otobüste yer vermen için bakışları ile taciz eden yaşlı

bir gün ben işten çıkmıştım ve yemin ederim 8 saat hiç oturmadan hasta baktım. gün yapıp pasta börek yiyip evlerine giden teyzeler bakışlarıyla yer istedi vermedim. zaten ayakta duracak halim yoktu. sonra bana nasıl saydırdılar. ne terbiyesizliğim ne saygısızlığım ne ahlakım kaldı. sadece susup bakınmakla yetindim. anlatmakla anlamazlardı çünkü.

yüz göz olmamak gereken yaşlı.

biraz daha zorlasa gözlerinden ateş çıkarabilecek yaşlıdır. yer verin lan sizde, ayıp.

şimdiki gençler hep böyle diyerek hemen yanındakilere dert yanmaya başlar.kendine ortak bulunca toplu bir şekilde linç edilme ortamınıda oluşturmuş olur.kaostan beslenirler.

boomerların bir türüdür.

ben istanbul gibi bir şehirde toplu taşıma kullandığım için bazen umurumda olmayan yaşlıdır. bazen diyorum çünkü ben ayakta yolculuk edebilecek durumdaysam veya yol kısa ise zaten kimseye fırsat vermeden yerimden zıplıyorum. ama kusura bakma amca/teyze ben bütün gün 8 saat çalışmış isem, kafam patlamış bitap düşmüş isem sen elindeki 65+ kart ile fink fink gezeceksin diye hele tıklım tıkış otobüste en genç benim diye ben sana kalkıp yer veremem.

ulan adamlar kıçını devirmiş oturuyor bekliyorlar ki ben kalkayım. yok ya! o otobüsün içinde oturacak yer bulmuşum, hırsızı var, sapığı var bir yaşlı oturacak diye ben yer vereceğim. oldu!

bir erkek arkadaşım yaşlılara yer vermiyorum ben sırf bu sapıklar yüzünden genç kadınlara veriyorum yorgun dahi olsam derdi. aklına kız kardeşi gelirmiş hep. çok doğru.

ben bir gün tam durağa yakın inmek üzereyken yaşının en fazla 22-23 olduğunu düşündüğüm bir gence 65 üstü 4 kadın oturmuş lak lak yaparak demediğini bırakmadı. kalkmamış, saygısızmış, yarın bir gün o da yaşlı olacakmış. ya çocuk da garibim başını yaslamış cama, sırtında çantası takılıyor. belki morali bozuk, belki işten, sınavdan çıktı. size mecbur değil ki yer vermeye. inecek konumda olmasam duruma müdahil olacaktım. cık cık çekiyorlar sesli sesli bir de. bazen bu aşırı saygı toplumu olmanın verdiği rahatsızlığa isyan ediyorum. kendimi hiç de saygısız bulmuyorum.

saygısız yaşlıdır.
eğer öyle bir durumla karşı karşıya kalırsam nah yer veririm.
bide otobüste savaş çığlığı atan tipleri vardır bunların.
ah ah bizim zamanımız gençleri böyle miydi falan derler.
ulan sizin zamanın gençleri sokağa çıkınca bir araba sopa yiyordu.

umarım yaşlanınca size de yer vermezler de ağrıyan dizlerinizle zor bela ayakta dikilip, 1 saat yolculuk yaparsınız.

zor durumda olduğunu gördüğüm insanlara yaşlı olması farketmeksizin zaten ben kendim ölüyor olsam bile yer veririm. ama bütün gün ya okulda ya işte olup patlayana kadar çalıştıysam onlar da sadece gezip eğlenme derdindeyse biraz zor yer veririm, üzgünüm. yorgun olmanın yaşlılıkla bir ilgisi yoktur varsın vatan haini ilan edileyim.

yer vermediğimde müthiş bir vicdan azabı çekerim. kimse yer vermek zorunda değildir ancak ben biraz abartan tipim. yaşlı bindiği anda sanki çivi varmış gibi kalkarım. vicdan azabından kurtulmak için yer veririm.

ben hemen elenirim. bu huyum yüzünden denizli izmir trenini 4 saat ayakta gittim.

edit: o trene asla binmeyin.

cidden çok rahatsız edici bir durum bu. bazıları sırf boş otobüste oturmak için ekstradan bekliyorlar. hatta metrobüste oturabilmek için önce birkaç durak ters yönde gidip metrobüsün ilk durağından boş yer kapmak isteyenler bile var. adam boş koltuk için yorgun argın bu kadar uğraşıyor iki durak sonra yaşlının biri geliyor ve hoop kalk bakalım. kalksan dert kalmasan dert.

normalde o bakışları yemeden yer vermek gerekirken , göz teması kurmak bile acınası bir durumdur.

psikolojik baskıdır, mahalle baskısıdır. bakışlar nefret doludur. ama her zaman olmayabilir. gelin size başımdan geçen bir hadiseyi anlatayım.

kızılay meşrutiyet caddesinden ego 541’e binmiştim. o zamanlar kızılay’a gidiyordu artık gitmiyor, öta mevcut. tıklım tıkış attım kendimi otobüse, neyse ki sırada ilerideydim, arkalara doğru oturacak koltuk buldum. şanslı hissettim kendimi çünkü donmuşum dışarıda, oh mis gibi geldi. sonra, gerçekten yaşlı ve hasta bir dede arkalara, benim oturduğum yere doğru geldi. ben de yer verdim. ama nasıl yorgunum. dede, biraz utanarak geçti oturdu. insanlar da ön taraftan geldiğinden ben iyice arkalara geçtim.

neyse, eskişehir yolu civarlarında dedenin yan koltuğunda oturan kişi indi. dede, oturmak için atak yapan insanlara karşı mücadele verip en arkada olmama rağmen ısrarla beni çağırdı. insanlara işaret ettirdi, seslenin gelsin diye. gittim, bana söylediği şey şuydu,
“sizler talebesiniz, okuyorsunuz, yoruluyorsunuz. oturmak sizin hakkınız.”

gerçekten bu sözler içime işledi ve böyle bir insanın ne kadar duyarlı olabileceğini orada gördüm.

yorulmuştur. kalkar veririm.

ben genellikle yaşlı, çocuklu ya da hamile gördüğüm zaman yer veririm ama bazen farketmiyorum ya da yorgun oluyorum. birden çığlıklar yükseliyor "şimdiki gençler saygısız" diye. halbuki gelse kibarca müsade istese hiç bu kadar uzamayacak durum.

yok günden geliyormuş,ne işi varmış doşarda gibi sudan sebep aranmadan sebepsiz, o bakışlara maruz kalmadan yer verilmelidir. karsa mı gidiyorsun toplu taşımayla epi topu yarım saat geç bir köşeye dikel diyorum bunun hesabını yapan gençlerimize.

lütfen lise çağındaki kız çocuklarına yapmayın,bunları hatta yer verin onlara. o kızlar otobüste neler yaşıyorlar yazık.

kalkmama sebebi ne sorulmadan, bi izah etme şansı verilmeden terbiyesiz, ahlâksız ve çok daha fazlası diye sizi damgalayan yaşı gereği saygı duyulması gerksede öfke uyandıran kişi.

edit: saatler geçirmek zorunda kaldığım dişçiden kanal tedavisi sonrasında dönerken, gecesinde uyuyamadığım için salya sümük uyukuya dalmışım, dürtülerek uyandırıldığım ve rol yaptığım gerekçesiyle sıkı bir nutuk yediğim zamana gidiyorum her seferinde.

yaşından dolayı askerde rütbeli olduğunu zanneden topluluk. kibarlık zorunluluk değil, seçimdir. bazen öyle yorgun oluyorum ki, otobüsten taklalar atarak yere serilsem uzanmaya devam ederim.