1.
asıl adı félix rubén garcía sarmiento olan nikaragualı şair rubén darío imzalı eser; dilimize ise adnan özer tarafından çevrilmiştir, türkçe'ye çevrilen birkaç kitabı daha vardır.
" bütün latin amerika ve ispanyol şiirini etkileyen modernismo hareketinin öncüsü sayılan nikaragualı şair ruben dario (1867-1916) "
şimdi ise biraz da kitap hakkında konuşmakta fayda var.
şairin okuduğum ilk kitabı bu oldu, diğer kitaplarını da belki okurum, okumam gerektiğine ikna eden bir şiir dünyası vardı.
şiirlerin konusuna geçecek olursam; ki artık anlatmak o kadar da kolay gelmiyor sanki, dünyadaki her şey herkes için farklı anlamlar taşıdığından okunulan her metnin anlamı da istendiği gibi yansıtılamayabilir, kelimeler yetersiz olduğundan değil de sana anlam taşıyan başkasına anlamsız gelebilir, tam olarak bundan mütevellit.
bu şiirlerin melankolik bir hâlet-i ruhiye ile yazılmış olduğunu düşünüyorum, keder ve acı, ayrılışlar, yok oluş, ölüm ve yitirmek, hasret duymak, her şeyin ve bilhassa da güzel şeylerin çabucak bitmeye mâhkum oluşu, birisi olmadan yaşamanın artık imkânsız gelişi, ölene kadar ruhunun hüzünlü olacağına inanması, şiirlerin muhteviyatında barındırdığı temalardandı.
ayrıca şunu da eklemem gerekir ki, aşık olduğu kişiden duyacağı tek bir kahredici söz ile öleceğini hissediyor olduğu dize de etkiliydi, kelimelerin gücünü hatırlatır nitelikteydi.
bence iyi şiirlerdi, beklentimi karşılayan dizelerin olması güzeldi, ancak her şiirini de çok iyi bulduğumu elbette söyleyemem, hiçbir etki yaratmayan şiir ve dizeleri de muhakkak olacaktır.
şairin duygularını yansıtma biçimi kendine özgü bir ifade biçimiyle karşımıza çıkıyor.
güldüğüm bir dize de vardı.
arjantinliydi, ağlıyordu nedense komik geldi, arjantin ve ağlamak sözcükleri hangi muhayyilenin ürünüydü, hangi bağlamda bir araya gelebildi, bu fikir komikti.
birkaç dize ile tanımıma burada bir son veriyorum.
sonunda tanrı’nın dediği olur!
gülmek isterim.
neden ağlamaktayım ben?
yüzüme bir bak ve söyleme ötesini,
çünkü bir sözcük daha
öldürebilir belki de beni.
gençliğim, gençliğim benim miydi?
gidersin dönmemek üzere!
ağlamak ister, ağlayamam bazen
bazen de ağlarım hiç istemeden.
düşlerime girer hâlâ sarılması.
ve bir beladır düşlemek.
geç ve unut, dalar kalırsan düşlerine bir kere, dalar kalırsın gitgide solan ömür ateşine.
âşık değilsen eğer, bırak kapını çalsın aşk, âlem dediğin ağrıtacak sen gittikçe,
dipsiz olacak,
mutluluk ve keder aynı zamanda vuracak.
sözün özü:
bir uçurumdur aşk, gölge ve ışık,
şiir ve manzum, orda nice nesnenin sureti,
mahzun ve aynı zamanda neşeli yansıyacak.
sefalettir o, dehşettir tarifsiz
fakat onsuz yaşamak da imkânsız.
" bütün latin amerika ve ispanyol şiirini etkileyen modernismo hareketinin öncüsü sayılan nikaragualı şair ruben dario (1867-1916) "
şimdi ise biraz da kitap hakkında konuşmakta fayda var.
şairin okuduğum ilk kitabı bu oldu, diğer kitaplarını da belki okurum, okumam gerektiğine ikna eden bir şiir dünyası vardı.
şiirlerin konusuna geçecek olursam; ki artık anlatmak o kadar da kolay gelmiyor sanki, dünyadaki her şey herkes için farklı anlamlar taşıdığından okunulan her metnin anlamı da istendiği gibi yansıtılamayabilir, kelimeler yetersiz olduğundan değil de sana anlam taşıyan başkasına anlamsız gelebilir, tam olarak bundan mütevellit.
bu şiirlerin melankolik bir hâlet-i ruhiye ile yazılmış olduğunu düşünüyorum, keder ve acı, ayrılışlar, yok oluş, ölüm ve yitirmek, hasret duymak, her şeyin ve bilhassa da güzel şeylerin çabucak bitmeye mâhkum oluşu, birisi olmadan yaşamanın artık imkânsız gelişi, ölene kadar ruhunun hüzünlü olacağına inanması, şiirlerin muhteviyatında barındırdığı temalardandı.
ayrıca şunu da eklemem gerekir ki, aşık olduğu kişiden duyacağı tek bir kahredici söz ile öleceğini hissediyor olduğu dize de etkiliydi, kelimelerin gücünü hatırlatır nitelikteydi.
bence iyi şiirlerdi, beklentimi karşılayan dizelerin olması güzeldi, ancak her şiirini de çok iyi bulduğumu elbette söyleyemem, hiçbir etki yaratmayan şiir ve dizeleri de muhakkak olacaktır.
şairin duygularını yansıtma biçimi kendine özgü bir ifade biçimiyle karşımıza çıkıyor.
güldüğüm bir dize de vardı.
arjantinliydi, ağlıyordu nedense komik geldi, arjantin ve ağlamak sözcükleri hangi muhayyilenin ürünüydü, hangi bağlamda bir araya gelebildi, bu fikir komikti.
birkaç dize ile tanımıma burada bir son veriyorum.
sonunda tanrı’nın dediği olur!
gülmek isterim.
neden ağlamaktayım ben?
yüzüme bir bak ve söyleme ötesini,
çünkü bir sözcük daha
öldürebilir belki de beni.
gençliğim, gençliğim benim miydi?
gidersin dönmemek üzere!
ağlamak ister, ağlayamam bazen
bazen de ağlarım hiç istemeden.
düşlerime girer hâlâ sarılması.
ve bir beladır düşlemek.
geç ve unut, dalar kalırsan düşlerine bir kere, dalar kalırsın gitgide solan ömür ateşine.
âşık değilsen eğer, bırak kapını çalsın aşk, âlem dediğin ağrıtacak sen gittikçe,
dipsiz olacak,
mutluluk ve keder aynı zamanda vuracak.
sözün özü:
bir uçurumdur aşk, gölge ve ışık,
şiir ve manzum, orda nice nesnenin sureti,
mahzun ve aynı zamanda neşeli yansıyacak.
sefalettir o, dehşettir tarifsiz
fakat onsuz yaşamak da imkânsız.
devamını gör...