normal sözlük yazarlarının en korkunç anıları

madem başlığı ben açtım, açılışıda ben yapayım;
öncelikle bu anlatacaklarım daha ilkokula bile gitmediğim 5-6 yaşlarında falan yaşandı.(ben öyle hatırlıyorum baya küçüktüm çünkü).okuduğunuz zaman gerçek olduğunu anlarsınız zaten ,manyak korkunç bir şey yok çünkü.
başlıyorum..
kastomonu lu olduğumuz için anneannem ile yazları istanbuldan kastamonu ya giderdim.genelde azdavayda bir ev var orda kalırız ama arada bir yaylada bir köy evi var tahtadan yapılmış, damı falan var alt katta,hatta alt katta bir oda falanda var, üst kattada mutfak ,odalar v.s var.benim yaşadığım olay ise merdivenden çıkınca hemen sağda salon var.salon dediğimde içeride büyük kanepeler olur ya(köy evlerini bilenler bilir.büyük yastıklar vardır, onları kaldırınca yatak olur.) . odaya girince hemen karşında ve sağ tarafta kalan l şeklinde 2 koltuk var.hemen sağda köşede tv falan var.öyle bir yer.(hatta kapıdan girince en sol köşede bir banyo var ,duvarda kapısı var,küçük bir yer bilen bilir belki) .neyse olaya geçiyorum. olay sabah yaşandı. ben küçük olduğum için anneannem ile yatıyordum. tam olarak kapıdan girildiğinde sağ taraftaki yataktayım ,yani kapıdan girince sağ çaprazda kalıyor. büyük anneannem ise kapının karşısında bizimle bitişik olan koltukta yatıyor.uyurken ayak ucumuz kapı bölgesinde idi.yani başımız duvar tarafindaydi. neyse ben böyle kalktım,anneannem ve büyük anneannem uyuyordu.hala yatağın içindeyim kalktım dediğim hafif başımı kaldırdım. sonra kapının hemen önünde yatağa 3-4 adımlık mesefede (zaten oda çok büyük değil) bir adet 12-13 yaşlarında (öyle düşünüyorum) bir adet küçük kız çocuğu vardı. sanırım başı örtülü idi.lakin alt tarafını ve genel yapısını hatırlamıyorum çünkü resmen korkudan donakalmıştım. hareket edemiyorum. yüzünde ifadesiz bir sürat vardı, hiç bir şey konuşmadı. sadece bana bakıyordu ifadesiz bor şekilde.kalbimin atışlarını hissediyordum o derece .kaç dakika bakıştık bilmiyorum.hatırlamıyirum.ayrıca herhangi bir renkte hatırlamıyorum ,yüzünde, kıyafetine .bembeyaz bir renkteydi sanki .sonra kapıdan merdivenlere doğru beyaz duman gibi rüzgar olmuş ta merdivenlerden oraya doğru kapıdan beyaz duman olup gitti.daha sonra yatağın altına girip anneannem i uyandırmaya çalıştım. uyanınca olayı anlattım .tabi çocuk olduğumdan dolayı rüya gördüğümü falan zannettiler, inanmadılar (inanmış gibi yaptılar) sonra kahvaltı falan yaptık. o kahvaltıyı hala hatıralarım mesela .o sıcak inek sütünü .... (zaman ne çabuk geçiyor ya) . herneyse asıl olaya gelelim.bu yaşadığım olay bence gerçekti çünkü. ben o yaşlarda böyle çin,min,hayalet falan bilmiyorum, masum bir çocuktum bundan dolayı rüya görmem imkansız,ayrıca hayalde değildi çünkü ben o yaşta neden öyle bir kızı ifadesiz ve konuşmadan bana bakmasını hayal edeyim ki? ve kahvaltı yaptık direk,yanı bir daha uyumadım. büyüyünce anneanneme daha önce o köyde ölen bir kız v s olup olmadığını sordum .öyle bir olayda yok . bizim akrabalardada öyle bir olay yaşanmamış. gelen varlık her ne kadar korkutsada bence amacı kötü değildi ve kötü, korkunç bir varlık ta değildi.melekler şekil değiştirip çocuk olduğum için bana gözükmüştur diyorum ama ne alaka ve melekler gorunemezler diye düşünüyorum. fazla uzun ve anlamsız cümlelerden dolayı kusura bakmayin.

korkunçtan daha çok ilginç bir deneyimdi. rüya içinde rüya görmüştüm.

büyük teyzeme 4 yaşımdayken ölmek istediğimi söylemiştim çünkü ölmek istiyordum. ne söylediğini hatırlamıyorum ama bana öyle bir yaklaşıp, öyle bir bakmıştı ki unutamıyorum. sinirlendiği zaman korkunç birine dönüşüyor.

on iki saatlik bir otobüs yolculuğunda panik atak geçirmiştim sözlük, kış mevsimi olduğu için otobüsün içerisinde saatlerdir soluduğum aynı havanın sıcak olması da şartları ek olarak zorlaştırıyordu, neyseki beş dakika sonra mola verildi ve mola alanı soğuğunun etkisiyle kendime geldiğim.

bizim yayladaki evin karşısında sarı iki katlı bir ev var. biz arkadaşlarla perili ev deriz. o evin sahibi yaşlı bir kadın varmış. karşı komşu olduğundan babaannem tanıyormuş. ben ve kardeşim küçükken onun evine gidermişiz. o da bize çayla bisküvi filan verirmiş. biz oyun oynarken sürekli bizi izlermiş. biz bir gün evimize dönmüşüz. o da babaanneme "çocuklar nerede" diye sormuş. babannem de "onlar gitti" demiş. biz gittekten sonraki gün kadın da gitmiş. gidiş o gidiş. biz arkadaşlarla merak ettiğimiz için bir penceresini açmıştık. ev bir anda terk edilmiş. herşey olduğu gibi bırakılmıştı.



açtığımız pencere mutfak penceresiydi. bunun yanında bir de oturma odasınınkini açmıştık. bildiğiniz sedirin izerinde tüfek vardı ve yanında da kurşunları. süpürge olduğu gibi ortaya bırakılmıştı. yemek masasının üzerinde de bıçaklar diziliydi.



bir insan neden evini böyle bırakır bilmiyorum ama beni ve arkadaşlarımı korkutmuştu bir dönem. ve bu evin hâlâ bir sahibi yok. dışarıdan da böyle gözüküyor:

220 km hızla kamyon arkasına giriyordum ve bir dirsek mesafesi kala durabildim. yolun ortasında ne duruyorsun lan sollamaya çıkmışım! sebebim oluyordun turşu.

6 şubat depreminde duvarların gidip gelmesi , zeminin sarsılması...

çok defa kötü/korkunç olay yaşadım ama bunun gibisini yaşamamıştım.

abimle gece odada oturuyoruz, ben saçlarımı tarıyorum, abim telefonuyla oynuyor. sonra birden içerisi viski kokmaya başladı, birbirimize bakıp noluyo lan dedik, tam o anda cama beyaz bi guvercin çarptı, biz zıpladık tabi, koku falan da gitti. hala noldu bilmiyoruz.