sevilmeyi becerememek

sebebi bilinmez.

(bkz: becerilmeyi sevmek)

sevmeyi bırakmakla başlar.
kendini sevmezsen kimse de seni sevmez. önce sevmeye kendinden başlayacaksın sonra en yakınındakilerden. yine sevmezlerse daha çok seveceksin kendini onlara inat.

3 günlük dünya da başkalarının sevgisine ihtiyaç duymak zaten başlı başına zırvalıktır. emin olun bu hayatta sizi yine sizi en çok sevenler üzecektir.

kendini sevmeyen kişilerin yaptığı şeydir. senin sevemediğini başkası neden sevsin ki?

insanların böyle bir çabaya girmesinin anlamsız olduğunu düşündüren hede.

sevilmek ,insanın iradesi dışında bir şey olduğu için "sevilmeyi becerememek" diye bir durum söz konusu olamaz. sevmeyi beceremiyorsanız işte o zaman sorun sizde.

karşındakı sevmeyi bilmiyordur.

sevilmeye engel evcil acıların var olmasının sonucudur.

(bkz: yağdıkça)

bundan sonra da hiç sevilmeyecegi hissini başlatan eylemdir.

beni sevmeyen haysiyetsiz ve şerefsizdir

bir süredir kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum, zamanın ruhuna ayak uyduramadım, her mekanda eğreti durdum, yakışmadım hayata.

sevilmeyi bilmemenin acısını çekiyorum uzun süredir. çok iyi severim ama bir türlü güzel sevilemem. nasıl sevilmem gerekiyor, sevilince ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ben. bunu yeni 23 yaşına girmiş benim yeni yeni farketmiş olmamda acınası olsa gerek. bir insan sevilince ne yapar, ya da ne yapması gerekir? ya da birşey yapması gerekir mi?

birileri çıkıp "sen zamanında bunları bunları yaşamışsın o yüzden böylesin" demeye başlamadan önce bazı şeyler anlatmak istiyorum.

ciddi anlamda bir kadını sevme konusunda çok iyi olduğumu düşünüyorum. sadığımdır, karşımdakini mutlu etmeyi bilir ve onunla ilgili küçük şeyleri hatırlarım. bildiğim kadarıyla kadınların %90'ına bu okeydir. bende bunların hepsi mevcut fakat benim sorunum karşı taraf beni sevince ne yapacağımı bilmememde.

elim ayağım birbirine giriyor mesela. sürekli tetikte hissediyorum kendimi. mahçup olmak istemiyorum karşı tarafa. bu da beni garip bir duygu durumuna sokuyor. hırçınlaşıyorum biranda. belki götüm kalkıyordur bilmiyorum ama afallıyorum. aslında çocukluğunda hiç sevilmemiş, aile problemleri yaşamış biri değilim. ailenin en küçüğü ve odak noktası olmuş kişiyim. sanki bunun böyle olmaması gerekiyor. biryerlerde bir çarklı kesinlikle bozuk.

çok yoruluyorum bazen bu durum yüzünden. sanki biri bana sevgisini gösterdiği zaman benim birşey yapmam gerekiyor. o sevgi gösterisini boşa çıkarmayıp onu yüzüstü bırakmamam gerekiyormuş gibi hissediyorum. bu seferde çok fazla hata yapıyorum. bile bile üstelik.

çok güzel, müthiş kadınları hep bu yüzden kaçırdım elimden. bu malla uğraşılmaz diyip çekti gitti hepsi. bir daha adımı bile anmamak üzere.

bu işi çözmeden bir ilişkiye başlamayı gözüm yemiyor. ne kendime nede karşı tarafa. o yüzden yalnızlıkla boğuşup duruyorum. boğulduğumu biliyorum ama karaya çıkacak cesaretide kendimde bulamıyorum. sevilmekten korkuyorum. sevilince ne yapacağımı bilmemekten, beni seven kadını elimden kaçırmaktan korkuyorum. bir kere oldu bidaha olsun istemiyorum. tek atımlık mermim var onu doğru yere sıkmak istiyorum.

sevilmeyi becermek zorunda değiliz. sevilmek için ödün vermek zorunda değiliz. kendimiz olarak sevilmek hakkımız. eğilip bükülmemizi istemeye kimsenin hakkı yok.

gerçek bir sevgiyle hiç karşılaşmamış da olabilir.ne olduğunu bilmediğin bir şeyi beceremeyebilirsin.