kişiyi değil anıları özlemek

şimdi çıksa gelse tarafına bakmayacağın insanı zihninin köşesinde mutlu şekilde hatırlamak, ölüm gibi geliyor, sevdiğin insan ölmüş geri kalan kişi sadece tanıdık bir yabancı

bu yüzden bazen aslında biz insanları değilde bize hissettirdikleri şeyleri seviyoruz gibi geliyor.

anıları değerli yapan da o kişidir, sonradan o kişiyi sevmeseniz bile...

aslında anıları değerli yapan şey kişi değil, ona karşı hissettikleriniz ve de o an hissettiklerinizdir. bir anıyı en anlamlı kılan şey o an hissedilen duygulardır.

birini artık sevmiyor olabilirsiniz. duygusal olarak hiçbir şey de hissetmiyor olabilirsiniz. ama o anıyı hatırladığınızda ne hisettiğinizi unutmazsınız.

birini unutmak bu yüzden zordur zaten. unutulmayan şey anılardır.

ben de çok oluyor bu durum.
gelse ve o anıları tekrar yaşasak bile eskisi gibi keyifli olmaz mesela.
bazı şeyler geçmişte kalmak zorunda.

bu en çaresiz histir net. tekrarı olmayan şeyleri özlemek ölen birine sarılmak istemekle eş değer yemin ederim.

(bkz: toplum baskısı)

yaşlı kişi özelliği sanırım bu. yirmilerde hiç böyle hissedilmiyor.

anıları değil de o an hissettiklerini özlüyorsun. sevinç, heyecan, aşk. bir daha olmaz sanıyorsun dönüp bakınca ve o kişiye aitmiş gibi geldiği için sanki o kişiyi özlüyorsun sanıyorsun. garip bir mevzuu.

bir de anıları değil de kişiyi özlemek var, o daha da garip. elle tutulur güzel anılarının olmadığı bir insanı komple özlüyor, neden fazlası olmadı ki diye düşünüp duruyorsun.

her ikisi de berbat durumdur. geçicidir, hayatın akışına kapılmayı bilirsek.
unutmak da, unutabilmek de lütuftur.