sözlüğün yalnızlığa ilaç olması

kelimeler ve fikirler dünyayı değiştirebilir.
(bkz: ölü yazarlar derneği)

yumuşak ve pürüzsüz bir topraktır belki de.

yavaşça örtüyorsun üstünü.

küçükken yere düşüp dizimiz kanayınca bizimle beraber yarayı üfleyen birisi olurdu ya, heh işte sözlük de tam olarak öyle.

bu söylediğine inanıyorum dostum.

ineklerin çimento ambaljlarını çok sevmesi gibi bir şeydir. çocukluğumun yadigar gibi anılarından bir görseldir. inekler aç olduklarında, kaba ve sağlam çimento ambaljlarını yemeye bayılırlar. bu durumu seyreden insan, çimento ambalajlarından çok iyi tatlı yapılabileceğine dair düşüncelere kaptırabilir kendini. hipnotiktir bir nevi ve kendinizi öküz gibi hissetmemize sebep olabilir.

şimdi tüm bu söylediklerimin sözlüğün yalnızlığa ilaç olması iddiası ile ne alakası var diye düşünecekseniz, lütfen sessizce düşününüz.
insanlığın ciddi bir bölümü asosyal ve muhafazakardır. * facebook icat edildi ve başarıyı yakaladığı noktada kolektif etkinlikler ve sosyal ilişkiler değil oyunlar pik yapmıştı. tarlalara bitki ektiğiniz basit oyunlar!
sosyal medya kocaman bir aldatmacadır. medya medya olmaya internet üzerinden devam etmekte. sosyal olan şey polisler falandır, siz onları sanal ortam arkadaşı falan sanıyorsunuzdur. *

bugün böyle bir yer gördüm ve oturdum ilk merdivene o kadar benziyormuş ki bana, benden fazlası terkedilmiş olmasıydı... ben terk etmesine izin vermedim kimsenin. vermem de...
"hayat sakin yaşantı değildir heyecan dorukta ve arkana bakmadan koş. yakalamasını izin verme hayatın daha hızlı olmalısın çünkü'sen senin senisin' sen senden fazlası olamazsın ama başarabilirsin, hiç bir şey seni yıldıramaz . güçlü olman gerekmiyor ve arkana bakmadan koşmam tabi. sen ikisini de yapmak zorundasın çünkü yapmaz isen yapamazsan o zaman seni herkes öldürür . istediklerini ellerine verirsen memnun olurlar. hiç bencil olmadın ama bu sefer olmak zorundasın ve olacaksın sen de memnun etme onları... seni sevenler ile sana değer veren insanlar ile hayatı hisset bu sana seni bahşedecek sen de biliyorsun değil mi? " dedi yanımda olan bina bende içine girdim harap olmasına rağmen asla konuşmadım girdim tavanlardan sarkan örümcek ağları paramparça olmuş duvarlar yaşanılan bir yer değildi terkedilmişti ve yine de iyiydi dimdik ama paramparça. ölü ve yaşıyordu , sakindi o kadar da sinirli, kırık döküktü bir o kadar da bütün fikirleri ile yine de vârdı ve yaşıyordu . bir gün yıkılacak gibi değildi her zaman yaşayacak gibiydi. onu sevdim ve galiba güzel bir yer buldum odalarını gezerken yine konuştu "konuş benimle sen bana benziyorsun! bir birimizi tamamlayalım dedi yıkılır bu bina çöker üstüne ne yaparsın yine biliyorum yılmazsın yaşamaya yine ümidin olur, konuş benimle lütfen!" dedi ben de baktım etrafıma sessizce çıktım diğer odaya geçtim ve duvarlara dokundum sessice yutkunmadan ve dik üstüme düşsün diye yumruklarımı savurdum , düşsün yıkılsın diye tekmeledim... olmadı yine yaşadı iyi ki tanıdım onu
ve sözlük her zaman ilaçtır , canım extra sıkıldığında da üzgün olduğumu hissettiğim anda da vs vs her daim yanımda canım sözlüğüm *

valla 3 senedir üyeyim sözlüğe, daha bir kere ilaç olduğunu görmedim. bende mi bir hata var acaba?

doğrudur diyebiliriz, ancak yalnızlığı onuruyla taçlandıran bir mecra diye düşünüyorum ben daha çok. kafamı durmadan şişirip patlama noktasına getiren fikirlerimi yazdığım bu yer, benim için günde en fazla üç masa aktif müşterisi olan bir kafede bulunmak gibi. sessiz, sakin, fikirlerin masalarda sunulduğu, herkesin kendi halinde olduğu, zaman zaman her masadaki insanın bir diğer masadakilere selam verip gülümsediği bir yer. böyle hayal ediyorum ve burada bu düşünceyle bulunuyorum. mutlu hissediyorum.