kişiyi değil anıları özlemek

şimdi çıksa gelse tarafına bakmayacağın insanı zihninin köşesinde mutlu şekilde hatırlamak, ölüm gibi geliyor, sevdiğin insan ölmüş geri kalan kişi sadece tanıdık bir yabancı

bu yüzden bazen aslında biz insanları değilde bize hissettirdikleri şeyleri seviyoruz gibi geliyor.

anıları değerli yapan da o kişidir, sonradan o kişiyi sevmeseniz bile...

aslında anıları değerli yapan şey kişi değil, ona karşı hissettikleriniz ve de o an hissettiklerinizdir. bir anıyı en anlamlı kılan şey o an hissedilen duygulardır.

birini artık sevmiyor olabilirsiniz. duygusal olarak hiçbir şey de hissetmiyor olabilirsiniz. ama o anıyı hatırladığınızda ne hisettiğinizi unutmazsınız.

birini unutmak bu yüzden zordur zaten. unutulmayan şey anılardır.

bu en çaresiz histir net. tekrarı olmayan şeyleri özlemek ölen birine sarılmak istemekle eş değer yemin ederim.

(bkz: toplum baskısı)

yaşlı kişi özelliği sanırım bu. yirmilerde hiç böyle hissedilmiyor.