misafir sevmemek

annem geçen gün sen misafirlerden hoşlanmıyorsun demesi ile fark ettiğim durum. evet. misafir sevmiyorum.
neden?
öncelikle bir kadın olarak duruma bakalım. eve gelen gidene yapılacak her hazırlıkta olmak durumunda kalıyorsun. yok böreği, tatlısı, çayı derken tüm günün çöp oluyor bir başkasını daha iyi ağırlamak adına. evi toparla, sil, süpür. birde öyle bi temizlenmeli ki. girmeyeceği odalar bile temizlenir. gelirler. onlara servis yapmaktan ne çay içebilirsin, ne birkaç parça bir şey yersin. sürekli otur, kalk, otur kalk yaparak mutfak ve salon arası mekik dokursun. bu da yetmez, huysuz bir baban varsa her şeyine sitem eder. her misafir net nutuk çeker. önce okul sorulur, sonra hayatın sorulur, eğer patavatsız birisiyle sevgilin var mı der, sonra konu uzar, uzar, ve sana öğüt vermeye gelir. hakkında belki üç şeyi anca bilen insan sana öğüt verir. böyle devam eder muhabbet. eğer misafirlerde genç bir kadın varsa genelde yardım etmeye kalkar. beraber halledersen mutlu olursun. onlar gidince mutfak berbat olur. oraları toparlarsın. neyse ki abim her şeyi yapan biri olarak yetişti, her şeyde yardım ederdi bize. çok şükür.
zaten misafir ağırlamayı sadece evde hiçbir şey yapmayan, hiçbir cacığa faydası olmayan kişiler sevmiyor mu?
ben hoşlanmıyorum bilmem kaç kişilik sofrayı kurmayı, toparlamayı, onlara aralıksız hizmet ederken aç kalmayı. niye seveyim ki zaten?

normal durum.
sohbetimin olmadığı, çok sevmediğim, 'hayatımda olmasa daha iyi olur' dediğim bir insan evladı geldiğinde bu yetmezmiş gibi sülalesini de peşi sıra getirdiğinde içimdeki insan sevgisi nöbet geçiriyor.
misafir iyidir hoştur ama sevdiğiniz insan evlatları misafirliğe geldiğinde hoştur. şu sıralar misafirleri ben seçemediğimden misafir sevmiyorum. içim daralıyor o kalabalığı görünce.
bu arada misafirliğe gitmekle ilgili de düşüncelerim aynı.
umarım herkes insanlarını seçer ve kendi insanlarıyla mutlu mesut yaşar. kalpler, kafalar ayrı olunca ne kadar çabalasam da sevemiyorum bazı insanları.
içimi döktüğüme göre gidebilirim.

kendim davet ettiğim misafirleri çok seviyorum. kendi kendini davet edenleri ise no!

z kuşağı problemlerinden biri daha. evet sevmiyorum, ne olmuş?

misafir seviyorum. haddini bilmeyen, sürekli kendini öven, evime küçümser gözle bakan kendini beğenmiş kişileri sevmiyorum ben. bana göre onlar misafir değil zaten, mümkünse benim evime hiç gelmesinler.

kuşak filan bilmem de, misafirden ziyade misafirin arsız çocuğundan nefret etmekteyim.

otur dersin oturmaz, ana babası toparlasın diye gözünün içine bakarsın oralı olmaz.
şöyle bir çeviresin gelir yapamazsın da önündeki kısırı çaresizce kaşıklar durursun.

insan sosyal bir varlıksa misafir sevmelidir. ama sevmeyene de saygım sonsuz. not: bende sevmiyorum...

hoş olmayan durum.
sadece, kendi evimizde yaşanmaz.
misafir olmayan olmaz.
misafiri sevmese sevmese, ev sahibi kadın sevmez.
o da her misafiri değil, adamın taraflarını sevmez sadece.
onlar edepsizlik yapıyor çünkü.
içimdeki gelin konuştu birden.*
misafir öncesinde evi temizleyip, dünyanın yemeğini yapıp, misafir sonrasında gene evi temizlediği için.
bu esnada ev halkına terör de estirebilir.
ne yapsın çatlasın mı?
ama o ev sahibi kadın arkadaşları geldiğinde şeker gibidir.
aynı işleri yapar ama şeker gibidir.
ezcümle misafir var miiiisafir var.
misafir olun, misafir ağırlayın.

davet etmediğim misafiri sevmiyorum. mesela evden biri sevmediğim birini çağırınca evden kaçasım geliyor. benim sevdiğim biriyse eğer elimle mantı açar yorgan yastık dikerim onun için öyle bir insanım. misafirine göre değişiyor.

huyları değişiktir. gider banyoda abdest falan alır lavaboyu kirletirler. çok ses çıkarırlar, temiz evi kirletirler. dış kapıyı tapulu malıymış gibi hızlıca örterler. sövseniz ayıp olduya gelir olay. suyu sonuna kadar açıp öyle kullanırlar. baklavayı kuru pastayı yarım bırakırlar tabaklarında. yarım yamalaktırlar.

çözümü gösteriyorum.
kapıya bunu astığım günden beri gelen kişi bir daha gelmedi.

siz davet etmediğiniz sürece kimse gelmiyor.

harika çözüm.

z değil y kuşağıyım sadece misafir değil ev oturmalarını da sevmiyorum.iki bardak çay içip kısır börek yemek için bir insana yaklaşık 3 4 günü stres hazırlık telaşı içinde gecirtmek çok saçma.plan yapar bir yerlerde rahat rahat hep birlikte oturup yer içer sohbet edersiniz mis gibi.neden insanlar kendilerini ağırlatma ihtiyacı duyarlar ki.

niye geldin

haberli de gelse, habersiz de gelse misafirin hiçbir türlüsünü sevmiyorum. insanın huzurunu kaçırmaktan başka bir şey değiller. geldiler mi kalkmak da bilmiyorlar. genellikle odamda takılırım. bu seferde bak odasında çıkmıyor diye bozuluyorlar, açıkcası umrumda değil. o zaman gelmeyin kardeşim, bir insan istenmediğini bile bile neden ısrarla gelir ki.

misafiri de misafir olmayı da sevmiyorum. yorgun argın eve geldikten sonra ayaklarımı uzatıp kitap okumak veya tv seyredip kafamı boşaltmak yerine birilerinin ( en yakın dostlarım olsa bile ) muhabbetini çekmek zor geliyor. sosyalleşmek lazım bir yandan kabul ediyorum, o ayrı.

insan sevmemek olarak arttırıyorum.

çocukları salona yolluyorum annesi de oturma odasına geri yolluyor. hayret valla. bakamayacağı çocukları falan yapıyor millet.

misafir sevmediğim gibi misafir olmayı da sevmiyorum. herkes kendi evinde rahat arkadaş!

(bkz: otur evinde yaa)

sağlıklı olduğunuza işarettir.