psikiyatri servisinde yatmak

mücadele edemeyeceğimiz olaylarla veya sadece mücadele edemediğimiz kendi zihnimizle mücadelede bize destek olması açısından doğru tercihlerden biridir.

şöyle bir şey ise eğlencelidir pek tabii..*

burada hala yatan bir yazar var. ona sorarsınız gelince nasıl bir şey olduğunu. gelirse tabi.

gelecek planlarımın ilk sırasında yer alıyor.

ben yatmadım. ama babam yattı. alkol tedavisi için. ben o zaman ortaokula gidiyordum. hafızamın o kadar gerilerine atmışım ki bu olayı uzun süre böyle bir olayı reddettim. geçen gün ablamla anılarımızdan konuşurken fark ettim ki biz bunu yaşadık!
biz yaşadık diyorum çünkü aile olarak yaşadık bunu.
ben küçük bir yerde yaşıyorum. babam kendi isteği ve iradesi ile alkolü bırakamadığı için bunu denemek istedi. babam çok iyi bir insandır yani aslında ne yaptıysa ailesine yaptı. babamın hastaneye yatacağını duyunca yaşadığımız yerdeki insanlar babamın ruhsal sorunları olduğunu düşündü. ben kibar yazıyorum siz anlayın. babama ve bize zavallı olarak bakmaya başladılar. biz komşuları ve akrabaları ile yakın bağları olan insanlarız hele ki küçük bir çevrede yaşıyorsanız daha sıkı oluyor bu bağlar. babam hastaneye yattı akrabalarımız ve komşularımız bizden elini ayağını kesti, tek bir kişi bir şeye ihtiyacınız var mı diye aramadı, kapımızı çalmadı. hâlâ düşününce gözlerim yaşarıyor.
annem, ablam ve ben hastaneye ziyarete gittik. biz daha küçüğüz hiçbir şey anlamıyoruz. orada herkes çok garip geldi gözümüze. geçtik bir köşede babamla oturduk. babam gelen hastaları tanıştırdı bize. aklımda çok net kalan, birinin uyuşturucu bağımlısı olması babam hakkında şiddet meyilli olduğunu söyledi. yol boyunca hep ya babama bir şey olursa diye düşündüm ne yaparız, annem ne yapar.
babam hastaneden çıktı, alkole devam etti. biz neden bunları yaşadık hiç bilmiyorum. orta okula giden bir çocuk babasının öldürüleceğini, yaralanacağını, annesinin ne kadar üzüleceğini düşünüp üzülür mü?
bu olaydan çok sonra bile etrafımızda insanlar ablamla benim artık hiçbir zaman normal olamayacağımızı, okul hayatında başarılı olamayacağımızı kısaca "kayıp çocuklar" olarak düşündüler.
şimdi düşünüyorum da babamın yaptığı yanlış tercihler nedeniyle hepimiz güzel ve gülerek geçireceğimiz zamanları endişe ve üzüntü ile tüketmişiz. ben yüzü güleç ama özünde çok sinirli bir insanım. bunlar bana hep bu hatıralarımdan kalma.

bir tanımda değinmiştim biraz, burada da bahsedeyim.

ben 1,5 hafta kadar kaldım bir psikiyatri kliniğinde. benim kaldığım yer çok ağır hastaların olduğu bir yer değildi. yani bir amatem değildi mesela ya da bir ruh sağlığı. öncelikle bu nedenle çok zor şeyler tecrübe etmedim.

klinik sıkıcı ve depresif bi' yerdi. yani zaten orada insanlar belirli sorunlarla boğuşuyor, bunlara nedem yapacak hiçbir şey sunmazsınız? dünyanın en sıkıcı kanallarını gösteren bi televizyon vardı ve bu kadar. bi de balkonumuz vardı o da demirlerle çevrili tabi. tek yaptığımız balkonda oturup çay- sigara içmekti. kafein barındıran şeyler de yasaktı.

kliniğe dair en zor şey ekt günleriydi. (evet hala uygulanan bi şey bu, kime söylesem inanmıyo ama fkshkf...) ekt hastaları çok yoran ve bi çok kişinin migrenini filan tetikleyen bi şey anladığım kadarıyla. ekt günlerinde hastalar sırayla sedyelerle götürülür getirilirlerdi. kendilerine iyice bir geldiklerinde bile çok keyifsiz olur ve genelde yataktan çıkmak istemezlerdi. bu keyifsizlik hali de tüm kliniğe sirayet ederdi.

beni en çok zorlayan bir başka şey taciz ve tecavüz kurbanı kadınların öykülerini dinlemekti. öykülerini dinlemek dediysem, kimse uzun uzun hayatını anlatıp içini dökmüş de değil aslında.

bi de kapımı kitleyemeyeceğim için 1,5 hafta boyunca banyo yapmamıştım ama ben pasaklıyım dkhskf bu çok büyük sorun olmadı benim için.

evet yani kitabı bile var arkadaşlar, kimse size gül bahçesi vaadetmiyor orada ama hem kendiniz hem sevdikleriniz için, gerekli ise gidin bi klinik havası soluyun atla deve değil ya?

devlet değil de özel olanları çok daha rahat oluyor. şahsen 3 gün dayanabildim. allah yardım etsin hastalara zor iş.
özel kliniklerdeki şartlar elbette daha iyi.

öyle günler ve olaylar yaşıyoruz ki, ülkece yarı açık bir psikiyatri servisine dönüşmüş durumda oluşumuzdan kuşkuya düşüyor insan.