sokak kedisi bob

filmini önce izlemiştim epey güzeldi. kitabını da en kısa sürede edinip okumayı düşünüyorum. çok etkileyici bir hikaye olduğu kesin.

daha yeni bitirdim filmi.
kendime gelmek için bir duş ve kahve almam gerekiyordu, kahvemi de alıp geldim.
insanda kendine gelme hissiyatı yaratacak kadar etkileyici bir film miydi, benim için evet.
kediler konusunda hassas olduğum bir dönemde değil de sıradan bir günde izleseydim bile bu kadar etkilenirdim yüksek ihtimalle.
gerçek bir hikaye olmasının da bunda etkisi olabilir.
bir de kedi işte, kedilerin her hali beni etkiliyor. hatta herhangi bir insandan daha fazla etkileyen canlılar benim için.

kısaca konusuna değinecek olursam sokak müzisyeni olan, evsiz ve bağımlı bir adamın hayatını bir sokak kedisinin nasıl değiştirebileceğine tanık oluyoruz.
normalde tek bir olayın insanın hayatını değiştirebileceğine inanan biri olmasam da bu filmde bu fikrimden uzaklaştım resmen.
küçücük bir kedi baktığımız zaman ama insanın hayatında bıraktığı olumlu ya da olumsuz etkiler o kadar büyük ki...
işte filmde de tam olarak hem olumlu etkilerden hem de olumsuz etkilerden bahsediliyor.

ekrana girip bob'u ısırmak istediğim çok fazla an oldu, yani bir kedinin her hareketi mi yenilesi olur.
bir de hüzünlü sahnelerde fazlasıyla gözyaşı dökmüş olabilirim, özellikle de james'in itoğlu it babasıyla konuşmaya çalıştığı sahnelerde.
bir de bir sahne daha var ama spoiler olabileceği için o kısma girmeyeceğim, o sahnede 45 dakikalık bir zırlama molası vermiştim.

film aynı zamanda da james bowen'in otobiyografi kitabından uyarlanmış, umarım en yakın zamanda kitabını da okuyabilirim.
filmde de james bowen'i görüyoruz zaten bazı sahnelerde.
bir umut bob'un yaşadığını düşünsem de 14 yaşında hayatını kaybetmiş.

kedisel insanların seveceğini düşündüğüm, benim ise bayıldığım filmlerden biri oldu.