piknik yapmak

en sevdiğim aile etkinliklerinden... mangalsız asla tadı çıkmayan aktivite... istanbul bunun eksikliğini bazen hissediyorum...

insanların ormanlara akın ederek deliler gibi gerçekleştirdiği şahsen yakın zamanda zorla dahil edildiğim aktivite.

serpme kahvaltının yükü altına girmek istemeyen yirmi kişilik dev kadroyla termoslar dolusu çay tüketildi. en samimi olunabilecek ortamda tanışıldı kaynaşıldı.

en az üç aylık sosyalleştim.
başım ağrıyor, kafamı dağıtayım derken bu sefer de çok savruldu sanırım.
bundan sonra evde duvar seyretmek istiyorum. yaşlandım. stop.

tüp açıp çay demleyerek, karpuz kemirmek falan. bunlar bana göre değil. sevmiyorum böyle kırsal aktiviteleri.

desenli masa örtülerinin üzerine, selfie çekeceğiz diye bal kabağı yerleştiren geri zekalı gençlerden de gına geldi. şarap kadehi falan koymuş bi haller, normalde g.tünde gezecek karıncalardan ödleri kopar ama o fotoğraf çekilecek 1 dakika çok önemli. mehh, çok boş geliyor.

kurguya kapılan hayatlar yani. samimiyetsiz.

insan gibi otur bir şeyler iç denize karşı, muhabbet et.

illa b.k b.k şekiller.

yeşillikler içinde ılık bir sonbahar günü, herkes işinde gücündeyken küçük bir kaçamak... gözlerden uzak ve iki kişilik.

*

çocukluğumdan beri sevemediğim şey nedense. aksi gibi annem ve babamın da en sevdiği şey. mangalın hatırına bir kaç saat o da belki.

böceklerin, karıncaların içinde harala gürele yemek yemenin nesi keyifli anlamıyorum? o böceklerin hepsi de seni yer bu arada üç gün kaşınırsın. iş yerindekilere açıklama yaparsın bir de bitlenme ya da uyuz olma endişesine karşı. saatlerce yerde ya da bankta oturmaktan ayakların karıncalanır, gereksiz yere pis ellerle saatlerce abur cubur yer, bütün gün pis tuvaletlerde sıra bekler, saatlerce gereksiz muhabbetlere kafa sallar akşam eve dönersin kafa bir dünya.

dünyanın en gereksiz aktivitesi. git ormanda yürüyüş yap bir fincan kahve ya da çay iç gel. yemek yemek özen isteyen ciddi iş bana göre.

başlık önüme düşünce biraz maziye gittim ve hatırlamaya çalıştım en son gittiğim pikniği. galiba ilkokuldaydı, o zamanlarki aklımda aşık olduğum kız gidiyor diye katılmıştım. birlikte yakar top, ebelemece falan oynadık. tabi ben hep onu yakaladım, hep ona doğru attım topu.* ip atlamaya gitti bi ara kızlarla, ben de katılmak istedim dışladılar. ben de oyunlarını bozdum, tatsızlık çıkartıp anneleri tarafından kovalandım. koca koca kadınlar peşeledi beni bi süre dövmek için. ne yapayım benim manita orada ip atlarken ben top oynayamazdım, ayıramazdım onu gözümün önünden. ya ip atlarker atlayamaz da düşerse, mazallah diğer kızlar buna haksızlık yaparsa falan hep aportta bekledim.

finalde tabi "doğu sen bir daha gelme pikniğe. ya da söyle sen geleceksen biz gelmeyelim" dediler. diğer kızlar neyse de onun da böyle düşünmesi bi miktar üzdü.