sözlüğü sevme sebebi

sağda solda bu böyledir şu şöyledir desen seni önyargılı ve kendini bir bok sanıyor diye yaftalarlar fakat neyse ki sözlüğün formatı gereği bu böyledir şu şöyledir dememiz bir kural. bu iyi bir kural.

sözlüğün kendisinden çok sözlüğü sözlük yapan yazarları. seviyorum lan hepsinizi. tamam üzülmeyin sizi de seviyorum lan yönetim.

alışkanlık

kadın yazarlardır. olmasalar 1 saniye durursam karşıdevrimciyim.

hafızam beni yanıltmıyorsa sherlock dizisinin bir bölümünde sherlock , kankası dr.watson'a olayları çözmek içın sana ihtiyacım yok sen bana arkadaslık ediyorsun minvalinde bir cümle kurmuştu.

ben zaten aklımdan geçenleri biliyorum. yazdığımdan daha hızlı ve daha çok düsünen biri olarak aslında sözlükte yazmadan da düşünebilirim ama o zaman eğlenceli olmuyor.

satranç kitabında işkence altında delirmemek için kendiyle satranç oynayan karakter gibi ortaya bir iddia atıp onu mu tartışayım.

ben de seviyorum, nedenini şu an düşünemem.

sınırsız saçmalamama olanak sağlaması. nasıl olsa anonimiz diye bütün kötü esprilerimi kendime yapıyorum. çok gülüyorum bu sözlükte. canım kendim

yerine bir şey koyamadığın eski, kötü bir alışkanlıktan ibaret. huy işte.

en nihayetinde , dillere pelesenk olan 'gerçekkk hayatımm' cümlesine istinaden, yess beybiiii.. rahat ve geniş yazıyor, çiziyorsun, sözlük garabetiyle son bir kaç yıl haşır neşir olmuş insanlara bir anlam, bir ferahlık, bir kavrammış gibi geldiğinin farkındayım ama benim gibi uzun diyarlar, uzunnn kansız geçen yıllardır, sözlük mezarlığında, mermer tabutunda uyuyan vemmmpayrrlar için sıısısısıs bunların artık bir heyecanı kalmadı arkadaşlar.

hani vampirli filmlerin başlangıç sahnesinde, gerilim müziğiyle birlikte, el çıkar tabuttan tırnaklı mırnaklı. işte o benim elim. fsdsdfds

sevmek mi kaldı. /sevilirken ayrılmak mı kaldı bizans'tan/ ben napıyorum diye düşünüp, kendinizi , kendinizle sorguladığınız, o anları da geçtim.

okyanusları aştı bu vemmpayrrr. artık aynı sahilde tabutum ve çok sıkılıyorum. üşüyom.

çok güzel boş yapılabiliyor.

kendi kendime konuşuyorum.
terapi yerine geçiyor.

buraya uzuuuun zamandır yazdığımdan benim için “safe place” bir yer. dönüp dolaşıp garip bir şekilde geliyorum. lan! büyülü de olabilir…

yaklaşık on yıl uludağ sozluk kullandim sonra neden bilmiyorum orayi kapatip bir anda burayi actim canım sıkıldıkça yaziyorum bos bos. bazen ayni ya da tamamen farkli dusuncelere sahip oldugum insanlardan bir seyler öğreniyorum ayaküstü oyle iste

rol yapmıyorum, bir çok kişinin de yapmadığını görüyorum. çoğunuzun adını bilmiyorum, siz de benimkini ama dürüst olmak çok kolay burada. etrafımızdaki onca insana söylemediğimiz gerçekleri burada yazabiliyoruz. bu çok büyük bir konfor alanı. ne kimseyi kırmaktan korkuyorum ne de kim ne düşünür diye yazmaktan çekiniyorum. özetle dürüst olma özgürlüğü tanıyor.