klişe doğrulara çok saygı gösterilmesine katlanamamak

zaman zaman bazı diyaloglarda gözüme çarpıp ince ince iç gıcıklayan bir haldir.

herhangi bir konuda akla gelecek ilk doğruların, dile gelecek en nihai ifadelermiş gibi takdir edilmesini absürt bulmaktır.

örnek:

söylem: ya şiddete her zaman hayır!
tepki: hay ağzına sağlık ne güzel söyledin. çok yaşa sen!

söylem: yani görünüş çok önemli değil bence ruh güzelliği önemli.
tepki: ayynenn öylee vallahi hislerime tercüman oldun. çok derin bir bakış açın var.

söylem: hayatta hiçbir konuda aşırıya kaçmayacaksın önemli olan dengeyi bulmak.
tepki: muhteşem ya çok başka düşünüyorsun.

kardeşim bu tip söylemleri zaten dile getirmeye bile gerek var mı? böylesi bilindik doğrular ancak bir mitingte slogan olabilecek kadar basittir. gerçekten de bu sözlerin doğruluğunu yeni mi fark ediyorsunuz? bu kadar sığ takılmayalım. hiç akletmez misiniz? yoksa hala aldananlardan mı olacaksınız?

aynı şeyin defaatle tekrarlansa dahi bir etki oluşturduğu ve her etkinin de bir tepkiyi hak ettiğini öngören inanış türüne karşı çıkarılan isyan.

(bkz: yorum yapmasa ölecek hastalığı)

klişe doğruları sevmeseniz de saygı göst...*

yanlış anlaşılma durumunda da tepitlenebilecek bir durum.

klişe olan şeylerin doğru kabul edildiğini ya da klişe doğru diye bir şey olduğunu nereden çıkarıyoruz?
ha.. lafın gelişi dersin anlarım..

misal :

- hayatta hiçbir konuda aşırıya kaçmayacaksın!
+ bazen aşırı yapman gerekir bir şeyleri, yoksa işe yaramaz. * *

kısaca kabul görme, farkettiniz mi bilmem artık insanlar insanları dinlemiyor, kafasından bu klişe doğruları serpiştirip cevap veriyor, sizi gerçekten dinleyen birini bulursanız hiç bırakmayın, çok uzun bir tanım yazabilirim bu konuda ama yazarken bile sıkıldım.

malumun ilamı niteliğindeki hususları dile getirenleri alkışlamaktan hicap duymaktır. insanların zaten olması gereken şeyleri hiç bıkmadan usanmadan sürekli ifade etmesi ve bunun üzerinden halen etkileşim alabiliyor olması inanılmaz bir şey gerçekten ama benim artık böyle şeylere tahammülüm kalmadı, orası ayrı...

üretecek bir alternatifi yok çünkü, ben de bunları duyunca kulaklarımı kapayıp kafamı duvarlara vurmak istiyorum.
maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisindeki ilk basamağı atlayamayinca böyle oluyor işte.