normal sözlük yazarlarının bir hayat felsefesi var mı sorunsalı

eldeki imkanlarla mutlu olmayı bilmek. huzurun ve tatmin duygusunun başkalarının onayına, kriterlerine, ölçütlerine göre belirlenmeyeceğini bilmek.
hayatta işgal edebileceğin yerin kendi hayatında işgal ettiğin yer ile aynı olduğunun bilincinde olmak. bazı bazı kayıtsızlık, salmışlık, boşvermişlik... kavgası az, huzurun yoğun olduğu bir ömür ideali.

kendimiz de dahil olmak üzere kimseye bir şey kanıtlama borcuyla gelmedik hayata. herkesten uzak bir köşede, o küçük dünyanda kendi huzuruna, mutluluğuna hizmet edebilen bir insan olabilmek... bu en güzeli.

kendime mutsuz olma sınırı koydum ve ölüm kalım olmadığı sürece bir şeye maksimum 15 dk üzülüp kafaya takıyorum.

m utlu olmaya değil mutsuz olmamaya çalışmak.

sana yapılmasını istemediğin şeyi bir başkasına yapma

küçük kara balık kitabıdır.

"ben bilmek istiyorum, hayat gerçekten bir avuç yerde durmadan dönüp durmak, sonra da yaşlanıp ölüp gitmek mi yoksa bu dünyada başka türlü yaşamak da mümkün mü?

"günün birinde gözlerimi açıp hepiniz gibi yaşlandığımı, ama hâlâ aynı balık olduğumu, ilk başta bildiğimden fazla bir şey bilmediğimi görmek istemiyorum!”

bunu kendime hatırlatmak için bir küçük kara balık dövmem de var.

ne olursan ol, yeter ki iyi insan ol. iyi insanların hatrına dönüyor bu dünya.

her gecenin bir sabahı vardır
mutatis mutandis
yüzmeye devam et
bu üçü şu an hayatta kalma sebebim

sevginin ve hakikatin peşinden koşmak. gerisi lafügüzaf.

vazgeçtim dünyadan.

var, kimseye muhtaç olma. unutma insan eti ağırdır. bir yere sığmaz.

(bkz: hedonizm)