laz fıkraları

çoğunluğun aksine, çoğunluğuna güldüğüm fıkralardır efendim. bazen çok büyük klişelere de parmak bastığı olur. gerçekten komik buluyorum, sarkastik bir tanım değildir.

temel, ormanda ağaç kestiği sırada yanına gelen çevreci bir grup doğanın dengesini nasıl bozarsın? diye temel'e dayak atmış. yediği dayak sonucu hastanelik olan temel'e kendisini niye dövdüklerini sorduklarında şu cevabı vermiş :
- ormanda ağaç keserken yanıma geldiler, sen doğan'ın yengesini nasıl bozarsın? diye beni dövdüler. halbuki ben ne doğan'ı tanırım ne de yengesini.

temel’in yangin merdivenini ahsaptan yapmasi. tek cumle yeterli.

niyeyse bana pek komik gelmeyen fıkralardır.

genelde güldürmez ve düşündürmez
(bkz: fıkralarla türkiye)

güldürenleri;
çocukluğumuzun yaz gecelerinde, sokağın kuytu köşe bir yerinde birbirimize anlatıp arkasından gülme krizlerine girdiğimiz küfürlü olanlarıdır.
anlat anlat bitmezdi o fıkralar. illa birileri bir yerlerden daha yenilerini, daha komiklerini öğrenir gelir anlatırdı. ne günlerdi be.

bunu zamanında bir gazetenin verdiği fıkra kitapçığında görmüştüm. en az 25 sene geçmiştir ama aklımda kalmış tamamıyla.

temel hapishaneye düşer. koğuş arkadaşlarından biri rahatsızlanır ve revire alınır. geri döndüğünde adamın bir kolu yoktur. bir zaman sonra aynı arkadaşı gene rahatsızlanır, onu yine revire alırlar ve döndüğünde bu sefer adamın bir bacağı yoktur. aynı şey iki kere daha tekrarlanır ve temel'in koğuş arkadaşı kolsuz - bacaksız bir hacıyatmaz gibi kalır sonunda.

temel'in kafasında bi ampul yanar. koğuş arkadaşının yanına gider ve kulağına; "hemşerum, sanma ki anlamiyrum, sen burdan kisum kisum firar ediysun," der.

komik degillerdir genelde.

bazilari cok komik

komik mi yağğğğğ.