lise arkadaşlığı

en güzel arkadaşlıklardır. çok sağlam dostlar edinilebilir. kavgaysa kavga, aşksa aşk..

güzel bir şey ama serap gibi bir şey. yani şu an mesela bana diyorlar kanka üniversiteye gidince buluşalım şunu yaparız bunu yaparız. ben de hayırlısı be kanka diyorum. çünkü olmayacağını biliyorum.

isimlerini bile hatırlamıyorum. 1-2 tanesi hariç.

bir sürü insanla iç içe olsanız da geriye birkaç insan kalıyor. onları asla bırakmayın. kesinlikle sağlam insanlardır. şüpheniz olmasın bu konuda.

iki lise değiştirdiğim için çoğu insana ısınamadım. görüştüğüm ve fırsat buldukça görüşmeye devam ettiğim arkadaşlarım var. bir tanesi de burda yazar. çok saygı duyduğum bir insan kendisi.

helin diye bir lise arkadaşım vardı.lise üçteyken aynı sınıftaydık ama pek samimi değildik.lise dörtteyken biraz daha samimiydik ama ben kendimi ona karşı tam samimi hissedemiyordum hâlâ.belki de o zamanki psikolojik sorunlarımdan dolayı kendimi yalnız ve gerçekten arkadaşsız hissettiğimden beni gerçekten sevmiyormuş gibi hissediyordum,bilemiyorum.şu an aynı üniversitede ve aynı evde yaşıyoruz hatta aynı odayı paylaşıyoruz.ablamla da aynı evi paylaşıyoruz.helin bizim için bir kardeş,derttaş her şey ulan.şu an duygulandım sjskskdks lise arkadaşlığı çok ayrı bir şey.samimiyetin adresidir lise veya bana öyle geliyor da olabilir.

lise hayatım biraz çetrefilli geçtiği için pek arkadaş edinemedim. ama arada sırada birbirimizi hatırladığımızda mesaj yoluyla konuşabildiğim bir arkadaşım var. ben az olsun ama öz olsun diyenlerdenim sanırım.

lisede başlayan arkadaşlıklardır.
ciddi olarak bağını koparmadığın arkadaş ile görüşebiliyorsun. en yakın arkadaşım deyip senelerini birlikte geçirdiklerin hayırsız çıkıyor da, o dönemlerde çok samimi olmadıkların liseden sonra en yakının olabiliyor.
çok gözlemledim bu durumu kendim dahil. tabi ki arada istisnalar çıkıyor.
demek ki şöyle sosyolojik tespit sıçmak gerekirse, lise bittikten sonra karşılaştığın veya görüştüğün çok samimi olmadığın o arkadaş ile etrafındaki arkadaşlarından daha yakın hissediyorsun çünkü ortak noktanız geçmişiniz. bu birbirinizi diğer insanlara göre daha fazla tanıyormuşsunuz gibi hissettirebiliyor. bu sebeple artık o geçmişe ait açılan tünel gibi gördüğünüz arkadaşlığı bırakmak istemiyorsunuz ve daha samimi arkadaş oluyorsunuz. en azından bende durum aşağı yukarı böyle.
mesela bir arkadaşım var, ilk okul 4. sınıftan beri birlikteyiz hep. lisede de beraberdik. o kadar değerli ki benim için, tüm geçmişim ve çocukluğumu almış saklamış zihnine, onunki de bende. hatta okuduğumuz lisenin yakınlarında yaşıyoruz hala. bazen bizim için okul yolu olan yollardan tekrar birlikte yürüyoruz. en son gelinliğinin üzerine giyebileceği bir şeyler bakmak için çıkıp yürüdük o yolda. bu çok acayip bir şey. umarım herkese böyle bir dost nasip olur..

anne ve babamın ben ortaokuldayken kötü bir şekilde ayrılması, bir düzenimin olmayışı, annemle görüşemiyor olmam vs.. çok zor zamanlardı bu sebeple ortaokul dönemini düşündüğümde karanlık hatırlıyorum. lisede de ilk senem silikti ama lise 2'de güzel bir arkadaş grubum oldu. tabi beni doğru düzgünm düşünecek kimsenin olması sebebiyle o yaşlardaki aklımla düzgün kişilerle arkadaşlık etmeliyim kafasındaydım ve düzgün arkadaşlarım da oldu. okulum son derece sıkıntılıydı. o zamanlar az sayıdaki fen ve anadolu liseleri hariç herkes evine yakın liseye giderdi. benim okuduğum lise de siyasi olayları, serserileriyle bir öğrenci için pek de iyi bir okul değildi açıkçası.
bunun da bilincindeydim. o yüzden on kere düşünüp bir kere hareket ediyordum. neyse yıllar geçti, mezun oldum, oralardan ayrıldım, bambaşka bir hayatım oldu. bir tanesi ile bağımız hiç kopmadı ve görüşmeye devam ettik ama diğer arkadaşlarımla koptuk.
ama öyle, böyle bir şekilde yine bulduk birbirimizi ve diğer sınıftan da epey kişi yirmi yıl sonra buluştuk, whatsapp grubumuz var. bakıyorum yine de güzel, iyi çocuklarmışız. hepimiz bir şeyler yapmışız hayatta.
iyi bir lise arkadaşlığı çok kıymetli. o yaşlardaki çocuklar için arkadaşlık en önemli kavram oluyor, hayatının sonrasını bile şekillendirebiliyor.

fazla anlam yüklenmemesi gereken arkadaşlıktır, en azından benim için öyleydi.

düz liselerin anadolu liselerine çevrildiği dönem liseye başladım. okuduğum okul o sene anadolu lisesi olmuştu ve formaları gri iken beyaz olmuştu. üst sınıftakiler ile sınıfta kalanlar düz lise iken biz anadolu lisesiydik*. okulun ilk günü beyaz tişörtümüzle güneş* gibi parlamamıza rağmen ilk arkadaşımla benimle gelen ablam sayesinde tanıştım.

ikiz gibiydik biz. saçımız, gözlüklerimiz, tavrımız her şey ile. ikinci dönem ailevi çok sıkıntılı süreçler geçirdim. şubat ayında babaannem rahatsızlanmaya başladı ve sürekli anjiyolar, operasyonlar derken nisan ayında kaybettik. cuma günüydü, pazartesi günü kardeşim hastaneye yattı*. babam dedemle beraber, eve çok geç uğruyor ve görmüyoruz. ablamla sınav haftamız, ablam ağır grip ve ben de nezleyim falan kabus gibi zamanlar*. ne yaşadığımı en iyi o arkadaşım biliyordu. sonra ne mi oldu? saçma bir sebepten küstük* . hiç unutmuyorum bir gün sınıfta kimse yüzüme bile bakmamıştı ve çok zoruma gitmişti. kimse aramızda ne olduğunu bile bilmiyordu, lise işte.

sonrasında barıştık, yeni arkadaşlarla yakınlaştım falan. arkadaşlarımı seviyordum ama her gün aynı insanları görmekten de sıkılıyordum, şey dediğimi çok bilirim sizi biraz özlemek istiyorum*.

böyle böyle 4 sene sonunda çok arada sadece 2 arkadaşımla görüşüyorum, diğerleriyle sokakta karşılaşmak dahi istemiyorum.

özellikle lise için konuşuyorum lise de o sınıfta mecbur olduğumuz için durduk ve duruyoruz. lise arkadaşlarıyla görüşenlere çok büyük saygım var ama lise arkadaşlığına çok da anlam yüklememek gerektiğini düşünüyorum.

düzenleme: anlatım bozuklukları ve yazım hataları düzeltildi.

en yakın arkadaşlığımın doğduğu yer. iyiki de doğdu...

ne ortaokul, ne de üniversite arkadaşlıkları benim nazarımda aynı tadı vermez.
mezun olalı 26 yıl geçmiş olmasına rağmen halen daha buluşur görüşürüz.
araya zaman da girse en son bıraktığımız halimiz nasılsa muhabbet öyle devam eder.
lise arkadaşlığı > diğerleri.

lise arkadaşlığı falan hikaye. esas olan asker arkadaşlığıdır.

hiçbir zaman elde edemediğimdir. nerede o eski lise arkadaşlıkları. *

bu kopuklukta bi arkadaş ortamını daha bulamadım. çok güzellldi, çokkk

en kalıcı arkadaşlarındır yani ilerde ilkokul arkadaşını unutursun ama lise en kalıcı olan arkadaşlarındır.

bu departmanda aslında en güzel zamanlar da, lise 1'den 2,5'e kadar olan zamanlardır.

the godfather serisi gibi düşünün.
daha saf daha taze daha gerçi ve belki de en önemlisi; daha sıcak...

bizim lisede arkadaşım değil de nefret ettiğim birisi vardı babası savcı diye dövmüyorduk da maalesef.

her neyse bu lisede kız düşürmek için gitar çalar tek parça çalar o da teoman dan hotelli bir parça idi.

yıllar sonra bunu bir avm önünde gördüm sokak sanatçısı olmuş kendince yine tek parça*

baktım ki bundan bir cacık olmamış yanına yaklaştım kız düşüyor mu bari diyip yoluma devam ettim gayet keyifli bir andı.

en saf arkadaşlıktır. hiç bir maddi kaygı olmadığından saf kalan arkadaşlıktır. tabi bizim zamanımızda şimdi nasıl bilemem. her şeyin sanallaştığı durumda lise arkadaşlığı nasıl bilemem

doksan yedi yılında mezun oldum. sonra herkes dağılmış gitmiş bir yerlere. bende dahil tabi.
hiç birini unutmadım ama şu an yolda görsem tanırmıyım orası muamma.