çocukluğu anımsamak

zamanın dediğim dedik,başına buyruk ve acımasız doğrusallığına karşı insan hafızasının duygusal, direnişçi ama cılız bir başkaldırısı olarak gördüğüm eylemdir benim için.

toprağın daha bir toprak gibi, çimenlerinse yeşil koktuğu, gök yüzünün bambaşka bir mavi barındırdığı 90'lı yılların nostaljik dünyasının çocuk öznesi olarak,onca yıl sonra bambaşka bir galaksiden o dünyaya net bir pencere açabilmek bu kadar kolay olabilir mi bir insan için? benim için öyle sanki.bazen öyle bir anımsayış ki bu, hani bir umut elini uzatsan o pencereden, zamanı bükecekmişsin, her şeyin teorisini sen bulacakmışsın gibi.

bu, geceleri sobadaki kömürün o çatırdama sesini,büyükbabanın almanya'dan getirdiği naftalin kokulu valizleri açıp havalara uçuşunu, büyükbabanın, o koca adamın, toprak olmadan önceki halini anımsayıştır bazen.öksüz bir arkadaşına her gün ,sırf mutlu olsun diye günün sonunda üzüleceğini hiç hesap edemeden '-annen bugün gelecek ' yalanlarını söylediğini anımsayış. sabahın erken saatlerinde pencereden bakarken lapa lapa yağan karın dallar üzerindeki huzurlu birikintilerini, en güzel çizgi filmleri, gece yarılarına dek oynanan sokak oyunlarını,mahalle maçlarında cüsse olarak iki katın çocukları nasıl şebeğe çevirdiğini anımsayıştır. kanepenin altına saklanıp saatler boyu hayal kuruşunu, baba sevgisinden bir haber oluşunu, annenin gözyaşlarını ve bundan hep utanışını anımsayıştır.

edip cansever: "gökyüzü gibi çocukluk,hiç bir yere gitmiyor" demiş ya hani.sahiden de kafamı kaldırıp, gökyüzüne bakınca anımsıyorum çocukluğumu; sert bir adam olarak, sert zemine sertçe basarken ayaklarım.

âdet gereği tanım: bir yazarın içini uzayın derinliklerine dökmek amacıyla açtığı başlık.

insanın iyiyi ve güzel olan hatırlayıp canlı tutma isteğinden ötürü olsa gerek sık sık çocukluğumu anımsarım. sobaya ıslak saçla eğilince damlayan suyun çıkardığı çıtırtıları, kardeşlerimle hep birlikte sıkış tepiş aynı odada kalmayı, en sevdiğim arkadaşımla atıldığımız küçük çaplı maceraları, okulların açıldığı dönemlerde ablama kitaplarımı kaplaması için yalvarışlarımı (renkli ve desenli olanlarından alındıysa bir de benden mutlusu yok)...

tüm gün oyun oynanır akşam ezanı okunmadan 1 saniye önce bile eve adım atılmazdı. aileden 25-50 kuruş para alınabildiyse koşarak heyacanla bakkala gidilirdi. * çok bir şeye sahip değildim ama en mutlu günlerimi de o zamanlar yaşadım şüphesiz. can sıkıcı şeyler yok muydu? ooo gırla... ama çok da önemli değildi işte. o gün arkadaşlarınla gönlünce oyun oynayabildiysen gerisi tırı vırıydı. evde bilgisayar varsın olmasın, olan başka bir arkadaştan izlenirdi buz devri. her gün abur cubur yemesek de olurdu, yediğimiz günün kıymeti 10 katına çıkardı. komşunun yaptığı mangalın kokusu duymamazlıktan gelinirdi, yeter ki annen üzülmesindi.

öyle bir şey ki her şeye rağmen çok güzeldi. anımsayınca insana başka bir mutluluk getirse de tekrar oraya dönemeyecek olmanın verdiği hüzün de bir burukluk yaratıyor. sonuç olarak yüzünde buruk bir gülümseyle öylece kalıyorsun. hani o umut elini uzattığın pencereden zamanı bükebilir tekrar o günlere dönebelirsek orada bir yerlerde sıkışıp kalalım, geri dönmeyelim.

taşındığın evin önünden geçmek gibi can yakar.

bugünkü çocukluğu yaşamak var elde. o güzel günler mazide kaldı. şimdi yeni zevkler, ümitlet lazım bize.

o çocuk içinizde büyürsünüz zaten. ve bazen onun gözleriyle baktığınızı farkedersiniz kimi yerlere.. kimse bilmez farketmez bunu, sadece siz bilirsiniz.. hüzünlü olan da budur. (kaybetmeyin içinizdeki çocuğu. yoksa çok ölürsünüz.)

(bkz: kısa süreli hüzünler)