mutsuz bir çocukluk

genç bir yazarın nobel ödüllü büyük yazar ernest hemingway’e sorduğu “ bir insan için erken yaşta alınabilecek en iyi eğitim nedir?” sorusuna verdiği yanıttır.

mutlu bir çocukluk geçiren insanlar kendilerine daha çok güvenebilir, daha iyi hayatlar sürebilir, geçmiş travmalarından azade bir gelecek inşa edebilirler elbette ve bu gayet doğal ve haklı bir durumdur.

ancak mutsuz geçmiş cehennem ya da en azından araf gibi bir çocukluk geçirmek dünyanın en iyi okullarında alınabilecek en iyi eğitimlerden bile kat be kat üstündür.

mutsuz bir çocukluk geçiren insanlar kendi ayakları üzerinde durmak için karşı konulmaz bir istek duyarlar. kimseden medet ummamak gibi bir alışkanlıkları vardır ancak başka insanlar, yani kendileri gibi olan insanları görünce derin bir kardeşlik duygusu ile onlara kol kanat germekten de kendilerini alamazlar.

mutsuz bir çocukluk travmalarla dolu olduğu için güçlü ama kırılgan, sert ama merhametli, savaşçı ama barışsever insanlar yaratabilir.

elbette benim düşüncelerime karşı çıkabilir insanlar ama çok mutlu bir çocukluk geçiren insanların hayal güçlerinin yaralı olduğu düşünmekten de kendimi alamıyorum.

yazar olmanın bel kemiğidir.
sözlük yazarlığından bahsetmiyorum.
dünyanın en önemli yazarları, hep mutsuz bir çocukluk geçirmiştir.

"çocukluğunu tam yapmamış insan, kolay kolay tam bir insan olamaz." diye bir söz vardır.

doğan cüceloğlu da;
"çocukluğunu doya doya yaşamamış bir insanın mutlu olması çok zordur." der.

mutsuz bir çocukluk geçirmek hayata bir adım geriden başlamanıza sebep olur. övülecek bir yanı yoktur bana göre. çocukluk döneminizde de, yetişkinliğinizde de yaşayamadığınız mutlulukların eksikliğini hissedersiniz.

geçmişinizin sizi güçlü yaptığını, kendi ayaklarınız üzerinde durmayı, hayal kurmayı öğrettiğini düşünürsünüz ancak hayata karıştığınızda işler düşündüğünüz gibi ilerlemez çoğu zaman. belki yeterince özgüvenli değilsinizdir, belki insan ilişkilerinizde eksiklikler vardır, belki kendinizde hep bir kusur ararsınız, belki çoğunluk tarafından farklı görülüp dışlanırsınız... bir yerden ele verir kendini yaşadığınız travmalar. bir tarafınız yaralı olur her zaman. yaşadıklarını atlatıp sağlıklı bir psikolojiye sahip olmak zordur. yapabilen yok mu var elbette ama şanslı bir azınlıktır onlar.

kendi ailesini kurana kadar hep mutsuz olacaktır..