sürüm sürüm sürünse de psikiyatriste gitmeyen insan

bilimden, ilimden, doktordan, ilaçtan medet ummayan, problemlerini kendi içinde çözmeyi kendine ilke edinmiş, karşısındaki kişi psikolog/psikiyatrist dahi olsa dert anlatmaktan utanan, hoşlanmayan, bir derdim var, veya elle tutulur dertlerim yok ama berbat hissediyorum, boğuluyorum, hastayım, sorunlarım var, devasını sizde arıyorum, sizden yardım istiyorum demeyi kendine yediremeyen, yakıştıramayan, hatta bunu bir tür iffetsizlik olarak değerlendiren insandır..
çok iyi anladığım hatta hak bile verdiğim insandır. ama yanlıştadır. belki ufacık bir dokunuşla hayatı değişebilir. derdi tasası azalabilir, hayatın tadını çıkarmayı öğrenebilir.


psikiyatriste gitmeyi reddedenlerin bir kısmı yalnızca delilerin psikiyatristlik olduğuna inanır.
bir kısmına da hastaneye gitmek, hasta olmak, hasta muamelesi görmek, eczaneden antidepresan almak, düzenli bir şekilde doktora görünmek, o ilaçları düzenli şekilde içmek, duygularından, ruh halinden bahsetmek zorunda olmak ağır gelir..

ben de bir zamanlar psikiyatriste gidiyordum. ne oluyor, ne gidiyor henüz anlamlandıramamıştım. bana ne olduğunu anlayamadığımdan kendimi nasıl anlatmam gerektiğini de bilmiyordum. randevu saatim yaklaştıkça çarpıntım artardı.
ne işim var burada diye düşünür, sürekli sorgulardım. doktorun karşısında bir şeyler anlatmak çok zor gelirdi. zoraki bir şeyler gevelerdim, ilaçlar değişirdi, dozlar artardı düşerdi. hemen oradan çıkmak isterdim. her şey bitsin ve çıkıp gideyim... sadece utanırdım. mahcup hissederdim. hasta olmanın utanılacak bir şey olduğuna inanırdım. hasta olmak her anlamda utanılacak bir şey gibi gelirdi.
istersen kanser ol. istersen başka bir hastalığa tutul. hasta olmak yine de kötü bir şeydi benim kafamda. insan kendi söküğünü kendi dikebilmeliydi. başka kapılarda şifa aramamalıydı. halini kimse bilmemeliydi. dediğim gibi bu iffetsizlik olurdu. şifayı yalnızca kendinde bulmalıydı. ya da inançlarında.
ve çok geçmeden bu işkenceye bir son vermem gerektiğini anladım.
o gün bugündür hiçbir kapıyı çalmadım. belki de hala aynı kaldım değişemedim. öyle işte.

benim bu bana kum torbası yeter başka bir şeye de ihtiyacım yok zaten.

depresyon ve türevleri sürekli mazereti olan mutsuzlar içindir.

bir seans kaç para olmuş ki zaten günümüzde psikolojik sorunların büyük kısmı maddi sorunlar yüzünden oluyor.