ölümüne en çok ağlanan kişi

ne saz çalmayı bilirim ne de türküleri, ama engin nurşani öldüğünde akşama kadar ağlamıştım! genç yaşta ölenlere kim ağlamaz ki?

30 yıllık hayatımda kimsenin ölümüne ağlamadım, umarım ağlamam da.

bu kişi büyük ihtimal annem olur. ama ben onun ölümünü görmek istemem.

beni yetiştiren dedeme çok ağlamıştım. islâmi bilgilerimin temellerini atan adam.. 2016 da öldü hala aklıma düştükçe ağlarım

rahmetli eniştem vefat ettiği zaman ablamı görünce çok ağlamıştım. genç yaşta gitti bir alkollü orul orul ortadoğu evladı yüzünden.

canım kanım, rahmetli özcan amcam. o vefat etmeden önce, en çok rahmetli rafet dedeme ağlamıştım, dedem için döktüğüm gözyaşı meğer bir avuç kadarmış amcamla kıyaslayınca. amcama halen ağlarım.




birçok şeyimiz benzeştir amcamla, güzel insanlığı onda tanıdım, hacı oldu genç yaşta lakin hiç bağnaz olmadı, bonkörlüğü benim gibi aptallık derecesiydendi, amcamdan para isterseniz, cebindeki 50 liranın hepsini çıkarır verirdi size lazım diye. kendi parasız kalırdı.

bir gün gidip koca adam, annesi rahmetli güngör babannnemden para istemiş, "ana bir 20 liran var mı?" diye. "var oğlum da, ne oldu hayırdır?" demiş. "cebimde 40 lira vardı da, lazım olan birine verdim bende kalmadı. üstümde kalsın." deyince, babannem "bre oğlum sende hiç mi akıl yok, 20'sini verseydin neden parasız kadın?" demiş.

bababannem anlatmıştı.

özcan'la sen çok benziyorsunuz, verellisiniz, hiç hesabınız yok. " diye söylenirdi bana. hesabını bileceksin oğlum derdi.

bir gün gerçek bir müslüman olmak istersem, amcam gibi olmak isterim. yalanı kumarı içkisi zinası hiç yoktu. yaptığı yardımları, birilerini işe koymalarını, fakir fukara mutlu etmesini anlatmamla bitiremem.
babam der ki, "özcan'ın bir yalanını dahi görmedik duymadık. bana hep derdi ki, 'abi kendini ölüme hazırla, her an ölebiliriz, öyle yaşa. "

herkes sitayişle bahseder amcamdan. "aslan yeğenim" derdi de bana, asıl aslan kendiydi aslında.

canım, aslan amcam.

2007 babaannem, 2021 o.*
gözlerim doldu gene.
yaşanmışlıklar ağlatan insanı, onun kim olduğu değil.
ömrüne ne kadar girerse, insan o kadar ağlıyor.

lise sonda sınıfımızdan bir arkadaşım vefat etmişti. kalp krizi geçirdiği günün öğleninde beraber yemek yemiş, öğleden sonra boş derste bahçede futbol oynamış ve sonra o servisine ben de belediye otobüsüne binmiştik. akşam 8 sularında haberini aldım ve hemen hastaneye gittim, sanki onu hayata döndürebilecekmiş gibi. ama olmadı. ertesi gün cenaze evinde gerek ailesinin durumu gerekse de onunla kurduğumuz arkadaşlık bağı neticesinde uzun süre ağlamıştım. o arkadaşımın cenazesinden sonra hiçbir cenazeye gitmeme kararı aldım.

2007 yılından bugüne kadar ve bundan sonra nefes aldığım her zaman benim için hz. hüseyin dir.

bir musibet düşünün ki; kardeşleriniz, yeğenleriniz, çocuklarınızdan oluşan 30 dan fazla aile ferdiniz, gözlerinizin önünde, zalim bir ordu tarafından, bir yudum suya hasret kalarak, vahşi bir şekilde öldürülüyor. altı aylık bebeğiniz kucağınızda iken, üç başlı ok ile vuruluyor.

öldürüldükten sonra cesetleriniz atların ayakları altında çiğneniyor. başınız mızraklara geçirilip, kadın ve kız çocuklarınız ile beraber şehir şehir dolaştırılıyor. bu musibetin sebebi ise; zalim bir hükümdara biat etmemeniz.

"hüseyin in günü kirpiklerimizi yaraladı. gözyaşlarımızı akıttı. kerbela toprağından bize zorluk ve sıkıntıları miras bıraktı. o zaman ağlayanlar hüseyin'e ağlasın." *

herkesin ağladığı aileden birileri mutlaka vardır. benim de var ama türkiye özelinde barış mançoya kesinlikle bir çoğumuz ağladık hiç unutmam o günü.

ölümüne ağlamadım sanırım. zira hepimiz içten içe o hastalığı atlatamayacağını biliyorduk. kendisi de dahil. 3 yıl boyunca bir insan ölüm düşüncesi ile yaşayınca ister istemez bir süre sonra kabulleniyor. ama hepimiz o kadar iyi oyuncuyduk ki, asla birbirimize dürüst olamıyor ve rollerimizi bırakıp gerçeklerden konuşamıyorduk. sanki gerçeklerden konuşsak bütün her şey gün yüzüne çıkacak ve perde kapanacaktı. bizim ise unuttuğumuz bir şey vardı ki bu oyunun kısa bir süre sonra zaten biteceğiydi. lakin biz bir dakika için bile bütün varımızı dahi yoğumuzu pek tabii vermeye razıydık. olmadı, varımız ve yokumuz yetmedi... perde kapandı. ölümüne ağlayamadım ama en çok ona ağladım. eğer başka bir dünya varsa bile onu bir daha göremeyecektim, o yüzdendir ki göz yaşlarım hala dinebilmiş değil.

çok şükür ki en sevdiklerim hâlâ hayatta.
o yüzden ‘en çok’ ağladığım kimseyi kaybetmedim.
ama sevdiğim ve aşık olduğum adamın 4.evre kanser olduğunu öğrendim zırıl zırıl ağlarken bir de düşündüm ki; ‘ben hiç en sevdiğim birini kaybetmedim ki şimdi ne yapıcam’ diyerek daha çok ağlamaya başladım. ölüm elbette hepimize gelecek fakat bu konuda çok hassasım kimse en sevdikleriyle sınanmasın tek duam.

bu çocuk benim kardeşimdi. evladımdı. kaç büyüğümün ölümünde bulundum ama bu evladın mezarını kendi ellerimle kazarken döktüğüm göz yaşını ömrüm boyunca dökmedim. bir daha da döker miyim bilmiyorum.

dedemin olumune 13 yil agladim, 13 yil oldu vefat edeli

tam ağlamak denilemez de, babam ölünce yıpranmıştım ama annem ölünce hayat bitti.

38 yaşındaydım annemi kaybettiğimde ama inanın bunun yaşı yokmuş. ağlayamıyorsun tabii serde erkeklik var ya, ama dağlanıyorsun onu senden başka kimse bilmiyor.