mutlu bir çocukluğu olan şanslı azınlık

bu dünyanın en şanslı insanlarını oluşturuyor olabilirler.

haliyle daha sağlıklı bir ruh hali ile büyümüş olan azınlık.

sosyal ilişkilerde daha başarılı, içsel huzuru sağlamaya daha elverişli olurlar. ne diyelim, bazı şeyler piyango bu yeryüzünde.

eminim şu an psikolojik açıdan sağlam olan kişilerdir.

büyük ihtimalle şu an kendini bilen kendini tanıyan mutlu mesut yaşayan azınlıktır.

bir çocuğun şiddet ve mutsuzluk dolu bir evde veya ortamda büyümesi o kadar tehlikeli bir durum ki tarifi yok bence.

odanda bağırmalardan gürültüden kaçmak istersin kaçamazsın mutsuz olursun sesin çıkmaz. her an tetikte beklersin acaba ne zaman bir olumsuzluk olacak ne zaman mutsuz olacağım diye yaşarsın.

mutlu ve bilinçli kişilerle büyüyen azınlık çok ama çok şanslı azınlıktır.

sanatın çoğunlukla acılardan doğduğunu düşünecek olursak sanata olan bakış açılarını ve bu azınlıktan çıkan sanatçı istatistiklerini merak etmeye engel olamamak

(bkz: 90'lı yıllarda çocuk olmak)

okuyamasalar bile buradan aileme çok teşekkürler. bana verebilecekleri belki de en değerli şeylerden birini vermişler çocukluğum boyunca.

dahil olamadığım azınlıktır.

mutluyduk sınıflar arası fark bukadar belli değildi insanın gözüne sokulmazdi sokakta ki en büyük zenginlik futbol topuna sahip olmakti o yüzden hepimiz eşit hepimiz çocuktuk 90larda

içinde bulunmadığı azınlık. misafirlikten eve babamın kucağında taşınmadım hiç. burnumun direği sızladı.

10 yaşına kadar her çocuk mutlu olabilir. büyüdüğünde kötü anıları silmiş olur zaten. zor olan ergenlik anılarını silmek.

genelde alkolik, madde bağımlısı veya sorumsuz oluyorlar sonra. çocuklukta yaşatılan fazla rahat batıyor bunlara.

bizim de görevimiz "buna rağmen" delirmemek, çıldırmamak.

not: delirmeye, çıldırmaya bile mecali kalmadı.

bir üstteki entryle birlikte hayvan herif haklı olabilir.

polis ekiplerinin görüp durduğu, beni gezdiren amcamın ne oldu diye korktuğu, aslında ekibin beni biraz sevmek için indiği bir çocukluğum oldu benim.



sonra benim asker oyuncaklarım olurdu, çatıştırıp kimsenin ölmediği, sonra lego'larım oldu, onunla neler yapardım neler, sonra play station'um oldu, vurup kırdılı oyun oynayamazdım hiç.

çok sevilirdim. ben bir büyüsem beni neçe genç kızlar alacaktı, beni tüm arkadaşlarım severdi, beni ailemde herkes severdi, doğum günlerimde hep özel yaptırılan doğum günü pastalarım oldu, beni hep seven sevgililerim oldu, beni hep seven iş arkadaşlarım.

bu kadar sevgili geçmişte, ben kendimi yalnız kıldım. uzak tutup, tek başıma reşit olmadan mesire yerlerinde, meyhanelerde içmeye başladım, cüsseme güvenerek.

halen çok severler de, ben beni pek seveni görmem zoraki. derim herkese zahmetim oldu, kimseye yaranamadım derim.

hiçbir sevginin hakkını veremedim derim.

içerim.

belki de çok fazla sevmemek mi lazım çocukları, toyları?

ben de bu azınlıkta olduğumu düşünüyorum. aklımda kalan kötü bir anım yok. çok düşünüyorum kendi kendime çocukluğuma iniyorum fakat bulamıyorum. kötü anılar hafızamızdan siliniyor diyenler de var ama bilemedim.
annem istediğim tüm yemekleri yapardı, babam istediğim her şeyi alır ve her dediğimi yapardı. bir dediğim iki olmadı adeta. abilerim zaten canlarım benim onlar büyütmüş beni. oyun oynamak için tüm inkanlarım vardı. başka çocuklara hiç özendiğimi hatırlamıyorum. hatta çoğu zaman babam bana ne alsa komşu kızı bir arkadaşım vardı ona da alırdı. sokakta arkadaşlarımla oynayabildim. istediğim gibi gezebildim. hatta fazla özgürdüm de denebilir. babam yıkardı beni belli bir yaşıma kadar. saçlarımı tarar kuruturdu. hatta hâlâ duştan çıktığımda denk gelirse saçlarımı kurutur. aradığında ‘naber kız civciv’ der hep. ay galiba ben hâlâ mutlu ve huzurlu bir kız çocuğuyum. çünkü her koşulda beni yalnız bırakmayacak bir ailem var.

fakirdik ama mutlu idik.
ınsanlar arasi gelir açısından uçurum bu kadar değildi.
bizde yoksa komşumuzda da yoktu.
sosyal medya ve görsel iletişim yaygin olmadığı için çoğu şeyin farkında değildik zaten.
simdiki gibi sidik yarışı ve nefis azgınlığı yoktu.
küçük şeylerle mutlu oluyorduk.
bizi mutlu edecek aksiyonlari hemen alabiliyorduk ya da yaratabiliyorduk.
evimiz ayda yılda bir et görürdü. simit satarak,pazarlarda soğuk su satarak büyüdük.
misket yuvarlayarak ,çamur içinde top oynayarak.
mutluyduk.

aralarinda olmadigim azinlik. daha 2 yasindayken babam bizi terk edince mis gibi rusya'dan azerbaycan'a geldik, ananemle yasadik. ananemin de annemi sevmemesinin etkisiyle calkantili ve kavgali 1 ailede buyuduk.

5 yasinda 1 aile kavgasinda ananemin agzini kelceyle yardigimi hatilriyorum. evet.

tüm şansımı burada kullanmışım sanırım diyerek içinde bulunduğum azınlık.

acılarını dönüştürmek için, sanat veya edebiyat ile hemhal olmak zorunda kalmayan azınlık. çünkü, edebiyatçı veya sanatkârlara baktığımızda, genelde mutsuz bir çocukluk geçirmiş olduklarını görüyoruz.

dahil oldugum grup