mutlu bir çocukluk geçirmemiş olmanın belirtileri

sürekli mutlu bir çocukluk geçirmediğini anlatmak. cidden var bu. 2 bira içince çocukluğa inmeler. bazısı su içse başlıyor itiraflar başlığına damlamaya. günün belirli bir zaman dilimi olur atıyorum gece çöker, kederlenir insan içini döker.

bu manyak tipler, sabahtan başlıyor kederlenip iç dökmeye. nasıl bünyeler lan bunlar.

çok az sıktı beni. sevmediğim insan anlatınca kasılıyorum. engelliyorum şıp diye.

kaç defa dedim bu siteyi çok afedersiniz ama sadece 'seks' için kullanıyorum diye.

banane cicim senin travmalarından. o kadar kederliysen, doktora git.

doktora gittim ilaç yazdı gönderdi.
psikoloğa gittim bir şey çıkmadı.
ailemi, yakınlarımı kaybettim.
sağlığım kayboldu.
işim gücüm yok.
bu yaşta emekli oldum.

kusura bakma da kardeş, başka anı yok bende.
hepsi simsiyah.

kimseye anlatmadığı için yazar olması. çocuk sahibi olmaktan korkması. psikolojisinin üstünden dozerle geçilmiş olması. kaç yaşında olursa olsun çocukluğunda yapamadığı şeyleri büyüdüğünde yapmak istemesi. sevildiğinde sevilmeye alışık olmadığı için bu beni niye seviyor ki diye şaşırması... üzgün, oluruna bırakılmış, kırık dökük bir hayat sürdürmesi.

kişisel gelişe gelişe bir hal olduğumuzdan çevremizdeki hemen hemen bütün insanlara belirli bir yakıştırma yapma maksadıyla belirlediğimiz veya gözlemlediğimizi zannettiğimiz yakıştırmalar trajikomik belirtilerdir.

samimi olduğum insanlarla çocuk gibi olmak, davranmak, yazışmak bendeki en büyük belirtisi.

mutlu bir çocukluk hikayesi dinlerken hiç yaşamamış olduğun o duygu için dalıp dalıp gitmek

yeğenlerini bile sevememesi becerememek o kadar zorlaniyorum ki bunu yaparken ama yapmam gerek diye yapmaya çalışıyorum çocuğum olursa nasıl hissedirim bilmiyorum.

birgün parka yolun düşer ve ailecek paylaşılan o yarım saatlik salıncak sevincini izleye izleye artık o çevrelerde takılmaya başlarsın.

onca meslek varken gider yazar olur.

bu başlıkları psikiyatrist, psikologlar mı açıyor insan merak ediyor. hep çocukluk datası toplama çabaları..