kimsenin samimi gelmemesi

insanlar asidi kaçmış le cola gibi artık çok tuhaf bir zamandan geçiyoruz.

değiliz çünkü hep bir şeyleri farklı algılatma peşindeyiz. aman zayıf noktam görünmesin aman güçsüz olmayayım aman onun eksiklerini söyleyeyim kendimi şöyle övem böyle övem diye diye kendi kendimize kaldığımızda bile samimiyetimizi kaybettik.

samimi olan kişilere ömürlük işkence

samimi olanı anlamayı kolaylaştırıyor.

tam da içimi dökeceğim bir başlık bakmak için kafamı kaldırmıştım ve bunu gördüm.
fazlasıyla uygun bence.
bu aralar insanlar hakkında diyebileceğim çok fazla şey var ama aynı zamanda öyle komplike bir durum ki susmak da bir yanıttır ya, susmayı istiyorum o yüzden.
ilkokul, ortaokul, lise hayatım boyunca her zaman arkadaşlıklarıma çok iyi baktım. gereken değeri ve hatta fazlasını kalpten isteyerek yaptım. üniversite, insanlara güvenmeniz için veya güvenmemeniz için ve hatta bu ikisini de deneyimleyebilmeniz için oldukça elverişli bir ortam maalesef. bu durum ileride değişir mi emin değilim lakin insanlar bencil, hasta ruhlu, kötü, bazen kötünün daha beteri bir haldeler. yaş sınırının en az on sekiz olduğunu bildiğiniz bir yerde bile bazen veya çoğu zaman görmek, yaşamak, duymak, bilmek istemeyeceğiniz olaylar silsilesi sizi bulabiliyor. tüm bu yaşananlara ve insanların düşüncelerini gerçeklerle değiştirebilecek kanıtlarınız oluyor elinizde lakin öyle bir yer ve zaman ki, dil dökmek, bir şeyleri açığa kavuşturmak çoğu zaman sizi daha da beterine sürükleyebileceğinden susuyorsunuz. halının altına süpürüyorsunuz olanları. karşı taraftan biraz daha olgun düşünmesini beklediğiniz zamanlar oldukça fazla oluyor ama karşı taraf bunu ne kadar gerçekleştiriyor dersiniz? asla.
bu gibi çeşitli gerekliliği hiçbir yerde veya paralel evrende olmasına gerek olmayan bir sürü durumla karşılaştıktan, hayattan soğuduktan, ekonomik sıkıntılarla boğuştuktan sonra da sadece gitmek istiyorsunuz. dönem bitmek üzere ama ben de bittim. en yakınım dediğim kimsem yok ailem dışında. bu cümleyle anlatmak istediğim şey ise evet kötü şeyler yaşanıyor lakin ders çıkartmanız için oldukça elverişli bir alan da sağlanmış oluyor. hocalarınızın size duyduğu güven ve karşılıklı sevgi ve sadakati. onların da zaman zaman sizi korumak istediğine şahit oluyorsunuz. bunun değeri paha biçilebilir mi pek sanmam, yorum size kalmış. en azından sizden yaşça büyük, hayat ve insanlar hakkında daha tecrübeli birilerinin size hak verdiğini bilmek bu düzlemden bakıldığında oldukça tatmin ediyor sizi. çünkü deli değilsiniz, mantıklı diyebileceğiniz birden çok insan sizi anlıyor ve gerektiğinde uyarmaktan da kaçınmıyor. bu sizi oldukça tatmin ediyor olsa da sözün özü birine güvenecek kadar toy olmayın. güvenin, sevin, saygı duyun, eğlenin, yaşayın. ama gün sonunda bedeninizin ve ruhunuzun beraber olup sizi yalnız bırakmadığını unutmayın. herkes gider ama sen her zaman sensin. bırakmak gerekiyor, düştüysen kalkmasını bilmek, kendinle de vakit geçirmeyi kendini tanımak için öğrenmek gerekiyor.
sevgiyle...

(bkz: kişi kendinden bilir işi)

son zamanlarda çokça yaşadığım bir şey. kabuğuma çekilip arama mesafe koymak iyi geliyor.