mutlu olmanın mümkün olmaması

mutlu olmak için artık sebep kalmaması durumudur.
bu son dönemde yaşadığımız salgın yüzünden de olabilir bunu tam olarak anlayamayız. ama artık gerçek mutluluğa erişemiyeceğimiz düşüncesi ile de kendimi sıkıntıya sokuyorum biliyorum. niye böyle hissediyorum ekonominin kötü olmasından mı ? yoksa istediğin şeyi alıp da yiyememek mi ? evet bu soruların cevapları yok ama artık mutsuz olmak istemiyorum .mutlu olmak içinde sebep yok gibi *

bir şeyin değeri onu kaybetme korkusu oluşmadan anlaşılamaz. kafanıza bir silah doğrultulmadan bu hayat boş vs muhabbeti yapmak bana inandırıcı gelmiyor.

mutluluk yok o ayrı ama yinede yaşamak lazım. en azından 90 daklka bitene kadar iyi performans sergilemek gerek. kazanamasanız da, bol gollü bir maç olmasa da seyir zevki olduğu sürece sonuç önemli değil.

belki de 88. defa look at my nick dedirten başlıktır (mutlulukla ilgili zibilyon başlık açılmaya başladığından mütevellit), ignorance is bliss yani cehalet mutluluktur. ama ben bunu cehalet mutluluk olarak yorumlamaktansa, farkında olduğum halde bazı şeyleri göz ardı etmek, daha dorusu, farkında olsam da takılı kalmamak olarak yorumlamayı tercih ediyorum. öğrenmemek mümkün değil çünkü. dururken bile öğreniyo insan. kısacası yaşa, gör, deneyimlen, normalleştirilemeyecek şeylerin normalleştiği bi çağdayız, normalleştirme bunları ama farkında olsan da çirkin olan durumların, takılı kalmamaya çalış, mesela adalet konusunda ne demiş selda ablamız ''adaletin bu mu dünya...'', gerçekten adaleti bu mu dünyanın dediğimiz bir sürü örnek var dimi, beni en çok etkileyenlerden biri kadir şeker olayı mesela, köküne kadar adaletsiz bi dünya ve sen bunu farkındasın, ama böyle bir sürü olayla karşılaştığında ve her birine takılı kaldığında mümkün mü mutlu olmak, böyle deyince de salla geç hayatına devam et gibi düşünme. yani insanın gücü bi yere kadar. her konuda öyle. o yüzden kendi dünyanda, adalet anlayışına göre tavır takınıyosun, dünyada adaleti sağlayamazsın tabi ama kendi hayatına bi şekilde o adalet duygusuyla devam ediyosun, adalet kavramı bi örnek sadece, benim en çok takıldığım konulardan biri olduğu için. bu her şey olabilir, herkesin takıldığı nokta farklı olabilir. yanisi, bizi aşan, işin içinden çıkamadığımız durumlar çokça var bu hayatta ve özellikle bu zamanda, sanırım en güzeli her şeyin güllük gülistanlık olamayacağını farkında olup, tamamen mutluluk diye bi şeyin mümkün olamayacağını görmek, kabullenmek. keşke olsa ama olmirrrr, onun için mutluluk algımız üzerine düşünmek, küçük mutluluklar yaratmak iyidir iyi.

"doğuştan gelen bir kusurumuz var; hepimiz mutlu olmak için dünyaya geldiğimizi sanıyoruz. bu kusurumuzu gidermedikçe, dünya gözümüze çelişkilerle dolu bir yer görünecektir. çünkü her adımımızda, ister büyük ister küçük bir şey yapmış olalım, dünyanın ve insan hayatının, mutlu bir yaşam sürdürmeye olanak verecek biçimde tasarlanmadığını anlayacağız. işte bu yüzden bütün yaşlıların yüzlerinde aynı ifadeyi, yani düş kırıklığını görmek mümkündür."

arthur schopenhauer

insanlar kendi iradelerini inkar etmedikçe ve özgür düşüncenin insanı huzursuz eden sorularına sırt çevirmedikçe; diğer bir deyişle kendilerinden daha büyük bir sisteme teslim olmadıkça mümkün değildir, evet.

mutlu olsan duramazsın dedirtir.

mutluluk diye bir şey yoktur az acı vardır.

ekonomik anlamda düşünürsek türkiye şartlarında gittikçe zorlaşan durum.

ben bu konu açıldığında her zaman freud' u hatırlarım.. "yaratılış planının insanın mutlu olması gibi bir amacı yoktur."

salt mutlu olmayı istemek gerçekten aptallıktır ancak daima mutluluğu aramasak da daima mutsuz olmayı nasıl becerebiliyoruz? gerçi daima mutsuz değiliz değil mi? illaki gülüyoruz, seviniyoruz bir şekilde gerçekleşiyor ama sorsak hepimiz daima mutsuzuz ve daima mutluluğu arıyoruz. mutluyken mutsuzluğu arayan birine rastlamak mümkün değil.

some turkish people problems ne yazık kiii.
düzelicez be diye avutuyorum kendimi.

doğru ama eksik tespittir. doğrusu "mutluluğun sürdürülebilir olmasının mümkün olmaması" olmalı. insan sosyal bir varlık ve güçlü sosyal ilişkiler kuran insanlar daha mutludurlar. (ben yalnızlığı severim böyle daha mutluyum ayaklarını geçelim arkadaşlar.)

şimdi esas konumuza dönersek. mutlu olmak için insanın kendinden bağımsız olarak bir insana muhtaç olması durumu, mutluluğun daim olmasını ne yazık ki imkansızlaştırıyor. yani anlayacağınız ne kadar saçma da gelse buna katılmasanız da mutluluğunuzun büyük bir kısmı başka insanlara bağlı ve sizin kontrolünüzde değil.

tabi ki stabil mutluluk diye bir şey olamaz.
önemli olan mutlu olunan anları doya doya yaşamak.

sanıldığı kadar mutsuz olmak da mümkün değil aslında; mutsuzluğun da bir sınırı var. sonu var. kendini besleyecek yeterli sebebi bulamazsa mutsuzluk kendini devam ettiremez. o duyguya yeterli sebebi verir ve sürekli mutsuzluğun lehine çalışırsanız kocaman dev bir canavara benzer zamanla. mutsuzluğun lehine çalışmak hakikaten farkında olmadan bissürü bissürü insanın yaptığı bir hata.

mümkün müdür bilemem de, ''mutlu olmak zorunda mıyız?'' sorusu üzerine kafa patlatmak daha mantıklı bir soru gibi geliyor her zaman.

katılmadığımdır. mümkündür ama sürekli değildir.

alıntı kaynak/ jack the ripper/ ilginç tespitler başlığı..

mutluluğun hayali mümkün.

yanlış önerme.
kasmayın be olm her koşulda mutlu olmak mümkündür, bakın çocuklara, her koşulda nasıl biliyorlar mutlu olmasını.
geçen işe gidiyorum saat sabah 10:30 suları, bir evden küçük erkek çocuğu sesi geliyor, roman şarkısı söylüyor: “paraa bizdeeeeeeeeee, şöhret bizdeee. sizzde ne vaaaarrrr? haydi söyle”
yaş muhtemelen maks 5-6.
benim surat asık “silkecem işini gücünü” diye yürüyorum durduk yere keyif verdi, enerji verdi bana. gülümsememe sebep oldu. çocuğu görmedim bile. çocuklar bizden daha olgun diyebilir miyiz?

mümkün olmaması değil de ille de olacak diye bir şeyin olmaması diyebiliriz. zira yüce üstad, bakışı kalp titreten, canım bir tanem sigmund freud hazretleri “yaratılışın planında insanoğlu mutlu olacaktır diye bir kaide yoktur” der.

zira kelimesini de ilk defa cümle içinde kullanmış oldum böylelikle.