otobüste yer versinler diye milleti taciz eden ablalar

otobüste özellikle 15-35 yaş arası erkeklere musallat olan, genç erkekleri gözlerine kestiririp, "kalk bana yer ver" diyen hareketlerle taciz eden hamurişi canavarı, tembel, canı tatlı, alemi enayi sanan koca popolu ablalar, teyzelerdir...
canları çok tatlı olur. ayakta durmayı ve yürümeyi asla sevmezler, homini gırtlak yerler de yerler varil gibi şişerler, milletin kızını çekiştirirler, gün yaparlar, sonra da toplu taşımada milleti rahatsız ederler.

uyuz kapıyorum böyle uyanık geçinenlere. milletin canı can değil bir tek bunların canı can.
söylemeyi unutmuşum, bunların çocukları da istisnasız torpille işe girmiştir. çünkü bunlar hak, hukuk tanımazlar. hep öncelik kendilerinde olsun isterler. ciğerlerini bilirim ben bunların.

otobüse binerler ve söylenirler:
"oturacak yer de yokmuş"
ters oturan biri yer verir "ben ters oturamam ki"
ablacığım oturarak yolculuk yapmak istiyorsan taksi tutabilirsin mesela.

yapmasalar yer verilme ihtimali daha yüksek olan ablalardır.
ben gerçekten ülkenin bu durumda korkunç halde olduğunu düşünmüyorum. benim kadın anama yer veriyor herkesler. adana'ya özgü bir durum olduğunu da sanmıyorum, ankarada da vaziyet aynı. antalya'da bana bile yer verdiler, yorgun görünüyom diye. insan gibi insanlar var.
mecburiyet değil bu. kimse kimseye yer vermek zorunda değil. o yüzden bunu talep etmeyi kendine hak görmek aksine insanlarda antipati yaratıyor diye düşünüyorum.

kadın binmişse otebiste kardeşim, yaşlı da olsa genç de olsa, kapalı ya da açık da olsa yer vereceksin. hele hele genç ve açık ise daha öncelikli yer ver ki abazanlar kadını süzmesin.

sırf onlar ayakta gitsin diye 5 durak geriden binerim ki oturarak gideyim.
yer isteyen olmaz kulaklığımı takarım, dinlemesem bile takarım.
oldu da kulaklığımı unutmuşumdur, yer isteyen olursa ayağım sakat diyorum.

benim için dünya yansa yer verilmeyecek insan statüsündeler. onlardan sonra binen herkese yer verebilirim ama onlara vermem. arsız insan sevmiyorum. ayakta duramayacak gibi olan insan belli oluyor zaten. çoğunlukla da, yer verdiğinde binbir teşekkürle oturuyorlar.

bu arkadaşlar öyle mi? bindikleri andan itibaren terör estiriyorlar. keyfim yeteri kadar yerindeyse, söylenmelerine karşılık verip benimle tartışmalarını istiyorum ama çoğu zaman o enerjim olmuyor. allah yakınlarına sabır versin. çekilir dert değiller.

toplu taşımada sıklıkla bu tiplemelerle karşılaşıyorum ne yazık ki.

bir de bunların yanında 'gonçlor yor vorsonozz boronoz, yoşlo kodon oyokto mo gotsonn' diyen ağır abiler oluyor genelde.
onlar olmasa bile yer verdikten sonra alttan alta yerinden kalkmayanlara laf sokan bazı hanım ablalarımız oluyor.

yahu daha iki hafta önce minibüste ayakta olmama rağmen ayakta olduğum yeri ona vermediğim için laf yedim kadının birinden.
ablacım ayaktayım, artı olarak bavulum da vardı o gün, bavulumu kenara sıkıştırmışım.
yanımdaki diğer küçük çocuğun bavuluma oturmaya çalışmasına mı sinirleneyim, çocuğun annesinin çocuğuna hiçbir şey dememesine mi sinirleneyim, böğürerek konuşan liseli gençlere mi sinirleneyim, iki haftadır duş almamış olan insanımsılara mı sinirleneyim yoksa senin oturmadığım, ayakta olduğum yere bile göz dikmene mi sinirleneyim?

garip tipler gerçekten.

özellikle lise zamanı çok denk geliyordum,sırf bunu yaşamamak için önceki duraklara yürüyüp binmişliğim bile vardır,eğer oturuyorsam çoğu zaman uyuyormuş gibi yapıyordum.bütün gün enerjim tükenmiş bitik bir halde otobüse atıyordum kendimi bir de böyle davranan insanlara yer veremem maalesef,ama gerçekten ayakta duramayacak şekilde olan yaşlılara yer vermişliğim var.

bunlardan bazıları 50-55 yaş aralığındadır.

size, arkadaşlar, iki vaka anlatmak istiyorum. çalışmasını, analizini size bırakıyorum. uzun oldu, kusura bakmayın.

1) 59r'de gerçekleşen olay:

biz kampüsün oradaki terminal duraktan biniyoruz. iki kişiyiz. en öne oturma gafletinde bulunuyoruz. zaten kampüs kampüs gezdikçe otobüs tıklımlaşıyor. biz arkadaşla muhabbet halindeyiz.
etiler dolaylarında kendilerine göre yaşlı olan iki teyze biniyor. 50-55 yaş aralığı otobüste yer verilmesi için gereken minimum yaş aralığının altındadır biliyorsunuz. trafik de var, otobüs ilerlemiyor. yaz dönemi. kadınlar kilolu. bu sebeplerden olsa gerek, kadınlardan biri oldukça yüksek sesle "artık siz kalksanız da biraz biz otursak" diyor. ve ben utanç içinde "tabii ki kusura bakmayın lütfen geçin" gibi bir şey diyorum. arkadaş da diyor ki niye böyle bir şey yaptık. "nolacak ya" gibi bir cevap veriyorum.

freud'un vakalarını okuduysanız anlarsınız ki, mesela 7 yaşında bir çocuk her zaman istismar edildiğini anlamaz*. bunu anlaması bazen, ergenliğini bulur, ve ancak o zaman bunu travmatik bir anı olarak yorumlar. bu da hayatında bir travma olarak kalır. travma tedavisinde bu bilgiyi kullanır psikanalistler.

neyse efendim ben de bunun bir istismar olduğunu tee otobüsten inince anladım. sen yaşlı mısın ki ben yer veriyorum diye çarptı bir an.

2) kabataş- bağcılar tramvay'da gerçekleşen olay.

tramvayın en önünde oturulucak yerlerinin orada ayaktayım. yine tıklım tıklım ama çok az çok az hafifliyor. önümdeki yer boşaldı, hemen oturdum. sonra baktım 69 yaşında olduğunu sonradan öğrendiğim bir adam boşluğa doğru ilerlemiş, yanıma kadar gelmiş. elindeki mendille suratını siliyor, yorgun da görünüyor. yaz dönemi. dedim ki "oturmak ister misiniz?". "ah çok sağ ol oğlum" gibi bir cevap verdi, oturdu. muhabbet ettik, "artık yaşlılara yer vermiyorlar biliyor musun?" gibi bir şey dedi. dedim ki, "kesinlikle bu nedenle yer vermedim, siz gayet iyi görünüyorsunuz gençsiniz" gibi bir şey dedim. çok hoşuna gitti. yaşını sordum, söyledi. "hiç göstermiyorsunuz maşallah" dedim. muhabbet ettik güzel güzel.

bu vakalar için doğru olmayabilir ama inanmak istediğim çıkarım: yani gündelik hayattaki problemlerimizi uzlaşıyla da çözebiliriz, vurdulu kırdılı da çözebiliriz. bazen vurdulu kırdılı çözmeye kalkarsınız işe yarar. bazen sessizce kendinizi gösterirsiniz işe yarar. ama bence ikincisi, daha sürdürülebilir. vaka 1'de ben değil başkası olsa saçma salak gereksiz bir mevzu ortaya çıkacaktı. problem de çözülmeden ortada odadaki fil gibi bütün yolculuk boyunca kalacaktı.

siz gençsiniz diye bir de haklı çıkma peşinde olan ablalar.

biz de sabahtan akşama ayakta çalışıp yoruluyoruz dedim bozuldu tabi.