özgürlüğe mahkum olmamız

özgürlük, kendi irademizle seçim yapma zorunluluğu olduğu için, insan özgür olmaya mahkumdur.

özgürlük duygusunu gölgeleyen en önemli şey, 'başkalığı' hissetmek, 'başkası' olarak yaftalanmak. çünkü başkalarının bakışı bizi nesneleştiriyor. dışarısı olmadan biz bir kavramız, dış bakış altında cisimleşiyoruz. bu bizi nesneleştirir ama özümüzü belirleyemez.

dışarı benim için değildir, ben dışarının içinde olanım.

insan, dış çevre ile kendi arasında salınan bir kum torbası. bu kum torbası arada yumruklanmalı ve salınımı değişmelidir. ama özü asla değişmez. bu yekten kabul edilmelidir.

ve insan kendini yitirmemişse, zaten her şeyi kazanmıştır. özgürce eylem eylemeye hazırdır. aferin.

izninizle başlıktaki ifadeye reddiye sunmak istiyorum.
içerisinde mahkumiyet barındıran hiçbir kavram, önerme,doğası gereği özgürlükçü olamaz. ve yine insan o kadar özgür olmalı ki özgürlüğe bile mahkum olmasın.
ben böyle düşünüyorum.

kölelik özgürlüğü kaldıramayanların sığınağı ama gel gelelim mümkünatsız. herkes günün sonunda kendi başına kalır. işte o kendi başınalık özgürlüktür. kendi sorumluluğunu alamayanlar o sebeple tek başına kalmak istemezler. keşke öyle olsaydı. ben de mesela köleliğin serin sularında yüzerdim.

efendilik ise köleliğin en beter biçimidir. çünkü her efendi kölesinin kölesidir, yani kölenin de kölesi. efendiler en köle ruhlu olanlardır. onlar da zamana boyun eğerler zamanı gelince. her şeyin ve herkesin zamanı geçer. herkes elindekini öder.

şu beden dediğin şey; alt tarafı toprak altındaki haşerata biriktirdiğin besinlerden ibaret. özgürlükle alakalı değil, özgürlük tamamen ruhsal, bedensel değil. ve zorunluluk onun yanıcısı, çünkü zorunluluğu olmayanın özgürlüğü olmaz. özgürlük köleliği de tercih etme özgürlüğüdür. her köle gönüllüdür.