sana öldüğünü söylesin

kendi kendinin hem konuğu hem ev sahibisin
zamanın varken ağırla kendini sarılıp öperek
biliyorsun nasıl olsa yakın o gelecek
kimileri ''yaa öyle mi, vah vah, ne zaman'' diyecek
daha şimdiden sev kendini sev kendini sev
kimin var ki seni seni senden başka sevecek.

ben bu güzel şiiri bir şarkı taçlandırmak istiyorum.
zira birbirlerini tamamlayacaklarını düşünüyorum.


pür-hânde çiçekler dereler şevk ile çağlar
hicrinle bu rûhum fakat öksüz gibi ağlar
süslense de hep reng ile âheng ile dağlar
rûhum yine hicrinle bir öksüz gibi ağlar

kimsen yoksa kimse ol kendine
ne varsa hepsi sende
bir masal oku bu gece kendine
senin senden başka kimin var ki.