rütbe alınca gelen rahatlama hissi

sözlükte yaşadığım hissiyat*. 1.5 ayda 90 madalyalı, 100 öne çıkan tanım girdim rütbemi aldım rahatladım şimdi arada giriyorum. tabii duygusallık ve sözlükte ki genel durgunlukta etkili faktörler de yok değil.

reel hayatta ise tam tersi rütbe aldığımda sorumluluk daha çok artıyor nereye rahatlıyorsun. işin düzeni, personel sorumluluğu derken maalesef daha çok çalışıyorum.

biz bu yola kefenimizle çıktık. rütbe şan şöhret madalya portakal için burda değiliz.
ekşiciler beni dövdü abi dediğin zaman gelip seni pezevenklerin elinden aldım.
kimse beni pezevenklerin elinden falan almadı. adamlar beni dövdüler . ben aslanlar gibi gittim evime yani.

ne rütbeler gördüm içinde insan yok.
ne insanlar gördüm üstünde rütbe yok. yazar yani.

bizim rütbemizi halk verir. biz başkalarının bize verdiği ünvanlar için değil halkımız için varız.
biz yazarlık yaparken emirleri kandil dağından değil yüce rabbimizden alır yazarız.
he hatlar karıştı.
benim rütbem yok düşünün yani. dosteyevski nin nobel alamaması gibi bir şey .

yedek subaylığın son ayında teğmen rütbesi alınca gelen rahatlık hissi bu! nihayet bitti bu eziyet, kurtuluş yakındır hissiyle yüzünüzde çiçekler açarak kışlada şebelek bir gülüşle dolanır durursunuz. arada kalmışlığın ve mantık sınırlarını zorlayan anların mazide bırakılacağı günlerin geri sayımıyla etrafınızda gördüğünüz tüm rütbelilere ve erlere hüzünlü ama bir o kadar da müstehzi bakışlarla içinizden geçmiş olsun demeyi de eksik etmezsiniz.

sözlükteki rütbe olayı ise kaldırılmış. dedim benim bu puanlar ne kadar yükselmiş, bir işe yarıyor mu acaba. tam kendime göre güzel de bir rütbe seçtim ama şans bu ya, iş işten geçmiş. çok da elzem değildi gerçi, yine de geçmiş olsun.