1.
özel eğitime yıllarını vermiş bir öğretmenim, melek çocuklarımla çok mutluyum. onlarla gerektiğinde çocuk olup oyunlar oynuyor gerektiğinde de otoritemi koyup ihtiyaçları olan bireysel veya grupla eğitimi yapmaya çalışıyorum. lakin bazen aralıksız bir arada bulunduğumuz zaman dilimlerinde (bizler teneffüste de çocuklarını bırakmayan öğretmenleriz) her kapıdan bir ses çıkması beynimi hissetmememe neden olabiliyor. dersler bitince ara ara 4 işlem yapamaz duruma da gelebiliyorum. bu durumlardan şikayetçi değilim. bilerek ve severek okudum bu bölümü yalnızca durumu anlatmak istedim. özel eğitim öğretmenliği de diğer öğretmenlikler gibi kutsaldır. ama velilerden gereken hassasiyeti alamamak bizleri üzüyor çocuğa bir şey kattığımızda bizler çok mutlu oluyoruz ama veliler ne yaparsak yapalım sanki bunu yapmak zorundaymışız gibi hissettiriyorlar bir teşekkürü çok görüyorlar. netice itibari ile tabi ki bizim işimiz çocukları ilerletmek şuan ki durumundan daha iyi bir seviyeye getirmek bir şeyleri yapıyor olmasi çok güzel bir teşekkür hissi veriyor. ama yine de birilerinin de bunu bize geri dönüt olarak onay vermesi mutluluk verici olurdu. çocuklara yalnızca evden gitsin gözüyle bakan velilelere de rastladım. bizlerde okuldaki bakıcıdan öte hiçbir şey değiliz bazı velilerin gözünde..
umarım bir gün bizlerin değeri anlaşılır. ve de gereken ilgi ve de değeri görürüz diyeceklerim bu kadar.
umarım bir gün bizlerin değeri anlaşılır. ve de gereken ilgi ve de değeri görürüz diyeceklerim bu kadar.
devamını gör...
2.
devamını gör...