21.
genellikle kişinin ailesi, kendisinin yerine bu seçimi yapar ve o kişinin ya hayatı kurtulur, ya da hayatı kayar.
10 yaşımda karar verdim, veteriner hekim olacağım dedim. dangalak babam ve halam engel oldu. neymiş? "veterinerlik erkek mesleği. işsiz kalırsın. biz sana klinik açamayız. sen nasıl inek doğurtacaksın? bla bla bla..."
üniversite sınavında bile isteye 1 saatten fazla süre boyunca soru çözmedim. çıkınca da yetiştiremedim dedim. amacım; onların isteyebileceği bölümleri kazanamayıp veteriner fakültesi tercihine ikna etmek. adam dedi ki: "ya bir daha gir sınava, ya da otur evde görücü bekle." el mahkum girdim bir daha, ilk sene 88 binlerdeydim, ikinci sene 44 binlere çıktım. peki bana ne yazdırdılar? metalurji ve malzeme mühendisliği. ben torna, kaynak, lehim, döküm, aklınıza ne geliyorsa yapabiliyorum. şimdi bana sorarsanız; kadın mesleği, erkek mesleği falan yoktur. e be güzel kardeşim! sen o fındık kadar beyninle, veteriner hekimliği erkek mesleği olarak gördün de, metalurji sana kadın mesleği gibi mi geldi? ben senin o olmayan nöronlarına tüküreyim o zaman!
bir de ben mezun olunca bana akıl almaz bir şey sordular: "bir dökümhane mi açsak sana?" tutamadım kendimi, "siz benimle t****k mı geçiyorsunuz? klinik açmaktan kaç kat pahalı, haberiniz var mı? birkaç milyon lira para lazım!" diye haykırdım. (o zamanlar dolar 1.8 tl falan.) ortalık buz kesti tabi.
yıllarca sanayilerde çalıştım, geçtim akademiye, öğretim görevlisi oldum, o ara ingilizce tezli yüksek lisans bile yaptım. ama mutlu olamadım. eşim ayı (yazar) verdi gazı, yaktım bütün gemileri. önce veteriner teknikeri oldum, sırada hekimlik var. hâlâ birçok kişi böyle bir kariyeri nasıl yaktığıma akıl sır erdiremiyor. istediğim her yerde işe girebilirim. hatta ben iş aramadığım halde işler bana geliyor ama yok, istemiyorum. bu saatten sonra ölmek var, dönmek yok.
siz siz olun; çocuklarınız olduğunda onların hayatlarıyla oynamayın sakın. ben, benim hayatımla oynayanların yüzüne bile bakmıyorum artık. hakkımı da helal etmiyorum. o fiziksel ve psikolojik şiddetleri kendilerinden çıksın dedim yıllarca, çıkıyor şimdi, daha da beter olacaklar ama ben affetmeyeceğim. şimdi sorun kendinize: sizin çocuklarınız da sizden böyle nefret etsin mi?
bence etmesin.
10 yaşımda karar verdim, veteriner hekim olacağım dedim. dangalak babam ve halam engel oldu. neymiş? "veterinerlik erkek mesleği. işsiz kalırsın. biz sana klinik açamayız. sen nasıl inek doğurtacaksın? bla bla bla..."
üniversite sınavında bile isteye 1 saatten fazla süre boyunca soru çözmedim. çıkınca da yetiştiremedim dedim. amacım; onların isteyebileceği bölümleri kazanamayıp veteriner fakültesi tercihine ikna etmek. adam dedi ki: "ya bir daha gir sınava, ya da otur evde görücü bekle." el mahkum girdim bir daha, ilk sene 88 binlerdeydim, ikinci sene 44 binlere çıktım. peki bana ne yazdırdılar? metalurji ve malzeme mühendisliği. ben torna, kaynak, lehim, döküm, aklınıza ne geliyorsa yapabiliyorum. şimdi bana sorarsanız; kadın mesleği, erkek mesleği falan yoktur. e be güzel kardeşim! sen o fındık kadar beyninle, veteriner hekimliği erkek mesleği olarak gördün de, metalurji sana kadın mesleği gibi mi geldi? ben senin o olmayan nöronlarına tüküreyim o zaman!
bir de ben mezun olunca bana akıl almaz bir şey sordular: "bir dökümhane mi açsak sana?" tutamadım kendimi, "siz benimle t****k mı geçiyorsunuz? klinik açmaktan kaç kat pahalı, haberiniz var mı? birkaç milyon lira para lazım!" diye haykırdım. (o zamanlar dolar 1.8 tl falan.) ortalık buz kesti tabi.
yıllarca sanayilerde çalıştım, geçtim akademiye, öğretim görevlisi oldum, o ara ingilizce tezli yüksek lisans bile yaptım. ama mutlu olamadım. eşim ayı (yazar) verdi gazı, yaktım bütün gemileri. önce veteriner teknikeri oldum, sırada hekimlik var. hâlâ birçok kişi böyle bir kariyeri nasıl yaktığıma akıl sır erdiremiyor. istediğim her yerde işe girebilirim. hatta ben iş aramadığım halde işler bana geliyor ama yok, istemiyorum. bu saatten sonra ölmek var, dönmek yok.
siz siz olun; çocuklarınız olduğunda onların hayatlarıyla oynamayın sakın. ben, benim hayatımla oynayanların yüzüne bile bakmıyorum artık. hakkımı da helal etmiyorum. o fiziksel ve psikolojik şiddetleri kendilerinden çıksın dedim yıllarca, çıkıyor şimdi, daha da beter olacaklar ama ben affetmeyeceğim. şimdi sorun kendinize: sizin çocuklarınız da sizden böyle nefret etsin mi?
bence etmesin.
devamını gör...