maddi durumunla çelişen metaya sahip olmak

insana varoluşunun gerçekliğini sorgulatan bi durum. başlık anlatamıyorsa ben biraz açıklık getireyim: bazen gariban insan nasıl oluyorduysa zengin markalarından birine mensup bi eşyaya sahip oluyor - zengin derken çok da zengin değil yani tabi, ancak benim tahayyül edebildiğim kadar. mesela normal vatandaşsın, sekiz sene önce rodi mood'dan aldığın montu giyiyorsun hâlâ ama apple bilgisayarın var nasıl olduysa. veya yirmibin liralık kameran. veya beşyüz liralık termosun. veya nike air max'lerin. veya rayban güneş gözlüğün. insanlar da muhtemelen dışarıdan sana baktıklarında o güneş gözlüğünün, o stanley termosun veya columbia ceketin sende ne kadar eğreti durduğunu fark ediyor ve bu duruma en az senin kadar anlam veremiyorlardır. ya bir fakir olarak tüm birikmişini o the north face monta harcamışsındır ya da belki zenginsindir ama çok zevksizsindir - şimdi zenginsindir ama yakın bir geçmişte köylüymüşsündür gibi falan. insanı böyle bi durum kadar dumura uğratan pek az şey gördüm.

sokak röportajlarındaki telefonunu çıkar sorusunun kaynağı tam olarak burasıdır.

narsistik kişilik bozukluklarında ortaya çıkan durumdur.

'birçok insan hayatının büyük bölümünü olduğundan farklı görünebilmek için heba eder.' richard wilkins.

bu kişiler kendilerini beğenir ve hayatlarının merkezinde kendileri vardır. ama yine de onaya ihtiyaçları vardır. yani birileri gelip onları pohpohlamalıdır. bu nedenle ellerinde ne varsa, kendilerini olduğundan daha zengin göstecek eşyalara yatırabileceklerdir. böyle olunca da, başkalarının onları takdir edeceğini, yücelteceğini düşünürler.

vardı bir kaç tanıdığım böyle. birinin üzerinde colombia mont vardı. ben montuyla ilgili bir yorum yapmadığımdan ‘ay çok güzel, çok pahalıdır gibi laflar etmediğimden, egosu incinmişti herhalde. kendi kendine montunun konusunu açtı, yarım saat o montun güzellemesini yaptı*. ayrıca biz sormadan (ki biz bu tür konularda sormayız zaten) evdeki süpürgenin dyson olduğu, bilmem kaç liraya aldığına kadar getirmişti konuyu. ha bu arada emekli maaşı ile geçiniyordu bu şahıs.

özgüven eksikliğinden kaynaklı diye düşündüğüm durumdur. ya egosu tatmin edilmeli ya da hızla uzaklaşılmalıdır.

fakir dediğinin hayatı zengine özenmekle geçer. ki haklı. güzel eşi o buluyor, güzel okula o gidiyor, metrobüse binmiyor. topluma saygısı olan orta sınıf görürse "sakin ol champ" diye dalga geçiyor. orta sınıf da kendinden olanı aşağılayıp yine zengini alkışlıyor.

fakir ne yapsın? zenginle aynı evi alamaz. okula gidemez. o oğlan buna bakmaz. o hayatın yanından bile geçemez. mi?

geçer. zengin de hatta ultra zengin de rihanna da akıllı telefon kullanıyor. o da x marka mont giyiyor. ha o bahşiş parasına alıyor ama olsun. fakir dört ay borca girip alabilir o çantayı. o zaman zengin gibi hisseder. sanki fakir değilmiş gibi hisseder. orada yetişir.

bu biraz tutku işidir. müzik ve gitara karşı aşırı "tutkulu" biri olarak bundan 10 yıl önce liseden beri hayalim olan gitarı ne yapıp yapıp almıştım, şu an piyasa değeri 20 bin tl (fender usa stratocaster). ha nasıl aldım? diğer bütün zaruri olmayan ihtiyaçlarımdan ful kısarak. şu an, asgari ücretten hallice bir paraya köle gibi çalışıyorum, 1 yıl içinde ses sistemlerine 9 bin tl harcamışım, (bkz: harmandalı)...
şu gördüğünüze 3500 verdim, her neyse, eğer baba parası ile almamış, kendisi almış ise helali hoştur, çelişik görünse de vardır bir sebebi.

o kadar üzerine kafa yormayın sokakta bir gözlem yapmak yeterli. tüketim toplumlarında sıkça görülen bir durumdur.