sünnet parasıyla alınan atari

küçükken sünnet olmaya ikna eden en büyük sebeptir. takılan altınlardan ya da paradan bir miktarıyla sünnet çocuğuna atari alınırdı. eee tabii eskiden playstation yoktu. tüplü televizyonun anten girişine bağlayarak oyunlar oynardık. televizyon ısındı diye de ebevyenler elimizden alırdı zorla, hatta saklarlardı. en çok oynanan oyunlar ise super mario, soccer diye bir futbol oyunu(iki kişi oynayabilirdik), ördek vurmaca falan. ördekleri de atarinin tabancası vardı ekrana nişan alarak vururduk. ne güzel günlermiş be. şimdi playstation 5'iniz de olsa o tadı alamazsınız.

"bedel ödedim." dese yeridir.
bildiğin diyet bu...
"al cocuk bedenimden bir parça beni ampute yap ,ver atarimi."korkunç!

2 oğluma sünnet düğünü yapmadım.
tek bir merasim yapmadım.
gerekli basit bir cerrahi operasyon.
çocuk 4 aylık olmadan yapılır, biter.
bir tanesi de niye bizim böyle bir törenimiz olmadı anne demedi.
ailenin manasız bir tören aşkı.
karadeniz yöresinde yapanı da görmedim.
kalan bölgelere has bir adet.

babama soruyorum : baba sünnet paraları nerede ? babam diyor ben o parayı yedim. ah be baba , gaziler dursaydı en azından dediğimde de . "senin oğlun olduğunda gazileri yemezsin. " deyip beni geçiştirmektedir. ne oldu bu sünnet paralarına hacıt.

ne güzel zamanlardı yarabbi o günler! ne yağı, ne ekonomisi ne de başka bir zıkkımı konuşurduk. siyasetçi, son dakika, açılış, alkış, öldü, kaldı, kesti, biçti, bilmezdik. yani henüz insanların insanlığını kaybetmediği günlerden bahsediyorum. bahçesinde kilo kilo kebapları yiyip komşusuna da ikram eden, bir genç kızı bir mal gibi, bir et parçası gibi değil de bir çiçek gibi, bir değerli hazine gibi seven, sevilen, zamanlardan... ahh... ahh ki ne ahh, o atariler bir erkek çocuğu için ne kadar güzel bir şeydi, bilemez hiç kimse. renk renk oyun kasetlerini ödünç alırdık arkadaşlardan. felanın oğlunda şu renk kaset varmış derdik kendi aramızda, ya, ya, valla oğlum ben geçen de ahmet amcanın evinde gördüm bir atari, oğlum çok farklı bir şeydi lan, oğlu ali abi zamanında alamanyadan getirmiş, saklıyorlarmış, ah elime bir geçse. çat, bir tokat, lan verirler mi hiç sana onu, kaç paradır bakalım? ya, işte eskiden böyleydi, kasetler renk renk olunca biz de çocuk aklımızla farklı farklı oyunlar var sanırdık, yani hepsi aşağı yukarı aynı oyunlarmış. ama ne güzelmiş o yalanlar, ne güzelmiş o dostluklar...

benimkilere bulaşık makinası aldılardı. o yaştan aile ekonomisine katkıda buluyordum kanımla, canımla. atari olmasa da gameboy tutuşturmuşlardı elime sünnet sonrası.

bizim paralar da kayıp bir tane bisikletle geçiştirilmiştim. ama kovalayan yıllarda da bu işin takipçisi oldum her fırsatta paralarımın yerini nereye ne için harcandığını bunu belgeleyen fişlerinin olup olmadığını sordum durdum ama bu amansız mücadeleden de artık yıldım. peşini bıraktım. anladım ki bizim paraları hiç etmişler.

ne parasını görebildik ne de başka bir şey. ancak açıp kesilmiş çükümüze bakıp bütün acı bunun için miydi lan diye iç geçirdik. yastığıma asılmış bütün çeyrek altınları da babam harcamıştı. ulan ne adammış yemin ediyorum neyse ben bir şey demiyorum..

2 aylıkken sünnet olduğum için gerçekleştiremediğim eylemdir.

sünnette takılan paralardan geriye sadece bir tane zincir kaldı zaten.

ayrıca şunu da belirteyim ki sünnet düğünü gibi aktiviteleri desteklemiyorum, sayın köylü yazardan ironiler'in de dediği gibi basit bir cerrahi operasyonu abartmaya gerek yok (bkz: bence).

sünnet parası ne lan?

çük-ü şahanemizin ucundan aldılar, kirve diye bir olgu var, o alıyor seni seve seve gezdiriyor, adam akıllı da bir hediye alıyor.

sonra birtakım hediyeler gelmeye devam ediyor.

baktın atari yok? hemen diyorsun, leğene oturmuşsun, yatırmışsın pipi-i cüceyi suya, suya yatırıyorsun ki, ucundan aldılar, geri uzasın diye.

diyorsun, atari alın da maryo oynayak, pirenses pezevenklerin elinde mahsur kalmış!

hemen alıyorlar yani atari.

oğlum olsa *, ne isterse alırım, ceketimi satar alırım be kardeşim.

işte babalık, işte çük acısını azaltma, işte uğur dündar.