ölmenin saçmalığı

böylesi doğal bir olaya saçmalık demek de ne bileyim baştan bir reddediş.

insan hakikaten akıl erdiremediğine düşman oluyor.

önce ilk tanımdan bahsedeyim, arkadaş özetle hayattaki bunca çabanın boşa olduğunu farketmiş ve bunu saçmalık olarak tanımlamış.

demek ki esas olan bu dünyada mal mülk veya herneyse onu elde etmek için gösterdiğin çaba değil, onlar sadece enstrüman.

zannımca burada asıl mesele ne elde ettiğin değil neyi nasıl elde ettiğinle ilgili olmalı.

böyle bakınca da hiç saçma gelmiyor, mal mülk hırs ihtiras hepsi göz boyar ve doğru yoldan saptırabilir. sis yani bunlar, senden beklenen bu sisin içinde önünü göremiyor olsan da doğru yolu bulabilmen.

bence ölüm harika birşey bu arada, hem yeryüzünün en adili hem de çektiğin dert ne olursa olsun bitirebilen bir şey.

yani ezcümle, ölümü seviyorum ve boşuna değil.

yav düşünüyoz ediyoz ister istemez de şunun farkındayız di mi, doğum olayının ne kadar idrakinde olduysak (ki bence de olmayalım, çileli bişey sezaryen de olsa normal de olsa, bi de sonrasını gördük - iyi bi yere çıkmıyo bu iş) bunun da farkında olmicaz - yani kaza maza gibi şeylerde bile en başta 'ahass ölücez laa....' derken o iş biticek. sonrasında da zaten bizlik bi durum yok. kalanlarda tüm yük - duygusalından fizikseline kadar biz hesabı kapatıp gitmiş oluyoz.

çok da şeetmemek lazım, esas önemli olan şey o arayı nasıl değerlendirdiğimiz bence. mal mülk insanlar, ailen, bedenin işin gücün vs. falan hep evrenin sana ödünç verdiği şeyler - illa ki geri alıyo. varken kıymetini bilmek gerekiyo biraz biraz.