yalnızlığa alışmak

bir yanın bundan şikayet ederken diğer yanının bunun keyfini yaşadığı his. istesen de kolay kolay vazgeçemeyeceğin, vazgeçmemek için kendine yalanlar söyleyip bahaneler üreteceğin bir bağımlılık...

gerçekten ya insan yavaş yavaş alışıyor aslında.

ödün kopuyor bu yalnızlık son bulacak diye. töbeler olsun.

kimya biliminde geçen enzim substrat* kompleksinden örnek vermek istiyorum. artan substrat ne kadar olursa olsun onu tepkimeye sokacak enzim aynı oranda artmıyorsa eğer tepkime doygunluğa ulaşmış oluyor ve mevcut kompleksler kendi yalnızlıklarında, işler güçler neyse işte devam ediyorlar. insan da insana doyabiliyor* bir süre sonra ve küpünde biriktirdikleriyle kendi yalnızlığında yola devam edebiliyor. sanırım buna da alışmak deniyor.

kendimce tanım : doygunluğa ulaşmak iddialı olabilir, o yüzden yakınlaşmak diyebiliyorum.

o alışmak değil yaf. biz bunu anlattık.

kabullenmek o.

uzun süre yalnız kalınca, diyorsun ki, herhalde allahu tealanın var bir bildiği... her şey mi canım seks? kabulleniyorsun.

yalnızlık denen naneye alıştıktan sonra kalabalıkta, sıkılıyorum sabri bunalıyorum tribine sokan durum.

insan mevcudu arttıkça ruhum daralıyor, ‘benim burada ne işim var’ dedirtiyor. herkesten, her şeyden kaçıyorum.

gözün karanlığa alışması gibidir. hani aydınlık bir yerden karanlık yere girildiğinde göz bir süre pek bir şey görmez, sonra yavaş yavaş ortamdaki az ışığa alışır ve etrafı daha iyi görmeye başlar ya insan.

kısacası önce biraz soğuk ama sonra alışıyor insan.

çayı şekersiz içmeye başlamak gibidir. ilk zamanlar öğğk bu ne der insan ardından çayın tadı böyle çıkıyor der.

yalnızlığın benliğimize alışması sonrası bir aynayla rahatlanan yüksüzlük olgusu.

vakit alıyor...

çok oldu alışalı. artık diger türlüsü korkutuyor.

eve girince "merhabaaaa, ben geldiiiim" diye bağırmaktır. çünkü yalnızlığa almışmanın önkoşulu yalnız değilmiş gibi davranmaktır. evet, ben uydurdum. yaptığımı meşrulaştırmak istedim.

kimseye hiçbir şey için hesap vermeme fasa fisosunu geçiyorum. evde kimseyle karşılaşma ihtimali olmaması bahsedilecek kadar harika ama.

onun dışında sorumlulukları esnetme olayı da muhteşem. buzdolabında ille de şu bulunsun demiyorsun. mesela haftaya annem gelecek, inanılmaz gerginim. bozuk televizyonu tamir ettirdim sırf canı sıkılmasın diye. kahvaltılık falan aldım. işte ne bileyim bir kısmını arkadaşıma götürdüm ki yarım kalmış izlenimi oluşsun.

yalnız bırakanın yokluğuna alışmaktır.

belki alışman lazım.

bilinçli olarak tercih edilen bir yalnızlık söz konusu ise evet bunun tadı muhteşemdir ve kişide alışkanlık yapabilir. gereksiz insanlarla gereksiz ilişkiler kurmaz, hayatında hem insan olarak hem eylem olarak bazı elemeler yaparsın ve kendinle baş başa kalmayı tercih edersin. az ama sağlam arkadaşların, dostların vardır ve bunlar da yeterlidir. şahsen tercih edip yaşadığım ve çok da memnun olduğum durumdur. tabi bunun bazı bedelleri var ve o bedeli de zaten ödemeye razıyım. dücane cündioğlu bunu güzel ifade eder:

"içe kapanacaksanız, dışarıyı fazla ciddiye almayacaksınız. dünyadan, yaşamdan payınızı eksilteceksiniz."

kendisiyle baş başa kalamayanlar zaten bomboş bir kafaya sahip olup bomboş ve anlamdan uzak bir yaşam sürmekle beraber, kendileri gibi boş ve anlamsız tiplerle geçirdikleri zamanı da sosyallik zannedip gaflet içindeki kişilerdir. dücane cündioğlu bunların da röntgenini çok güzel bir şekilde çeker şu sözleriyle:

"mağarada yaşamanın bir bedeli var. onun kazandırdığı büyük bir haz var, entelektüel bir haz. bilmeyen bilmez, anlatamazsınız. yalnız kalmaktan korkuyor, yaşamı bir düğündeymiş, bir statta maç izliyormuş gibi, bir miting alanındaymış gibi yaşamak istiyorlar. bu bir zavallılık."