sözlük yazarlarının en büyük günahı

arkadaşlarla bazı geceler parkta bahçede içmeye çıkıyoruz. annem diyor ki "oğlum parka bahçeye çok gidip oturmayın, balici, ayyaş falan olur". tamam anne diyom.

çok güzel olmam.

anlatsam kanınız donar. hesabını ödedim ve eğer öbür taraf varsa çok ağır öpecekler beni.

benim için "günah" diye bir şey yok.
iyi ve kötü var.
var bir kaç kötülüğüm ama anlatma yeri burası değil, rakı masası.

insanları sebepsiz yere terk etmek.
küçük bir şeymiş gibi gözüküyor ama aslında çok adice bir hareket*, geçmişte çok yaptım. artık ya işlerin hiç ilerlememesini sağlıyorum ya da bir şeyler yaşamaktan korkmamaya çalışıyorum.

birini çok üzüyorum sözlük. en ufak sıkıntıda derde sokuyorum. beyninin içinde gezip başka başka konuları da canlandırıyorum. asla istediği gibi yaşamasına sevinmesine izin vermiyorum. şu an rahat bıraktım aslında biraz. ama çoğu zaman yüklenip duruyorum.
mesela ona hiç bakmıyorum. sağlığını ihmal ediyorum. bir insanı göz göre göre harcıyorum. buna bir son vermezsem sonum ne olacak?
bir de çok içiriyorum. yapmamam lazım. kendimden özür diliyorum.

iki kişiyi vurdum ama ölmediler, bi de zina var, bi de alkol var
lan baya baya günahkarmışım ben.

hayatımda 1 kere (bkz: aşık olmak). bu günahımın bedelini bir ömür boyu çekeceğim çünkü sevmek sevilmek ile yan yanayken benimle aralarında kaf dağı varmış.

7-8 yaşlarımdayken üzerine tuz dökerek erittiğim sümüklü böcekler.

çocuk aklı şeyim aklı derler, gerçekten çok doğru. çok pişmanım ve utanıyorum hatırladıkça. çocukluğumdan pek şey hatırlamam ama aksi gibi bunu hatırlıyorum. lanet gibi bir şey. bunu yapan çocuk halimi görsem, evire çevire döverdim.

dur koçum daha ölmedik.