parkın mutlu küçük insanları

şehrin keşmekeşliğinde boğulmuş mutsuz insanların, binaların arasında kaybolmuş parkta oynayan, mutlu küçük yavruları...öğrenilmiş mutsuzlukları çok uzaklarda dururken, yalın kahkahaları, bitmeyen enerjileriyle, hesapsızca koşturmalarını, öylece izledim. çok mutluydular tek dertleri salıncağa binip, kaydıraktan kaymak, birbirlerini kovalamaktı. çocukluğum geldi gözlerimin önüne, asırlar geçmişti o günlerin üzerinden. dudağımda garip bir tebessüm. keşke o günlerde kalsaydım...düşüncelerimdeki hep mutlu kalsınlar, dileğimi o parkın atmosferine bırakarak akşam yürüyüşümü bitirdim...

eskiden güzeldi parklar. zamanında bu kadar hanzo yokken.

nerde o küçüklüğümüzdeki zemini kum parklar...