bebek sevmeyi becerememek

küçükken bir komşumuzun bebeği olmuştu bende annemle birlikte gittim hayırlı olsuna maksat belki lokum çikolata falan yerim, o dönemde de her türlü böcek, sürüngen, vs hayvanlarla çok fazla haşır neşir oluyordum ve özel ilgi alanım olan kertenkelelerdi bildiğiniz kaya kertenkelesinin simsiyah gözleri olur, neyse annem gel oğlum bak bebeğe dedi baktım gözleri simsiyah beyazı yok gibi aaa dedim bu kertenkeleye benziyor, annem enseme bi tane patlattı ama olan olmuştu komşu ağlamaya başladı lohusalık durumları malum duygusal biraz, annem teselli ediyo canım çocuk işte ne dediğini bilmiyo falan diye ama benim umrumda değil hala ne zaman lokum verecekler diye kapıyı süzüyorum, annemin hıncını evde çıkarmasından sonra bi daha bebek görmeye gitmedim, ama şuan on numara bebek severim ısıra ısıra hemde ohhhh tatlı göbüşler.

(bkz: agu bugu yapmak)

sevmeyi becerememek değil, direk sevmiyorum ben. yıl 2021 olmuş bir zahmet doğmayın artık.*

benimdir. bir türlü bebeği ağlatmadan sona erdiremiyorum. oldukça garip, korkuyorlar heralde. yemiyorum ki halbuki.

gülerken her şey iyidir. ağlayınca koşarak uzaklaşmak istiyorum.

bebek bana öylece bakıyor, ben de ona öylece bakıyorum, çevremdekiler ne yapacağım diye bana bakıyor, ben bebeğe öylece bakmaya devam ediyorum, bebek bana öylece bakmaya devam ediyor , çevremdekiler ne yapacağım diye bana öylece bakmaya devam ediyor...

ağız yüz mıncırmadan sevmek nasıl yapılır bilmiyorum.

hayatta beceremediğim durum, o kadar yapmacık geliyor ki, alıp bebeği kucağıma "hanimiş hanimiş" diye sevmek.

çok yapmacık gözükeceğimi bildiğim için hiç kalkışmadığım eylem. kedi ve köpek sevmek çok daha kolaydır. skıştırırsın, öpersin, kızdırırsın, en kötü tırmalar. halbuki bebek öyle mi her an ağlayabilecek bir saatli bomba ve bence konuşmaya, dertlerini anlatmaya başlayana kadar da pek matah değiller. (yabani değilim)

sülalede lakabım zırıldatan. ne zaman bir bebek görse beni ağlamaya başlıyor. özellikle veriyorlar bazen bana tut diye ve 10 sn sonra tüm evi inleten ağlamalar duyuluyor.

en çok da elimden düşürmekten korkarım , emanet çocuk sonuçta.

vallahi ben. yahu yeminle beceremiyorum. diğerleri gibi garip hareketler yapamıyorum.

buna ek olarak küçük çocuklarla konuşurken sevimli görünmeye çalışırız ya bazen, işte o bana çok yapmacık hissettiriyor. ben de artık hiç uğraşmıyorum. bebekleri de uzaktan sevebilirim ama bu zamana kadar hiçbir bebeğe hayran hayran bakacak ve alıp sevmek isteyecek kadar yakınlık hissetmedim.

uzaktan sevmeyi tercih ederim çünkü çok narinler çok hassaslar öpsen kıyamıyorsun ısırasın geliyor yapamıyorsun en iyisi uzaktan olanı.

ya çen ne tatlıçın çeker çeyyyy gibi saçma bir dil ürettiğimiz durum 21. yüzyıldayız hala bebek doğuranlar var şaka gibi

sevmeyi değil de tutmayı beceremiyorum ben. kucağıma alınca bomba tutar gibi tedirgin oluyorum. annem ve diğer büyükler hep uyarırdı öyle tutma iyesi batar, sırtından destek ver kendisini geriye atar diye. bir de bazen öyle bir kanım kaynar ki kolunu bacağını ısırıveririm. bu sebeplerden dolayı biraz uzaktan sevmek zorunda kalıyorum

bazıları seviyor mu dövüyor mu belli değil sanki peluş ayı var karşılarında.

onlar beni sever doğal olarak ben onlara rahatsızlık vermiyorum.
kendimi bildim bileli severler beni.

agu cugu bugu diye bebegin üzerine atlamayı beceremeyen insan. bebekleri nasıl güldürecegini bilemez. bebekler garip canlılar bazen bir bakışa mutlu olabiliyorlar fakat yine de bebek sevmek hapır hupur ısırmak, şalıp şulup öpmek ve hindi gibi cırlamaktır. *diğer türlü çok anlaşılmıyor sevdiğin.