normal sözlük yazarlarının en kötü anıları

*kışın kar da mahallenin gençleri olarak yokuş aşağı ayakta kayıyoruz. arkadaşım kayarken ondan önce kayıp yere düşene çarparak yere düştü. tabi o an bir “aaah,uuhh” sesleri.

koştuk hemen ilk varan ben oldum. çocuğu kaldırdım. burnu öyle bir kırılmışki gözünün altına monte etmişler sanki.

onu öyle görünce ben bir anda nakavt olmuşum. bir yandan onu sakinleştirmişler bir yandan beni ayıltmışlar. bok gibi gündü

bir gecede büyümek.

8. sınıftayım. okulla market arası bir yol var orada arkadaşlarımı bekliyorum. tam o sırada bir çocuk dikkatimi çekti sadece ona bakıyorum. arkadan bir şahin çantamı dürtüyor ama korna falan çalmıyor. biraz zaman geçtikten sonra fark ettim tabi arkamda araba olduğunu öyle bir an flash tv oyunculuğumla kendimi yere atmıştım gülünç duruma düşmeyeyim diye. böyle daha çok gülünç duruma düştüm o ayrı mesele. o günden beri kırmızı şahinleri hiç sevmemişimdir. bu da böyle boktan bir anımdır diyerek adeti yerine getireyim.

o kadar çok varki hangi birini yazayım diye düşündüğüm başlık.

bir senedir her an.

doğduğum an itibariyle hepsi en kötü anı. cidden boşa yaşıyorum diyorum bazen. siz siz olun reşit olunca akrabalardan, kan bağı olan herkesten kaçın. umarım ben yapabilirim.

15-16 yaşındayken yakın arkadaşımın evine kalmaya gitmiştim, saat 23.30 sularında geceyi hareketlendirmek adına kızın ailesinden habersiz balkondan kaçıp* biraz gezmeye karar verdik, yakınlarda lunapark vardı balerine bindik güzelce midelerimiz bulandı ve eve dönmeye karar verdik. dönmek için iki yol var biri mezarlık* diğeri birkaç dakika uzun süren yol. normal yoldan gidelim mezarlık güvenli değil dedim arkadaşım durduk yere benimle iddialaşmaya başladı korkuyorsun değil mi diye, en sonunda tamam gidelim dedim yürümeye başladık. yürürken sohbet ediyoruz bizden başka kimse yok, devasa ağaçlar elektrik lambalarını kapatıyor, yol yürü yürü bitmiyor. bir yandan düşünüyorum ya şuradan köpek çıkarsa diye, o dönem başıboş köpekler türemişti, yine de çıkmaz herhalde diye sakinleştiriyorum kendimi. tam yol bitti korktuğum başıma geldi, çıkış kapısının orada 3-4 tane köpek bekliyormuş havlayarak üzerimize doğru koşmaya başladılar. ben o adrenalinle öyle bir koşmaya başladım ki usain bolt gelse başa baş gideceğiz yarınlar yokmuşçasına koşuyorum ama arkadaşım arkada kaldı ve köpeğin biri paçasından tuttu. geri dönüp kurtardım köpek inatlaşmadı bıraktı, eve gittik bacağında sıyrıklar var mecbur ailesini uyandırıp söyledik çok kızdılar tabii, acile götürdüler aşı yapıldı güzelce azarımızı da yedik. kuduz riskinden dolayı çok korktuk neyse ki sıkıntı olmadı ama o geceyi ve sonraki endişeli günleri unutamıyorum. en kötü anılarımdan biri bu.

kafamı sert zemine vurup bayılmıştım. uyandığımda arabadaydık ve annem bana albeni çikolatası vermişti. baygınken geçen zamanı idrak edemedim. sanki önce bayıldım sonra kafamı vurdum gibi geldi. o tam vurma anını hatırlayamıyorum. varoluşsal bir dümenler döndü. hiçliğe giriş yaptım kısmen. ama hiçken hiç olduğunu anlamıyor insan. hayatımın 15 dakkalık kısmı bende yok. sadece anlatıldı bana.

by anonim:
benim bir anım var:d:d sevgilim saçlarımın uzun olduğunu sanıyordu taaa o güne kadar:d:d hep diyordu aşkımın saçlarına ölürüm falan :d:d biz uyuduk uyandıkk saçımdaki çıt çıt bunun tam önüne düşmüş çocuk şok geçirdi yaaa allahım bütün forsum gitti saçlarım olmasına rağmen kendimi kel tavuk gibi hissettim:))

yeni tanıştığım bir kıza ders çalıştırayım sana falan dedim kız odtü bilgisayar mühendisliği okuyormuş

anonim;
arkadaşlarla oturueken okey oynamaya karar verdik ama evde okey yoktu. biz de sevgilimle cıkıp alalım dedik. markete girdik koşarak. arkadaşlarımız bekliyor ya. görevliye sorduk, okey var mı? o da yerini söyledi bize. çok telaşlı ve aceleciydik. görevlinin söylediği reyone gittiğimizde condomları gördük

okey

lisedeyiz, bizim zamanımızda okulda kıyafetimiz siyah takım elbise, garson kıyafeti elbet.
o gün sınıftaki tüm erkekler taktık, boş bulduğumuz kim varsa ensesine tokatı indiriyoruz. herkes gömlekleri enseyi kapatacak şekilde çekmiş, bir yerden biri çıkacak diye herkes teyakkuzda..
neyse, son ders bitiyor, okuldan çıkıyoruz. bilenler bilir, etiler otelcilikten levent çarşıya gitmek için villalar arasında dar kestirme yollar vardır. ben de oradan levente çıkıp otobüse binicem. yürürken önde sıra arkadaşım yasini görüyorum. yasin seyrek saçlı, uzun ince bir arkadaşımız o zamanlar. farkında değil arkasından sinsice yaklaştığımın, sessiz adımlarla dibine gelip allah ne verdiyse, yaradana sığınıp çattt indiriyorum enseye. yere yuvarlanıyor yasin, allah diye bağırıyor bi yandan da.. yaa diyorum, böyle konur şaplak, bir yandan da kötü adam kahkaları atıyorum..
vurduğum adam yerde dönüyor ki yasin değil.. suratı korkudan bembeyaz olmuş, 30’lu yaşların başında siyah takım elbiseli bir adam..
pardon abi pardon diye koşarak kaçarken arkama bile bakamıyorum..

ilkokul birinci sınıfta öğretmen tuvalete göndermediği için altıma kaçırmıştım. o kadın yüzünden stres olduğumda hala sıkışırım. her elini kolunu sallayan öğretmen olmasın ya gerçekten.

kötüler o kadar çok olunca iyiler arasında gözükmüyor, hatırlanmıyor.

annemin öldügü gece.

dedem ölmüştü. babamla hiçbir zaman anlaşamazdım o yüzden babam gibiydi.

düzeltiyorum yani; babam ölmüştü.

her şey bitmişti, son raddeye gelmiştik, en kötü şeyler söylenmeye başlanmıştı, en kırıcı... iyi dileklerim, pekilerim ters tepti.

gavat gibi uğurlama beni. " dedi.

düne kadar bir kadına kötü söz söylemekten, ona ısrar etmemekten övünürken, bir an da kötü bir halde kaldım. biten bir şeye, pekala diyordum.

hayatımda daha zoruma giden şey olmadı. halen salak gibi bir şey olur da yazar belki diyorum. ikinci bir hakareti bekliyorsam demek...

kafama kiremis dusmustu, kiremit yarildi, kafama 1 sey olmadi.

saka, kafam yarildi, kiremite 1 sey olmadi. kotu 1 aniydi.

çocukken çok yokluk gördüm ben.

hiç unutmam bir gün cips istedi canım, çocuğum anlayamıyorum ailemin durumunu... deli gibi istedim almayı, babam alamadı bana... onun içten içe yere bakışını, ağlayışına tanıklık etmiştim. ''bir cips bile alamadım sana...'' demişti, sarılmıştım ona ağlayarak. o günü hatırladıkça bambaşka bir yere gidiyorum, tekrar yaşanmasın istiyorum öyle bir zaman dilimi, ne benim ne de başka bir insan için...

arkadaşımla birlikte yolda yürürken arabayla taciz edilmiştik, olacak iş ya o an yolda ne başka bir araba ne de insan vardı. gireceğimiz bir yer de olmadığı için çok korkmuştuk.