roman bitince hissedilen

roman okumanın bana göre olmadığıdır. mahallenin zamanı bol dedikoducusundan, dedikodu dinlemek gibi bir şey roman okumak. sürükleyici olması dışında bir numarası yok. öykü, deneme, araştırma, şiir kitapları candır.

kitabı okurkenki hissiyat paha biçilemez bir şey. karakterler ile iç içe olmak okuduğun şeyleri yaşarmış gibi hissetmek, hayal gücünü genişletmek, sonu tahmin etmeye çalışmak bunlar baha biçilemez kitabın sonu da öyle bitince gelen o tebessüm, rahatlama, üzgünüm/mutluluk...

bir süre gerçek dünyaya adapte olamamak. romanın evreninden hemen çıkamamak.

sevdiğim bir yemeği bitirince yaşadığım his ile aynı histir.

boşluk. kocaman olanından.

okuduğunda seni içine sürükleyip, bittiğinde hayal dünyasından sıyrılmaya, sıradan boş hayata adapte olmaya çalışmak.

boşluk. hep devam etseydi keşke hissi.

hissedilen her şeye cümle kurulmuyor. boşluk hissi nasıl tarif edilir ki...

acaba o karakterler şimdi ne yapıyor diye merak ediyorum. raskolnikov hapisten çıkıp sonya'yla evlendi mi, kaç çocuğu oldu, nasıl öldü, nasıl yaşadı... bunu bilememek de insanı bazen çıldırtıyor.

merak.
acaba bu mükemmel yazarın başka hangi kitapları var?

hiç roman okumadığım için hissetmediğim his.

bir yolculuğun bitişinde edindiğin anıların gözünün önünden film şeridi gibi geçmesi gibi bir histir.

salıncakta hıphızlı sallanır ve aniden inersin ya, başın döner, sarhoş gibi yürürsün.

işte roman bitince yaşadığım da odur. *

sırf bu yüzden roman okumuyorum.

benim için bir kitabı başarılı kılan şey o kitabın karakterlerinin hissiyatlarının size ne kadar geçirilebildiğidir. demek istediğim şu, karakterle ne kadar empati kurabiliyorsunuz? buna göre bir eseri değerlendiririm.

başarılı olarak adlandırabileceğim eserleri 1600 sayfa boyunca okurum, başarısız eserlerin 5 sayfasına bile tahammül edemem. bundan mütevellit başarılı olarak adlandırabileceğim eserlerin elimden kayıp gitmesini, yani okunacak sayfalarının kalmaması durumunda neler hissettiğimi/hissedeceğimi ele alacağım.

sanki karşımda biri, çok sevdiğim ve yahut nefret ettiğim ancak tanıdığım, hislerine ortak olabildiğim biri geri dönüşü olmayan bir yolculuğa çıkıyor da ben son sayfada o karşımdakine son kez sarılıyormuşum gibi. yetişilmesi gereken bir gemi, bekliyor bitirmemi son cümlelerimi. bittiğinde kitaplarım onları-hem kitabın içindeki karakterleri hem de yaşadıkları sokakları, caddeleri evleri, hislerini, hayatlarının eylül’lerini- ebediyen unutulmayacakları bir diyara doğru yönelmiş giderken, yani ruhumun derinliklerine yüzerlerken, hafif bir tebessümle uğurluyorum. yolculuklarında çok alaboraya uğramamalarını temenni ediyorum. yalnız greenwood *ağlattı beni, gerisiye kalanların nasıl hissettirdiği de üstte dediğim gibi. hepsi benim biriciklerim.

keşke bitmesin dediğim durum. günlerce etkisinde kalıp düşündüğüm romandır.
hatta bazı romanları aralıklarla ıkı yada üç kez okuduğumda olmuştur.

iyi bir romansa, son sayfayı okuduktan sonra kitaba şöyle bir bakarım ve "vay be" derim.

kitabı bitirmenin gururu rahatlama ama hemen ardından oluşan boşluk.

eğer romanın sonu ,iyi bağlanamamış ise hayal kırıklığı hissedilir.