sokaktan sahiplendiğin kedinin büyüdüğünü görmek

mucize diye buna derler işte!

sokakta ilk gördüğünde açlıktan kemikleri sayılan kedinin eve alıp besleyip, büyütünce tombul olmasıyla kapışır.

efsane bişi lan

karşı komşumun başına gelen güzel olaydır. minicik bir kediyi evine aldığı günü dün gibi hatırlıyorum. annesi ve diğer kardeşleri ölmüş o yalnız kedi yavrusunu evine getirdiğinde titriyordu. ama şimdi dev gibi oldu. kadın akşamüstü işten gelip kapıyı açtığı an, üstüne atlıyor. bütün gün özlüyor belli ki.. geçen gün kediyi tanıyamayıp "yeni kedi mi aldın?" diye sordum da "yok bu kedi, o kedi." dedi.* valla süper olay, kedi fobim* olmasa ben de böyle şeyler yaşamak isterdim.

sokaktan gelenin gözü sokakta oluyor. büyütür beslersin kaçar gider. kural bu. yol belli. çekeceksin bekir.

büyüsün diye sahiplendik zaten.(bkz: swh)

bir gün nasip olur inşallah.

allah mürüvetini de görmeyi nasip etsin dediğim kedidir. *

400gr.lıktı, küçücüktü ve çok hastaydı ama sevgiyle, ilgiyle büyüdü. şimdi 5kg.
çok çok akıllı bir kedi ayrıca. kapının kolununa asılıp açabiliyor, yakala-getir oyunu en sevdiği.
parayla cins kedi alınmasına çok karşı bir insanım zaten.
ülkemizde kediden geçilmiyorken öyle bir karar verdiysen en güzeli.

13. kat balkonundan, güvercin yakalayacağım diye yere çakılışını duymak (iyi ki ben görmedim) ve yıkılmakla son buldu benimkisi.

en özel başarı hikayesidir.

neşesi yeterdir.


zapzayıf bir canlıyı hayata döndürmek kadar mutlu eden çok az şey vardır.

ben bizim bahçedeki kedilerin hepsine bakıyorum. bir tanesi var, bahçeyi doğumhane diye kullanıyor,* doğruduğu yavruları kendi başlarına bıraktığı zaman ben onlara bakıyorum. onların küçüklük fotoğraflarını görünce galerimde "vay be" diyorum, "bunlar büyümüşler."

ağlatır.

çok mutlu eder.

geldiğinde zayıf olan kedinin şimdilerde oldukça sağlıklı ve parlak olduğunu görme sevincidir.

büyümesini geçtim biz torununa da bakıyoruz şu an:)

hayvan dostu dostlara söylemek isterim ki, kutlamaya değer, kendilerini daha da insan kılan bir şey yapıyorlar. bu yönüyle güzel, bir anlamda eğlendirici hatta bir tür terapi.. bunlar olumlu yanları.. ancak bir yönü de var ki acıtıyor insanı.. çok acıtıyor inanın.. çünkü bir süre sonra hayvanla aranızda (insandan çokta farklı olmayan) bir dostluk bağı gelişiyor. ailenizden biri oluveriyor.. ve bir gün geliyor ki ayrılmak zorunda kalıyorsunuz bir şekilde ve bunun sizde yarattığı travma emin olun en yakınlarınızdaki birinden farklı olmuyor. (kayınbiraderimin 18 yaşına -evet 18- gelmiş ve artık yatalak haldeyken bile bakımını sürdürdükleri golden'larının uyutulmasını kabul etmek zorunda kaldılar. yurt dışında bulunan çocukları bile ona veda için binlerce km uzaktan geldiler. bu hüzünle yeni yıl kutlaması filan bile yapmadılar. adeta kendileri terapiye muhtaç haldeler. konu oraya gelir endişesiyle birbirimizi aramaya çekinir haldeyiz.)
hayvanları sevin dostlar. ancak becerebiliyorsanız eğer bağlanmayın.

fotoğraf ve videoları olmasa insan büyüdüğünü anlamıyor. eski fotoğraflara bakınca anlıyor ki minnak bir kediden şişko bir garfield olmuş.

şair diyor ya hangi resmime baksam ben değilim. işte insanın gerçekten eski fotoğrafları olmasa değiştiğini anlaması yine aynı şekilde zor.

bunu değerini ancak hayvan sevenler bilir. başka türlü zevkle izleyemezsiniz.